Τάσος Σωτηράκης - Η συνέντευξη με τον Άρη του

Βρεθήκαμε με τον Τάσο Σωτηράκη ένα απόγευμα στο φουαγιέ του Θεάτρου Olvio. Ήταν Σεπτέμβρης του 2023, ήταν καθισμένος στην αυλή του θεάτρου, διάβαζε τα υβριστικά σχόλια φασιστοειδών καταλοίπων που ενοχλούνται βαθύτατα από τον «Άρη» του, την παράσταση-ορόσημο πλέον του έργου της Σοφίας Αδαμίδου που παίζεται επί έξι συνεχόμενες σεζόν. Αυτό και μόνο, καταδεικνύει την επιδραστικότητα της παράστασης και τη διαχρονική αποτίμηση της ιστορικής μορφής του Άρη Βελουχιώτη, όπου μέσα από τις γραμμές του Κ.Κ.Ε. έμελλε να μετατραπεί σε σύμβολο αγώνα και ορόσημο της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Και αυτό, 80 σχεδόν χρόνια μετά, εξακολουθεί να ενοχλεί.

Ο Τάσος Σωτηράκης δεν μοιάζει μόνο εξωτερικά στον Άρη Βελουχιώτη. Έχει μεταλάβει από την προσωπικότητά του, εμπνέεται και υψώνει ανάστημα μέσα από αυτήν. Το βλέπεις στο προσηλωμένο βλέμμα του, στον καθαρό, αποφασιστικό λόγο του. Του κοστίζει αυτό; Πιθανότατα, ναι. Πώς να ζυγίσεις όμως την πληρότητα της συνείδησης και της πίστης στον Άνθρωπο;

-Πως γεννήθηκε ο ρόλος του Άρη;

Πρέπει να ήταν 2014 και ήμουν στης Σοφίας. Στο φιλόξενο σπίτι της που πάντα η πόρτα του ήταν ανοιχτή. Η Σοφία Αδαμίδου μαγείρευε εξαιρετικά και πίναμε πάντα τσίπουρο από τον τόπο της, τη Νέα Χαραυγή Κοζάνης. Στα αριστερά της εισόδου του χώρου που έμενε στο Χαλάνδρι, πάνω στο σκρίνιο είχε το βιβλίο του Πάνου Λάγδα «Άρης Βελουχιώτης – Ο πρώτος του αγώνα». Ήταν ανοιχτό σε μια φωτογραφία του Άρη. Εκεί, τρώγοντας και συζητώντας, πρότεινα: «Ρε Σόφη γιατί δεν γράφεις ένα μονόλογο για τον Άρη να τον παίξω πριν κλείσω τα 40»;. Μου απάντησε: «Τι μου λες ρε αγοράκι μου τώρα; Τι να πούμε; Τι να γράψουμε;”» «Γιατί όχι» απάντησα. Και συνέχισα λέγοντας: «Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα. Εμένα δεν με ξέρει η μάνα μου, και έτσι είναι, εσύ έχεις σπουδαία ιστορία σε ότι αφορά τους μονολόγους». Η Σοφία είχε ήδη κάνει τη Μπέλου, τη Γώγου, την Πέτρα στον Ήλιο, το Που είναι μάνα σου μωρή. Ήταν γνωστό σε όλους ότι γνώριζε την τέχνη της θεατρικής γραφής αλλά ο Άρης ήταν τζιζζζ θέμα. Πέρασε ο καιρός. Λίγα χρόνια αργότερα ξαναβρεθήκαμε σπίτι της. Στην παρέα ήταν και ο Νίκος Μπογιόπουλος. Του είπα: «Νίκο ξέρεις, έχω κάνει μια πρόταση στη Σοφία και θα ήθελα με την ψυχή μου να την προχωρούσαμε. Να ανεβάσουμε στο θέατρο μονόλογο με τη ζωή του Άρη». Ο Νίκος είπε πως η ιδέα ήταν καλή και τότε θυμάμαι πως η Σοφία αναρωτήθηκε από πού θα μπορούσαμε να πιάσουμε την ιστορία. Πάνω απ’ όλα είπε έχουμε την ομιλία του στη Λαμία. Η Σοφία επέμενε πως δεν έπρεπε να μπούμε σε μια διαδικασία μνημόσυνου γύρω από τον Άρη αλλά να σταθούμε στα γεγονότα, στα σημεία σταθμούς της ζωής του, στα πολιτικά γεγονότα. Πέρασε ο καιρός, ενδιάμεσα ο Μυρώδης Αδαμίδης έγραψε το «Μετά τη Βάρκιζα» το έργο που ανέβηκε σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου και μουσική δική μου. Ήταν βράδυ αργά, βράδυ τον Φλεβάρη του 2017, όταν πήρα μήνυμά της. Έγραφε: «Το έγραψα». Πρέπει να ήταν δύο το βράδυ όταν συνέβη αυτό. Της απάντησα: «Τι έγραψες;», «Έγραψα τον Άρη, τον τελείωσα». «Στείλτο» της είπα.

