Η συναυλιακή σεζόν δεν έφτασε ακόμα στο πικ της αλλά τα δείγματα έχουν δοθεί. Στοιχειοθετούν χάρτη συμπεριφορών και συμπερασμάτων. Από τον Θανάση στο ζεϊμπέκικο του Βασίλη και από εκεί στους Madrugada και τις μπάντες που παίζουν χωρίς κοινό. Αυτά είναι τα 8 δεδομένα που έχουμε εμπεδώσει κάθε καλοκαίρι όταν πάμε σε συναυλίες ανεξαρτήτως μεγέθους.
1.Το φαινόμενο Θανάσης
Δεν είναι πως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου το έχει ζητήσει από το κοινό του. Είναι πως το κοινό του, για έναν λόγο που το ίδιο γνωρίζει, όταν τραγουδά στανταράκια Πεχλιβάνης, Ανδρομέδα, Σιμούν, σου θυμίζει τη Θύρα 4 μόλις ο ΠΑΟΚ έχει σκοράρει γκολ στον Γαύρο. Γενικά, το Φαινόμενο του Θανάση είναι μια αυτοτελής ιστορία εφηβικής θεμελιωμένης τσογλανιάς, ανεξήγητη για κάποιους, απόλυτα κατανοητή για κάποιους άλλους.
2. Το φαινόμενο Μητσοτάκη Γαμ…..
Οι εξηγητές της κοινωνίας απορούσαν πώς είναι δυνατόν με τα τόσα Μητσοτάκη Γαμ…που ακούγονται στις συναυλίες και στα γήπεδα, ο Κυριακός Μητσοτάκης να πήρε λαρτζ ποσοστά στις εκλογές ως αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Λάθος τοποθεσίες για κοινωνική ανάγνωση κάνατε αγαπητοί σύντροφοι. Να φέρουμε ένα αντιπαράδειγμα; Εντός ή εκτός συναυλίας όταν κάποιος λέει “και γαμώ τα τραγούδια” δεν σημαίνει πως σκέφτεται στ’ αλήθεια να γαμήσει ένα τραγούδι.
3. Το φαινόμενο του Ηρωδείου
Αυτό είναι ίσως το καλύτερο φαινόμενο όλων και αυτό γιατί το Ηρώδειο έχει το δικό του κοινό. Το Ηρώδειο, που λες, είναι η Μέκκα της θερινής κοσμικής Αθήνας. Το ευγενές παρελθόν, οι εμφανίσεις του πολιτικού προσωπικού, η ατίθαση κοσμική περιέργεια των θεατών. Όταν τα σώματα των γυναικών ανεμίζουν ως σημαίες σε μπουρίνι πάνω σε τακούνια που ακουμπούν την άγια πέτρα του θεάτρου, νιώθεις πως το παρόν και το μέλλον της αισθητικής μας είναι αποτεφρωμένο χωρίς ελπίδα αναδάσωσής του.
4.Το φαινόμενο Βασίλης (Μπισμπίκης)
Το σημείο κορεσμού του ηθοποιού, που όποτε ακούει διπλοπενιά μπουκάρει στη σκηνή να τη χορέψει, κρατά από τον περασμένο χειμώνα, απλώνεται ως τις μέρες μας. Η πιο πρόσφατη γυροβολιά του – Θέατρο Πέτρας στη συναυλία της σειράς «Αυτή η νύχτα μένει» – έγινε πηχυαίος τίτλος στα κουτσομπολοσάιτ και μαζί με τον Βασίλη αποθεώθηκε ένας είδος άνδρα παλιάς κοπής, που ταυτόχρονα αναζητά τη φλωριά της κοσμικής λάμψης. Η σχέση του πρώην αντεργκράουντ καλλιτέχνη με την πασίγνωστη λαϊκή τραγουδίστρια μοιάζει με βγαλμένη από τα σπλάχνα του ελληνικού κινηματογράφου της δεκαετίας του 1960.
5. Το φαινόμενο του ψηλού ακριβώς μπροστά από σένα
Πας σε φεστιβάλ, ωραία φάση, κόσμος ξέγνοιαστος, κόσμος που ξανασυναντιέται μετά από χρόνια τυχαία. Και όταν η συναυλία της αγαπημένης σου μπάντας ξεκινά, σκάει εκείνος ο ψηλότερος από σένα που όλως τυχαία έρχεται για να σταθεί ακριβώς μπροστά σου. Δεν είναι πως το κάνει επίτηδες, είναι πως εσύ είσαι πιο κοντός από εκείνον. Σκέψου το και αλλιώς, όταν πας να σιχτιρίσεις την ατυχία σου, μπορεί ακριβώς πίσω από σένα να κάθεται ένας πιο κοντός από σένα, που όταν πήγες και κάθισες μπροστά του να είπε: “εδώ βρήκε ο παπάρας να σταθεί;”
6. To φαινόμενο της ελληνικής μπάντας που παίζει απόγευμα σε φεστιβάλ με συγκρότημα από το εξωτερικό
Η αμοιβή των συγκροτημάτων, ντόπιας καταγωγής, σε φεστιβάλ είναι ηθική. Απλώς πως θα πατήσουν στην ίδια σκηνή που ώρες αργότερα θα πατήσουν οι Headliners. Γενικά, με εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, αυτή είναι μια γκράντε αδικία. Τα αγγλόφωνα ελληνικά συγκροτήματα ανεβαίνουν στη σκηνή ντάλα απόγευμα, παίζουν για τους καντινιέρηδες, τους συγγενείς τους και μετά πάνε για μπύρες. Κάποια στιγμή πρέπει να νιώσουμε αυτή την καλλιτεχνική αδικία και να δούμε -ακούσουμε, σε μουσικά φεστιβάλ, μπάντες μας που έχουν κάτι να πουν, να προτείνουν και μετά τη Δύση του ηλίου.
7.Το φαινόμενο Madrugada
Το φαινόμενο Madrugada το έχουμε ξαναζήσει ως το φαινόμενο Jameς, κάποιοι το έχουν ξαναζήσει ως φαινόμενο Scorpions.
8. Το φαινόμενο Σωκράτης
Το κοινό πρέπει να είναι προσανατολισμένο μόνο στον καλλιτέχνη που είναι στη σκηνή. Πρέπει να τον θαυμάζει. Έχει περιορισμένα δικαιώματα και συγκεκριμένες υποχρεώσεις να αποθεώνει τον καλλιτέχνη και να μην αυτοσχεδιάζει στις συναυλίες του ανεβάζοντας πανό που αποσπούν την προσοχή του. Γενικά, ο Σωκράτης βγάζει έναν μπρουτάλ ναρκισσισμό που κάποιοι τον λατρεύουν και άλλοι τον αποδομούν. Ο καθένας με τα γούστα του.
