Από τον Νικηφόρο Γκολέμη //
Το ξυπνητήρι χτυπάει. Τέσσερις το πρωί. Η ώρα έφτασε. Αργά-αργά σέρνω τις βαλίτσες προς την πόρτα της εξόδου. Παίρνω το νυχτερινό λεωφορείο για το αεροδρόμιο. Το άγχος μου να προλάβω την πτήση δεν μου επιτρέπει να κάνω άλλες σκέψεις.
Τελικά τα καταφέρνω στην ώρα μου. Κάθομαι στη θέση μου και -επιτέλους- βρίσκω λίγο χρόνο για συλλογισμό. Η ζωή σε μια ξένη χώρα, μακριά από συγγενείς και φίλους, σίγουρα θα είναι δύσκολη. Αλλά για έναν μυστήριο λόγο, την απόφασή μου να σπουδάσω στο εξωτερικό την πήρα με σχετική ευκολία. Λίγο η οικονομική κατάσταση στη χώρα μας, λίγο η αποκαρδιωτική εικόνα στην αγορά εργασίας, λίγο κάποιοι άνθρωποι που με εμπιστεύτηκαν και αποφάσισαν να χρηματοδοτήσουν τις σπουδές μου και –πρωτίστως- ο νεανικός μου ενθουσιασμός για μια καινούρια… περιπέτεια, συνέβαλαν στο να βρίσκομαι σε αυτήν την πτήση.
Φυσικά, όπου μιλούσα για αυτήν τη νέα αρχή, ήμουν ο απόλυτα επιτυχημένος. Αυτός που σώθηκε, που «έδεσε τον γάιδαρό» του, ο «προφέσορας», ο «διαβασμένος». Εξηγούσα ευγενικά ότι ακόμα δεν έχω ξεκινήσει καν να σπουδάζω. Ότι απλά με δέχθηκαν σε ένα πανεπιστήμιο, όπως άλλους 100.000 συνομήλικούς μου εκείνη τη χρονιά. Μάταια. Η επιτυχία δεδομένη από όλους, πριν καλά-καλά πατήσω το πόδι μου στην ξένη χώρα. Όπως και η βεβαιότητα όλων ότι θα περάσω υπέροχα. Και να σου τα «τι ωραία πόλη», «έχω πάει 4-5 φορές και πέρασα υπέροχα», «το κάστρο μαγικό, η παλιά πόλη πολύ γραφική», λες και θα πήγαινα διακοπούλες και χρειαζόμουν travel guide.
Κατά βάθος όμως όλες αυτές οι… χρήσιμες συμβουλές που κορόιδευα ήταν αρκετά βοηθητικές. Δημιουργούσαν ένα αίσθημα επιβεβαίωσης ότι έχω πάρει τη σωστή απόφαση. Και καθώς φθάνει το φαγητό του αεροπλάνου, σκέφτομαι το σπιτικό φαγητό που θα χάσω. Την ελληνική-μεσογειακή κουζίνα που δεν θα βρω εκεί πέρα. Καταστροφή. Ακολουθεί μια πιο ώριμη σκέψη. Τόσοι και τόσοι έχουν φύγει να σπουδάσουν στο εξωτερικό. Και απ’ ό,τι μαθαίνω επιβιώνουν. Ανακούφιση.
Το αεροπλάνο έτοιμο για προσγείωση. Πόσο γρήγορα πέρασαν οι δυόμισι ώρες! Αμέσως γρήγορα να πάρω το τρένο. Αγοράζω εισιτήριο. Μου φαίνεται ακριβό. Μετά σκέφτομαι τον μέσο μισθό στη χώρα που ήρθα και αναθεωρώ. Μπαίνω στο τρένο και σε λιγότερο από μισή ώρα έχω κάνει διαδρομή 100 χιλιομέτρων. Από σιδηροδρομικό δίκτυο δεν έχουμε θέμα. Επιτέλους φθάνω. Με καλωσορίζει η φθαρμένη πινακίδα στον σταθμό της πόλης. “Heidelberg Hauptbahnhof”. Το ταξίδι μόλις τελείωσε. Το ταξίδι στην πόλη των φιλοσόφων τώρα αρχίζει. Ελάτε να ταξιδέψουμε παρέα μέσα από το φοιτητικό ημερολόγιο.
Τέλος συζήτησης