-Και μετά;

Κατά τις 2.30 μου έστειλε το κείμενο. Το διάβασα απνευστί. Με έπιασε δέος. «Το έγραψε! Έχουμε έργο στα χέρια μας» μου έρχονταν να φωνάξω. Ο Άρης ανέβηκε πρώτη φορά τον Οκτώβρη του 2017, έχει κάνει πάνω από 3000 παραστάσεις και δύο περιοδείες στην Ελλάδα. Τον παίξαμε στην Καλύβα του Στεφανή το σημείο απ’ όπου ξεκίνησε, από εκεί που πρωτακούστηκε ο όρκος του ΕΛΑΣ!

-Ο Άρης Βελουχιώτης εννοείται είναι μια αυτόνομη ιστορία, μια αυτοτελής προσωπικότητα. Ένας άνθρωπος ζωσμένος πίστη στον αγώνα του. Τα ίδια συστατικά ζωής είχε και ο Τσε Γκεβάρα. Μπορούμε να δούμε τον Άρη ως τον Τσε της Ελλάδας;

Δεν ήταν ίδια τα γεγονότα, δεν ήταν οι ίδιες καταστάσεις αλλά ναι, αν το ισχυριστούμε αυτό δεν θα κάναμε λάθος. Θεωρώ πως ο πυρήνας των αξιών ανάμεσα στους δύo τους ήταν ίδιος.

-Περπατάει ο Άρης ανάμεσά μας σήμερα;

Το κάνει στις ψυχές, το μυαλό και στις καρδιές μας. Στον δρόμο όχι. Ήταν ο διακαής πόθος του να μπει στην Αθήνα. Τον βάλαμε να μπαίνει στην παράσταση. Από το 2017 που ξεκίνησε αυτό το έργο μέχρι σήμερα τον βάλαμε να περπατάει στην πρωτεύουσα..

-Αν τοποθετούσαμε τον Άρη στο παρόν πώς θα ήταν; Η εποχή μας, το σήμερα σηκώνει ήρωες; Ή να το θέσουμε πιο δεικτικά: έχει χρόνο να τους ανακαλύψει, ν’ ασχοληθεί μαζί τους;

Θα το δείξουν οι συνθήκες. Τότε δεν υπήρχαν όλα αυτά. Η ερώτησή σας με γυρνάει σε αυτό που έλεγε ο Iούδας στο Jesus Christ Superstar. Υπάρχει εκείνη η σκηνή στο φινάλε του που γυρνάει και λέει: «Κρίμα για όλα όσα έπαθες αλλά στην εποχή σου δεν υπήρχανε mass media».

«Δεν χρειάζονται μνημόσυνα για τον Άρη»

-Όλα αυτά ειπώθηκαν σε έργο της δεκαετίας του 1970. Πώς θα ήταν ο Ιησούς αν υπήρχαν στην εποχή του social media;

Στο μέλλον ίσως θυμόμαστε την εποχή μας ως εκείνη που η έννοια του σημαντικού αποδυναμώθηκε. Ποιος είναι ο άνθρωπος που μπορούμε να επιλέξουμε ως ξεχωριστό στην εποχή μας; Ποιος γράφει ιστορία σήμερα; Είναι και το άλλο. Ο διάλογος ανάμεσά μας είναι εντελώς συγκεντρωμένος στο παρόν. Με αυτή την έννοια δεν υπάρχει περίπτωση να συναντηθούμε με έναν Άρη ξανά. Εγώ θα διατηρήσω την αισιοδοξία μου.

-Για ποιο πράγμα είσαι σίγουρος γύρω από αυτόν τον μονόλογο που πρωταγωνιστείς;

Πως δεν χρειάζονται μνημόσυνα για τον Άρη.

