«Διόνυσος η επιστροφή» τιτλοφορείται εύστοχα το ντοκιμαντέρ του Σπύρου Τσιφτσή που σκιαγραφεί το πορτραίτο του πρωτοπόρου σκηνοθέτη Θεόδωρου Τερζόπουλου που μόνο δόξες και τιμές -διεθνώς- έχει χαρίσει στη χώρα μας και από τις 7 Απριλίου θα παίζεται στους κινηματογράφους.
Ήταν το 1986 όταν ο Θεόδωρος Τερζόπουλος συγκλόνισε το θεατρικό τοπίο με τη ριζοσπαστικά πρωτοποριακή παράσταση των Βακχών. Η τεράστια επιτυχία της παράστασης σε διεθνή φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο, το σκηνικό ιδίωμα του Τερζόπουλου και η μέθοδος που δημιουργήθηκε οδήγησαν στη δημιουργία του θεάτρου Άττις. Ο Διόνυσος, ο Θεός της Καταστροφής και της Αναγέννησης, ήταν πάντα η μεγάλη έμπνευση για τον σκηνοθέτη.
•35 χρόνια αργότερα, ο Τερζόπουλος έχοντας πραγματοποιήσει περισσότερες από 2000 παραστάσεις σε όλο τον κόσμο (από το Πεκίνο και την Ταϊβάν έως τη Νέα Υόρκη και την Κολομβία) σε κορυφαία διεθνή φεστιβάλ θεάτρου και με συνεχείς προσκλήσεις και συνεργασίες στην Ευρώπη, τη Ρωσία, την Κίνα, τις ΗΠΑ, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους σκηνοθέτες, διακεκριμένο μέλος της πρωτοπορίας στο παγκόσμιο θέατρο.
Η ταινία ακολουθεί το παγκόσμιο ταξίδι του Τερζόπουλου, από το χωριό Μακρύγιαλος όπου γεννήθηκε, ο τέταρτος γιος ενός Έλληνα μετανάστη από τη Μαύρη Θάλασσα, στο Berliner Ensemble στο Βερολίνο, στη Ρωσία, στην Κίνα, στις ΗΠΑ, στη θεατρική του βάση στην Αθήνα, και τέλος, στους Δελφούς, όπου ξεκίνησαν όλα πριν από 35 χρόνια.
O ΧΑΪΝΕΡ ΜΥΛΛΕΡ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟΔΩΡΟ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟ
«Στο θέατρο του Τερζόπουλου ο μύθος δεν είναι παραμύθι, αλλά συμπυκνωμένη εμπειρία, η διαδικασία της πρόβας δεν είναι εκτέλεση μιας δραματουργικής θεώρησης, αλλά μια περιπέτεια σ’ ένα ταξίδι στο τοπίο της μνήμης, μια αναζήτηση των χαμένων κλειδιών της ενότητας του σώματος με τον λόγο, της λέξης ως φυσική οντότητα.»
Βερολίνο, 2 Ιουνίου 1987
Ο ΤΑΝΤΑΣΙ ΣΟΥΖΟΥΚΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟΔΩΡΟ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟ
«Η δουλειά του Θεόδωρου Τερζόπουλου έδωσε έκφραση στην ουσία της τραγωδίας με έναν πρωτότυπο και σύγχρονο τρόπο. Γι’ αυτό πιστεύω ακράδαντα πως ο έργο του και οι ιδέες που το διέπουν πρέπει να παραδοθούν και στις επόμενες γενιές. Σήμερα η δουλειά του βρίσκει αναγνώριση στις πέντε ηπείρους μας.»
Τόκυο, 2 Απριλίου 1994
Σημείωμα για την ταινία από τον Αχιλλέα Κυριακίδη – Συγγραφέα, Σκηνοθέτη, Μεταφραστή, Κριτικό κινηματογράφου
«Ένα τελευταίο πράγμα είναι… ο χαιρετισμός.» Έτσι τελειώνει τον υπέροχο λόγο του μπροστά στο φακό ο άνθρωπος που το συγκλονιστικό του πορτρέτο ήταν η ευτυχέστερη πρεμιέρα μου ως θεατή στο διαδικτυακό 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, ο Θόδωρος Τερζόπουλος. Αλλά χαιρετισμός μπορεί να είναι και το πρώτο πράγμα σ’ αυτό μου το σχόλιο για μια κινηματογραφική εργο- και προσωπο-γραφία για την οποία η μόνη μεμψιμοιρία που μπορεί να διατυπώσει ένας θεατής είναι ότι δεν του δίνει το δικαίωμα να διατυπώσει καμία.Χαιρετώ, λοιπόν, με όλη την αισθητική συγκίνηση που μου χάρισε η ταινία (αλλά και την άλλη συγκίνηση, την πιο βαθιά, που μου χάρισε η αφιέρωση της ταινίας στη Λουκία Ρικάκη) ένα από τα καλύτερα γραμμένα, σκηνοθετημένα, φωτογραφημένα και μονταρισμένα κινηματογραφικά πορτρέτα που έχω δει ποτέ (ΟΛΑ έργο ΕΝΟΣ κινηματογραφιστή, που είχε την ευαισθησία και το χάρισμα να συνυφάνει τόσο δημιουργικά το σεβασμό του στην προσωπικότητα και την εκτίμηση στο έργο του μοντέλου του). Οι παρένθετες αναγνώσεις των επιστολών της μητέρας είναι απαράμιλλης σεναριακής ευρηματικότητας.
Σενάριο – Σκηνοθεσία: Σπύρος Τσιφτσής
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Δημήτρης Κατσαΐτης, Σπύρος Τσιφτσής
Ήχος: Απόστολος Ντασκαγιάννης, Σπύρος Τσιφτσής
Μοντάζ: Σπύρος Τσιφτσής
Μουσική: Μιχάλης Τσιφτσής
