του Γιάννη Παναγόπουλου //
Και το ελληνικό #metoo διαγράφει την τροχιά του. Οι μέρες περνούν. Τα συμπεράσματα έρχονται. Μια ανάγνωση της πραγματικότητας λέει πως τελικά κανείς δεν νοιάζεται για το θέατρο. Σχεδόν πιστεύουμε, σχεδόν πιστέψαμε πως αποκλειστικά, το πρόβλημα της ελληνικής θεατρικής σκηνής είναι η απεχθής σεξουαλική, κακοποιητική συμπεριφορά πρωταγωνιστών σε συμπρωταγωνιστές ή υποψήφιους συμπρωταγωνιστές τους.
Όπως και να το δεις τα εργασιακά δικαιώματα ενός ολόκληρου κλάδου δεν μας αφορούν, ίσως και να μην αφορούν τα ίδια τα μέλη του, στην τελική, αλλά γιατί αυτή η κατάσταση, η νοσηρή κατάσταση, που εξέθρεψε και υπέθαλψε εργασιακή βία πρέπει να συνεχιστεί; Το θεατρικό τοπίο της επόμενης μέρας -του Ελληνικού #metoo- θα έχει εργασιακή διαφάνεια; Θα έχει μάτια μόνο για το ταλέντο; Η αξιολόγηση σπουδαστών δραματικών σχολών θα γίνεται με όρους σεβασμού στους υποψήφιους ηθοποιούς;
Χρονικά, στο θέατρο, η Ζέτα Δούκα είναι σαν να άνοιξε ένα παράθυρο που το ρεύμα του καθαρού αέρα, όλως ατυχώς, δεν συμπαρασύρει τα πάντα. Δίνει μόνο μια γεύση για τις κακοποιητικές συμπεριφορές φωτισμένων πρωταγωνιστών. Μάλιστα. Όμως, για ένα λεπτό. Αυτή υποτίθεται πως είναι μια στιγμή που τα δευτερότριτα και τα “μικρά” ονόματα της μαρκίζας είναι ελεύθερα να μιλήσουν, να σπάσουν τη σιωπή τους, πόσο, όμως, χώρο τους δώσαμε; Πόσο τους ακούσαμε; Πόσο μας ενδιαφέρουν; Η τηλεοπτική κατάθεση του ηθοποιού Γιώργου Ψάλτου για τη βία που υπέστη από τον Πέτρο Φιλιππίδη στη διάρκεια δύο θεατρικών σεζόν είναι αποκαλυπτική. Κυριολεκτικά ήταν στο έλεος, όπως ο ίδιος υποστήριξε, του κακοποιητή του. Και μετά τι; Ο ΣΕΗ, που όντως αυτές τις μέρες έχει υψώσει τείχος προστασίας σε θύματα κακοποιητικών πράξεων και συμπεριφορών τι σκοπεύει να κάνει για την επόμενη μέρα μετά τις αποκαλύψεις που ζέχνουν;
Οι μέρες περνούν και πολλοί λένε πως οι παρουσιαστές πρωινών εκπομπών “ζυγίστηκαν” επαρκείς να σηκώσουν το βάρος των καταγγελιών. Σοβαρά τώρα; Πάμε καλά; Μέχρι και η Κατερίνα Καινούργιου επαινέθηκε για το επικοινωνιακό χαστούκι που έδωσε στον Fame Story ποινικολόγο επιδεικνύοντας “δημοκρατένια” αντανακλαστικά. Το ίδιο έχουν κάνει στο παρελθόν δεκάδες δημοσιογράφοι, παρουσιαστές τηλεοπτικών εκπομπών. Γιατί άραγε δεν πανηγυρίσαμε για τα δικά τους γκολ; Εδώ δεν υπάρχει άνοιξη. Εκτός αν πιστεύουμε πως ο τηλεοπτικός πάτος αναζητά τη δική του ωρίμανση. Πιστεύει κανείς πως μια εκπομπή που ασχολείται με “παράτυπες” σεξουαλικές σχέσεις και με πανελίστες / σχολιαστές που θεωρούν επικαιρότητα τη ριάλιτι τηλεόραση θα φωτίσουν τον χώρο του θεάτρου με την ευαισθησία που του αρμόζει; Κατά μία έννοια το ερώτημα είναι: Αν θέλεις να ξαναδείς παράσταση με τον Γιώργο Κιμούλη πρωταγωνιστή. Στα σοβαρά σε ρωτώ. Θα άντεχες να διαβάσεις μια επόμενη συνέντευξή του που εκείνος θα μιλούσε μόνο για τον επόμενο θεατρικό του ρόλο και την αγωνία του να τον βγάλει στη σκηνή; Μπορεί ο Γιώργος Κιμούλης να είναι ο άνθρωπος που έχουμε συνηθίσει στη σκηνή και παράλληλα όχι ο άνθρωπος που μας είπαν πως είναι στα παρασκήνια;
Και μετά έρχεται αυτό, το αναπάντητο αυτό. Ποιος εκχώρησε τον τίτλο του Καλλιτεχνικού Διευθυντή στο Εθνικό Θέατρο; Κάποια στιγμή κάποιος πρέπει να πάρει την ευθύνη της επιλογής του. Το Εθνικό Θέατρο είναι το θέατρο της χώρας. Ποιος, τελικά, το διοικεί;
