του Γιάννη Παναγόπουλου //
Στην Αθήνα, την πόλη που οι πυξίδες “χάνονται” και η τέχνη συχνά μοιάζει να υποκαθιστά τη βαρβαρότητα, όχι να στέκεται απέναντί της, το θέατρο μοιάζει να στέκεται μόνο του σαν μια βαθιά ανάσα ελπίδας του καλλιτεχνικού μας ενεστώτα. Δεν έχω ιδέα αν η Χριστίνα Χριστοφή, που έχει τάξει κυριολεκτικά τα πάντα σε όσα μπορούν να συμβούν στο “σανίδι” συμφωνεί αλλά – μάντεψε – για μια υποκειμενικότητα ζούμε. Και η δική μου πάει κάπως έτσι. Στο θέατρό της, το “Μπιπ’’ στην Κυψέλη, από τις 18 Οκτωβρίου ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά σε δική της σκηνοθεσία το έργο «Ένας ανεπαίσθητος πόνος» του Χάρολντ Πίντερ. Λίγο πριν η χειμερινή θεατρική σεζόν ανοίξει τις πόρτες της αυτή η γυναίκα μάς φώτισε ένα μικρό κάτι από την ψυχή της που διαβάζεται σε μορφή συνέντευξης.
-Ας πάμε με τα βασικά. Πώς δώσατε όνομα στη θεατρική σας σκηνή. Γιατί “Μπιπ”;
Mπιπ είναι ο ήχος που ακούγεται όταν κάτι δεν πρέπει να… ακουστεί.
Μπιπ είναι ο ήχος της κόρνας στο κέντρο της πόλης.
Μπιπ είναι ο ήχος που ακούμε μετά το μήνυμα του τηλεφωνητή για να αφήσουμε το δικό μας μήνυμα…
Μπιπ Μπιπ είναι τα δαιμόνια πουλιά που ξεφεύγουν πάντα από το Κογιότ…
Μπιπ είναι ένα μικρό θέατρο στο κέντρο της πόλης που κορνάρει για να περάσει…
-Tι είναι η Κυψέλη για την Αθήνα;
Η Κυψέλη είναι μια από τις καρδιές της Αθήνας. Πολυπολιτισμική, βρώμικη, γοητευτική, ανθρώπινη και σκληρή ταυτόχρονα, θορυβώδης και παρεξηγημένη.
• Δεν είμαι επιχειρηματίας και δεν μπορώ να σκεφτώ με όρους “marketing” για το ΜΠΙΠ… Προσπαθώ να κρατώ ζωντανό έναν θεατρικό χώρο αν και δεν είμαι σίγουρη ότι μου ταιριάζει τελικά να έχω ένα θέατρο. Αν δεν σκέφτεσαι το κέρδος σε μια επιχείρηση, όσο μικρή και αν είναι αυτή, χρειάζεται να επαναπροσδιορίσεις…
-Πώς διαλέγετε τις παραστάσεις που ανεβαίνουν στη σκηνή του θεάτρου σας;
Αποφεύγω να έχω παραστάσεις στο ΜΠΙΠ τηλεοπτικής αισθητικής. Όλα ξεκινούν από το θεατρικό έργο πιστεύω και στη συνέχεια είναι η αισθητική και η κοσμοθεωρία του/της σκηνοθέτη και της ομάδας. Επίσης, επιλέγω να μη συνεργάζομαι με ανθρώπους που δεν συμπαθώ.
-Οι πρώτες σας σπουδές δεν είχαν σχέση με το θέατρο. Σπουδάσατε μάρκετινγκ. Αν ακολουθούσατε τη λογική του “μάρκετινγκ” το θέατρο Μπιπ θα είχε μπει στη ζωή σας;
Όχι, δεν θα είχε μπει. Δεν είμαι επιχειρηματίας και δεν μπορώ να σκεφτώ με όρους “marketing” για το ΜΠΙΠ… Προσπαθώ να κρατώ ζωντανό έναν θεατρικό χώρο αν και δεν είμαι σίγουρη ότι μου ταιριάζει τελικά να έχω ένα θέατρο. Αν δεν σκέφτεσαι το κέρδος σε μια επιχείρηση, όσο μικρή και αν είναι αυτή, χρειάζεται να επαναπροσδιορίσεις…
-Τι είναι σύγχρονο στο θέατρο σήμερα;
Ωραία ερώτηση! Σύγχρονο είναι αυτό που λέει η λέξη, αυτό που συμβαίνει τώρα. Κατ’ αυτή την έννοια, όλα είναι “σύγχρονα”. Το ερώτημα είναι πόσο μας αφορούν αυτά που συμβαίνουν στο θέατρο, πόσο εσωστρεφή ή αυτοαναφορικά είναι, πόσο εμπνευσμένα ή πρόχειρα, πόσο προσπαθούν να μιμηθούν ή να ακολουθήσουν αυτά που φαίνονται τα trends της εποχής, ή πόσο προσπαθούν να διευρύνουν τη θεατρική εμπειρία… Δεν έχω απόλυτη απάντηση. Αν κάτι είναι πραγματικά σύγχρονο και αντανακλά το τώρα με τρόπο βαθύ, πολλαπλό και ευρύ τότε θα γίνει και διαχρονικό.