-Στην παράστασή σας, έχουμε κάτι πολύ ενδιαφέρον. Έλληνα συγγραφέα, Έλληνα πρωταγωνιστή και Έλληνα ήρωα. Έχουμε μια ιστορία που μπορούμε να ταυτιστούμε εύκολα μαζί της. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την ελληνική θεατρική σκηνή; Συχνά έχουμε την αίσθηση πως ζούμε μια νέα ανάγκη του ελληνικού θεάτρου να ανοιχτεί στο κοινωνικό παρόν προβάλλοντας για πρώτη φορά, μετά από καιρό, δικούς του συγγραφείς, δικούς του ήρωες, ιστορικά πρόσωπα Αυτό, τι λέει σε σένα;

Ναι, υπάρχει αυτό που λέτε. Μια άνθηση της ελληνικής συγγραφικής θεατρικής γραφής και αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό. Ωραίο το κλασικό ρεπερτόριο, ανεβαίνει έτσι και αλλιώς, είτε αυτούσιο είτε διασκευασμένο. Και οι κλασικοί μπορούν να απευθυνθούν στο παρόν χωρίς να χάνουν το ενδιαφέρον τους. Ο Τσέχωφ μας δίνει ένα καλό παράδειγμα. Έχει, όμως, τη δική του ελπιδοφόρα σημασία το ότι συναντιόμαστε με ολοένα και περισσότερους Έλληνες συγγραφείς. Δεν είναι μόνο η Σοφία ή ο Βασίλης Κατσικονούρης. Τώρα υπάρχει και ο Τσουρής για παράδειγμα και μια σειρά άλλων νέων ανθρώπων που γράφουν με όρους παρόντος θεατρικές παραστάσεις. Ο κόσμος θέλει να δει ελληνικό θέατρο.

-Η ιστορία γράφεται από τους νικητές. Αν σταθούμε στην ανάγνωσή τους το επιεικέστερο που ακούμε για τον Άρη μιλά για μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα.

Όχι, δεν πιστεύω πως ήταν αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Η περίπτωση του Άρη είναι πολύ απλή. Ή τάσσεσαι μαζί του ή όχι. Το να κάτσεις στη μέση ισχυριζόμενος πως ήταν μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα δεν λέει κάτι. Ή πάω μαζί του γιατί πιστεύω στα συγκεκριμένα ιδανικά και την ιδεολογία του ή πάω από την άλλη πλευρά.

«Ο Άρης ήταν παιδί μιας γενιάς που έπαιρνε τη ζωή της στα χέρια από πολύ νωρίς. Όταν πέθανε δεν είχε καν προλάβει να κλείσει τα 40 του»

-Στα τέσσερα χρόνια που παίζεται αυτή η παράσταση έχουν υπάρξει αντιδράσεις;

Έχουν υπάρξει, δεν έχει συμβεί κάποιο περιστατικό, αλλά έχω διαβάσει κάποια πράγματα.

-Έχεις διαβάσει; Στο Facebook;

Ναι, κριτικές, ότι σε κάποιους δεν άρεσε η παράσταση ή δεν είναι αυτός ο Άρης που παρουσιάζετε. Δεν έχει συμβεί κάτι άλλο. Εκείνο που κρατώ είναι η συγκίνηση του κόσμου και ειδικά από ανθρώπους που βγαίνουν κλαμένοι από το θέατρο, που δεν είχαν τη δύναμη να μου μιλήσουν. Γιατί σε μένα μετά στο τέλος της παράστασης είναι έντονη η ανάγκη να βγω και να μιλήσω με τον κόσμο. Και υπήρξε πολύς κόσμος που με κοιτούσε αμίλητος την ίδια στιγμή που έτρεχαν δάκρυα στα μάτια.

-Η γενιά που πολέμησε στο πλευρό του Άρη έχει πια εκλείψει, έχει φύγει από τη ζωή.

Και όμως, όλα αυτά που σας είπα παραπάνω έγιναν από νεότερα παιδιά. Αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω και τις αντιδράσεις των παππούδων. Ήταν ανατριχιαστικό να παίζω τον Άρη μπρος στον Χρήστο Νταβατζή, το επονομαζόμενο Χελιδόνι, που πολέμησε στο πλευρό του Άρη στην πρεμιέρα της παράστασης.

-Τι θα είναι ο Άρης για σένα στη καριέρα σου;

Ένας σταθμός που με επηρέασε πολύ.

