Κι όποιος θυμάται τα παλιά…
Κάποτε βρισκόμουν κι εγώ σε σημείο βρασμού. Έβραζα μαζί με άλλους, εκατοντάδες, μες στο Ρόδον, αγκαλιασμένος σε αλυσίδες, κολυμπώντας σε ανθρώπινα κύματα, στον βυθό των στίχων, της μουσικής, του εμείς.. Και ζητούσα νερό να ξεδιψάσω, παρέα με άλλες φωνές. Κι ο Γιάννης μας πότιζε νερό.
-Νερό ρε Γιάννη..
-Τα παιδιά θέλουν νερό!
Ο κήπος του ήθελε νερό. Και μας έφερνε κουβάδες, μας έλουζε, μας φρόντιζε.
Μας φρόντιζε με λόγια που σπάνε τα σκοτάδια, όρθιος, παλλόμενος, καυλωμένος. Πιστός με λίγα λόγια, αφοσιωμένος. Και τώρα πώς να πει τις ιστορίες του καθιστός, ε; Το προσπάθησε λίγο στην αρχή..
Δευτέρα 3 Ιουλίου 2023. Το Ηρώδειο κατάμεστο με πολύχρωμο κόσμο κι ο Γιάννης Αγγελάκας στην καρέκλα να λέει τα βουνά του. Καθώς τον έβλεπα, μονολογούσα: Λες να πιάσει; Πάντως ο χώρος γέμισε βουνά και η φωτιά μας άρχισε να σιγοκαίει. Αχ.. μεσήλικες πια, δεν το φτάνουμε το σημείο βρασμού, άσε που πονάμε σε όποιο σημείο κι αν μας πιάσεις, μέσα και έξω.
Η καρέκλα κλιμακωτά παραμερίστηκε. Λίγο αργότερα πήγε ακόμα πιο πίσω. Γινόταν ένας μικρός φανταστικός διάλογος στο μυαλό μου:
-Μα κάθισε επιτέλους, βρισκόμαστε στο Ηρώδειο, πες τα λίγο πιο εσωτερικά, πιο κατάλληλα στον χώρο βρε Γιάννη.
-Άκου καρεκλίτσα, άνετη, καρεκλίτσα καλή, βρίσκομαι εδώ για να πω τις ιστορίες στα παιδιά. Κι οι ιστορίες μου είναι μια μάχη με το κτήνος. Πώς θα παλέψω καθιστός;;
Κάπου στη μέση, ενώθηκαν οι φωνές στην Αμνησία. Βρισκόμαστε στη χώρα της απόγνωσης και μας ενώνει η αμνησία; Μαχαίρι το δοξάρι εκεί. Ξέρεις τα δοξάρια είναι περίεργα. Από τη μια εκφράζουν την αλήθεια, από την άλλη σε ξεσκίζουν. Κι όταν ξεφεύγουν και τρελαίνονται, φεύγεις κομμένος στη μέση. Δεν ξέρεις πού είναι το μυαλό, πού είναι η καρδιά και πού τα πόδια. Να προσέχεις λοιπόν.
Έχω γράψει πολλά και δεν έχω πει σχεδόν τίποτα. Θα πω για την αγάπη, την απροβάριστη, αυτή που τη ζητάω και δεν έρχεται ποτέ, αυτή η ζητιάνα που με ανακηρύσσει βασιλιά των γελοίων. Με τρικλίσματα, με μπερδεμένα λόγια, η καταραμένη, η αναμφισβήτητη, η φριχτή, η γαμημένη, η χαμένη. Δωσ ‘μου λίγη ακόμα αγάπη...
Γιάννη, εμείς είμαστε οι τυχεροί κι εμείς ευχαριστούμε!
Όρθιος με απλωμένα τα χέρια, είπες στα παιδιά τα λόγια, τα σήκωσες, τα ξεσήκωσες και ως δια μαγείας, έφυγαν οι πόνοι και άγγιξαν το σημείο βρασμού.
Ευχαριστούμε κι εκείνα τα δοξάρια-λεπίδες, τα πνευστά που μας ανατρίχιασαν, τις κιθάρες που άλλοτε χάιδευαν κι άλλοτε έσπρωχναν να πάμε ένα βήμα πιο πέρα, τις φωνές που ακούμπησαν με σεβασμό του καθενός την παράδοση, τα κρουστά που μας απογείωσαν από τα στενά μας καθίσματα, τα πλήκτρα που γέμισαν τον χώρο με στοιχεία της φύσης και το φεγγάρι, που κάθε λίγο, έψαχνες να το βρεις!
* Ευχαριστώ τον ηχολήπτη Γιώργο Ταχτσίδη για το track list και τον Κωνσταντίνο Καλτσά για τις φωτογραφίες της γενικής πρόβας