-Τι είναι αυτό που δεν έχει γίνει ακόμα στη θεατρική σκηνή της Αθήνας και πρέπει να γίνει το συντομότερο δυνατό;
Δεν έχω ιδέα! Η κατάσταση είναι χαώδης και ρευστή. Θα δούμε… Όταν συμβεί θα το καταλάβουμε!
«ΕΝΑΣ ΑΝΕΠΑΙΣΘΗΤΟΣ ΠΟΝΟΣ» του Χάρολντ Πίντερ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΧΡΟΝΙΑ Από 18 Οκτωβρίου, Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00 για λίγες παραστάσεις
Θέατρο ΜΠΙΠ Αγίου Μελετίου 25 & Κυκλάδων, Κυψέλη τηλέφωνο κρατήσεων: 2130344074 beepkipseli.webnode.gr
Για δεύτερη χρονιά, ένα -όχι και πολύ γνωστό- έργο του Πίντερ σε μια παράσταση που συζητήθηκε. Ο Πίντερ υφαίνει μια «κωμωδία της απειλής», ένα από τα πρώτα του έργα, με πρωταγωνιστές ένα ζευγάρι και έναν ιδιαίτερο επισκέπτη που σχηματίζουν ένα τρίγωνο με απρόβλεπτη εξέλιξη. Ο Έντουαρντ και η Φλώρα, ένα ζευγάρι μετά την πρώτη νιότη τους, απολαμβάνουν το τσάι τους στη βεράντα. Είναι καλοκαίρι, η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου, ο καιρός είναι υπέροχος και ο κήπος ανθισμένος. Τα πράγματα είναι, κατά πάσα πιθανότητα, όπως φαίνονται, αν και δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Μια συνάντηση φέρνει τα πάνω κάτω στο κατά τα άλλα φιλήσυχο ζευγάρι, ή καλύτερα, τα μέσα έξω.
To έργο «Ένας ανεπαίσθητος πόνος» (πρωτότυπος τίτλος: A slight ache) γράφτηκε από τον Χάρολντ Πίντερ το 1958 και αρχικά προοριζόταν για το ραδιόφωνο. Στη συνέχεια όμως ανέβηκε επιτυχημένα και στη σκηνή ενώ ακόμα ζούσε ο συγγραφέας. Υπαινιγμοί, φλέγμα, χιούμορ, ανατροπές… ο Πίντερ για άλλη μια φορά εστιάζει, ή βάζει στο στόχαστρο, τη σχέση ενός παντρεμένου ζευγαριού. Μια συνάντηση γίνεται η αφορμή για να αποκαλυφθούν οι επιθυμίες και οι φόβοι που μέχρι εκείνη τη στιγμή βρίσκονται στα λόγια που δεν λέγονται. Μερικές φορές εξάλλου, η επιθυμία και ο φόβος είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Το έργο «Ένας ανεπαίσθητος πόνος» είναι απολαυστικό και ενοχλητικό ταυτόχρονα. Είναι… Πίντερ!
Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Αλέξης Αλάτσης. Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χριστοφή. Σκηνικά/Κοστούμια: Μυρτώ Κοσμοπούλου Φωτισμοί: Γιάννης Ζέρβας. Μουσική: Stratum3. Φωτογραφίες: Χρήστος Καλαϊτζής. Επικοινωνία/Δημόσιες σχέσεις: Γιώτα Δημητριάδη
Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Δημοσθένης Φίλιππας, Μαρία Μπρανίδου, Ηλίας Γκογιάννος