-Ο Άρης παίζεται εδώ και τέσσερα χρόνια. Πλέον βάζεις τις δικές σου σκηνοθετικές πινελιές στο ρόλο που ερμηνεύεις. Θα δούμε κάτι καινούργιο στις παραστάσεις που ανεβαίνουν στο Olvio;

Αυτό που θέλουμε να κάνουμε τώρα, και μιλάμε με τον Μυρώδη γι’ αυτό, είναι να εντάξουμε μια προσθήκη, που είχε γράψει η Σοφία, σε σχέση με τη δήλωση μετάνοιας που είχε υπογράψει ο Άρης. Έχουν προκύψει νέα στοιχεία, ντοκουμέντα που βγήκαν στην επιφάνεια. Εκεί αναλύεται ο λόγος που υπέγραψε, επιτρέποντας του να βγει στο βουνό και να πολεμήσει με τον τρόπο που εκείνος ήθελε. Η υπογραφή της δήλωσης δεν έγινε με ελαφριά καρδιά. Κάποια στιγμή ο Άρης είπε: «Θέλετε να με πείτε και δηλωσία; Πείτε με έτσι». Αυτή ήταν μια πράξη που τον πόνεσε πολύ αλλά, παράλληλα, του έδωσε την ευκαιρία να μην μείνει στις φυλακές της Κέρκυρας για να υπομένει βασανιστήρια αλλά να βγει στο βουνό.

-Ήταν μια πράξη τακτικής…

Σίγουρα έτσι ήταν.

-Πίσω και από εκείνη την πράξη του βρίσκεται ένας άνθρωπος. Υπάρχουν ιστορικές προσωπικότητες που μάθαμε να τους αντιμετωπίζουμε σαν Θεούς;

Αυτό το λέει ο Άρης στην παράσταση. Δεν υπάρχουν άνθρωποι χωρίς λάθη στη ζωή τους. Όμως εγώ θέλω να μείνω στην τεράστια ευκολία που δείχνουμε τον άλλο, όταν κρίνουμε τις πράξεις του. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν όλοι αυτοί που εύκολα χαρακτηρίζουν, εύκολα κριτικάρουν θα μπορούσαν να κρατήσουν την τύχη τους καλύτερα από εκείνους που κρίνουν. Ο Άρης ήταν παιδί μιας γενιάς που έπαιρνε τη ζωή της στα χέρια από πολύ νωρίς. Όταν πέθανε δεν είχε καν προλάβει να κλείσει τα 40 του. Στις μέρες μας οι άνθρωποι έφτασαν να δουλεύουν από τα 30 τους και μετά. Σε αυτές τις συνθήκες πώς μπορώ να κρίνω έναν άνθρωπο μιας άλλης εποχής αβίαστα;

«Εγώ δεν θέλω να λέγομαι αριστερός, θέλω να πιστεύω πως είμαι κομμουνιστής»

-Ένας Άρης θα τρόμαζε σήμερα;

Ναι. Θα τρομοκρατούσε. Πιστεύω πως θα τον τρώγανε πολύ πιο εύκολα και πολύ πιο γρήγορα.

-Τάσο είσαι αριστερός, έτσι δεν είναι;

Τώρα αυτό άμα το γράψεις…. εγώ δεν θέλω να λέγομαι αριστερός, θέλω να πιστεύω πως είμαι κομμουνιστής. Και προσπαθώ στη ζωή μου να είμαι αυτό το πράγμα. Δεν ξέρω αν αυτό αρέσει ή όχι αλλά έτσι είναι.

-Τι είναι αυτό που κάνει τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε έναν κομμουνιστή και έναν αριστερό;

Ο κομμουνιστής είναι ταγμένος στα πιστεύω του. Και ας λένε ότι θέλουν. Αυτό κάνει τη διαφορά. Έχω θέση, την στηρίζω, την υπερασπίζομαι. Και η θέση έχει βάθος, έχει ιδεολογία και μια τεράστια θεωρία με επιστημονική τεκμηρίωση. Ο κομμουνιστής στηρίζει τα παραπάνω μέχρι τελευταίας ρανίδας. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον γενικά κι αόριστα αριστερό και τον κομμουνιστή.

-Ο κομμουνιστής του 20ού αιώνα είναι ίδιος με εκείνον του 21ου;

Είμαστε μια κοινωνία που αλλάζει διαρκώς. Το να μένεις όμως σταθερός στις απόψεις σου, δεν ξέρω πώς ξαφνικά έγινε κακό. Οι ιδέες δεν είναι για τα καλάθια. Και το να συμφωνούμε σε όσα λέμε δεν είναι απαραίτητο. Ο καθένας πορεύεται σύμφωνα με τα ιδανικά του.

-Πόσο σου λείπει η Σοφία;

Η Σοφία ήταν αδελφική μου φίλη, γνωριστήκαμε το 2010 μέσα από τη δουλειά. Στο Οικείο Θέατρο, στον «Κατάδικο» του Θεοτόκη που είχε διασκευάσει. Σ’ εκείνη την παράσταση έπαιζα, είχα γράψει και τη μουσική. Εκεί και τότε γνωριστήκαμε. Δέσαμε άμεσα.

-Τι σου λείπει από εκείνη;

Το τηλέφωνό της μετά από την παράσταση. «Έλα αγοράκι μου πώς πήγε, τι είπε ο κόσμος» έλεγε. Και αν υπάρχει ένας λόγος, πολύ σπουδαίος, που ανεβάζουμε αυτό το έργο σήμερα είναι εκείνη. Της το χρωστάω. Μου έκανε ένα πολύ μεγάλο δώρο γράφοντάς το. Ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω πως σε λίγο θα φτάσουν τα δύο χρόνια χωρίς εκείνη. Τη φέρω μαζί μου στη σκηνή.

-Μονόλογος. Πώς είναι να είσαι στη σκηνή μόνος;

Τα σηκώνεις όλα πάνω σου. Το χειροκρότημα το παίρνεις μόνο ως ηθοποιός στη σκηνή αλλά η δουλειά, όπως σε κάθε παράσταση άλλωστε, δεν είναι μόνο όσα βλέπει ο θεατής.

-Ποιος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος ενός μονολόγου;

Να πέσεις στην παγίδα της αφήγησης. Εκεί νομίζω ότι έγκειται το πρόβλημα το μεγάλο. Αν παρουσιάζαμε τον Άρη μόνο μέσα από τα στοιχεία που υπάρχουν για εκείνον στο δεκάλεπτο, και πολύ λέω, ο κόσμος θα κουράζονταν. Ή θα μπορούσε να πει γιατί να δω την παράστασή σας πάω να την διαβάσω. Το θέμα είναι να ζωντανέψει το κείμενο, ο ηθοποιός να του δώσει σάρκα και οστά.

«Εγώ το θέατρο το βλέπω ως πολιτική πράξη. Είτε ανεβάζω Τσέχωφ, είτε ανεβάζω Άρη, είτε Τσιφόρο ή Δημήτρη Ψαθά»

-Έρχεσαι από τον χώρο της μουσικής και ήδη έχεις μετάσχει σε σημαντικούς σταθμούς του νεοελληνικού θεάτρου. Ανάμεσα στη μουσική και το θέατρο τι επιλέγεις;

Δεν τα διαχωρίζω. Ξεκίνησα ως μουσικός. Πια θεωρώ πως η υποκριτική και η μουσική έχουν μπει έντονα στη ζωή μου που δεν μπορώ να τις διαχωρίσω. Παλιότερα στην ίδια ερώτηση θα απαντούσα: Μουσική. Είμαι ένας άνθρωπος που από το πρωί που θα ξυπνήσει ακούει διαρκώς μουσική. Είμαι συνέχεια με τα ακουστικά στα αφτιά. Και όταν δεν ακούω γράφω μουσική. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εκείνη. Για μένα είναι η σπουδαιότερη τέχνη. Το θέατρο είναι μια τέχνη που περιέχει όλες τις άλλες και έντονα εκείνη της μουσικής. Μετά από 20 χρόνια στο χώρο είναι σαν να πρέπει να κόψω ένα κομμάτι του εαυτού μου και να το βγάλω στην άκρη για να μιλήσω ξεχωριστά για το ένα ή το άλλο. Σκηνοθέτησα πρώτη φορά το «Ρίσκο», στη δεύτερη πρόβα μου ήρθε η ιδέα για τη μουσική. Την έκανα γιατί μπορούσα να το κάνω. Θα μπορούσα να είχα κάνει τη μουσική για τον Άρη. Αλλά ήταν τόσο μεγάλο, τόσο σημαντικό να βγάλω αυτόν το ρόλο που έπρεπε να είμαι 1000% εκεί, στο ρόλο μου. Ευτυχώς η μουσική των Villagers of Ioannina City ήρθε για να δέσει ιδανικά στην παράσταση. Ενώ τα παιδιά δεν γράψανε κομμάτια για το έργο, μας τα έδωσαν και τους ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό, ήταν σαν να τα είχαν γράψει για την συγκεκριμένη παράσταση.

-Τι είναι νέο στο θέατρο;

Νέο είναι κάθε τι που βγαίνει μέσα από την αλήθεια του καλλιτέχνη.

-Είναι νέο αυτό;

Εγώ το θέατρο το βλέπω ως πολιτική πράξη. Είτε ανεβάζω Τσέχωφ, είτε ανεβάζω Άρη, είτε Τσιφόρο ή Δημήτρη Ψαθά. Δεν θα ήταν πολιτική πράξη να ανεβάσω τον Φον Δημητράκη στο 2023; Εκεί ζει η αλήθεια που είπα παραπάνω.

-Το προεδρικό διάταγμα για τα πτυχία των ηθοποιών τι σημαίνει;

Τη γενική απαξίωση στον πολιτισμό.

-Γιατί να γίνει αυτό;

Γιατί ο πολιτισμός πονάει. Γιατί για να υπάρξει θέλει ανοιχτά μυαλά και ανθρώπους πνευματικούς. Αν κάποιος θέλει να ισοπεδώσει τον πολιτισμό πρέπει να τον απαξιώσει πρώτα.

-Πες μας μια ατάκα από το έργο.

Θα πω δύο . «Χωρίς ακλόνητη πειθαρχία και σοβαρή οργάνωση δεν θα πετύχουμε τίποτα από όσα θα μπορούσαμε να πετύχουμε» και «Για την πίστη και το δίκιο πάντα υπάρχει ευκαιρία».

‘Αρης

«Άρης». Το έργο της Σοφίας Αδαμίδου που συγκίνησε κοινό και κριτικούς, με την ερμηνεία – θρύλο του Τάσου Σωτηράκη, και παρουσιάστηκε σε περισσότερες από τριάντα πόλεις και Φεστιβάλ, σε Ελλάδα, Κύπρο και Ευρώπη, ανεβαίνει για 6η συνεχόμενη χρονιά στο θέατρο OLVIO.

Πριν γραφτεί το έργο από την συγγραφέα Σοφία Αδαμίδου, ο Τάσος Σωτηράκης είχε ξεκινήσει να μελετάει τη ζωή και την ιστορική και πολιτική του πορεία του Άρη Βελουχιώτη. Την ανθρώπινη φύση του και τους αγώνες του. Ο Τάσος Σωτηράκης συναντήθηκε με την Σοφία Αδαμίδου γύρω στο 2014 όταν και συζήτησαν για πρώτη φορά το θεατρικό “ανέβασμα” του «Άρη». Ο Τάσος πρότεινε στη Σοφία να φτιάξει έναν μονόλογο, όπως κι έγινε. Το 2017 η παράσταση πρωτοπαίχτηκε στον Τεχνοχώρο Cartel.

H Σοφία Αδαμίδου αποκαλούσε αυτό το θεατρικό έργο, το αγαπημένο της παιδί. Ήταν ο παιδικός της ήρωας από τα χρόνια του σχολείου στην Κοζάνη, το σύμβολο που αγκάλιαζε με το λόγο του, τους αγρότες και τους εργάτες. Ένα πανανθρώπινο σύμβολο.

Η παράσταση έκανε μια μεγάλη και πολύ πετυχημένη διαδρομή.

Οι φωτογραφίες της Εβίτας Σκουρλέτη από την καρδιά της πόλης όπου έγινε η φωτογράφηση, είναι εκεί όπου σήμερα θα περπατούσε ο Άρης και θα αγωνιζόταν ξανά για το δίκιο όσων δεν έχουν φωνή.

Συντελεστές:

Συγγραφέας:Σοφία Αδαμίδου

Εμηνεία – Σκηνοθετική επιμέλεια: Τάσος Σωτηράκης

Ο ηθοποιός Θοδωρής Τσουανάτος και ο μικρός Πέτρος Φλωράκης «έδωσαν» τις φωνές τους.

Μουσική: Villagers of Ioannina City (VIC). Το τραγούδι «Άρη μου», σε στίχους Αγλαΐας Κλάρα, μελοποίησε και ερμηνεύει η Ερωφίλη. Το μουσικό κομμάτι της έναρξης και του τέλους είναι του Βασίλη Καραγιάννη.

Κινησιολογία: Αγγέλα Πατσέλη
Φωτισμοί: Λάμπρος Παπούλιας
Επιμέλεια video: Ηλίας Φλωράκης
Ειδικά Εφέ: Προκόπης Βλασερός
Φωτογραφίες: Εβίτα Σκουρλέτη
Επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου | Art Ensemble