Του Γιάννη Παναγόπουλου //
Στο μυαλό μου ζει ακόμα η γεύση που άφησε η εμφάνιση του ντουέτου της vocalist Αγγελικής Τουμπανάκη και του ντράμερ Ηλία Δουμάνη το περασμένο καλοκαίρι. Τους άκουσα το περασμένο καλοκαίρι στο Βυζαντινό μουσείο. Έχουν ήχο που χαϊδεύει τζαζ και electronica με ισόποση στοργή. Το Jazztronica πρότζεκτ της Αγγελικής και του Ηλία. Η vocalist μάς λέει κάτι γι’ αυτό.
– Πότε και πού ήσασταν όταν είπατε πως θέλετε να τρέξετε το project Jazztronica;
– Συνεργαστήκαμε για πρώτη φορά στο project του Γιάννη Κασέτα το 2014. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας, αυθόρμητα, σε κάποιο σημείο παρέμειναν η φωνή και τα τύμπανα με αποτέλεσμα ενα αβίαστο interaction. Στο τέλος της συναυλίας ειπώθηκε για πρώτη φορά μεταξύ μας η ιδέα του project. Η πρώτη παρουσίαση έγινε στα πλαίσια του «Jazzduet festival» στο ZP87 τον Φεβρουάριο του 2015.
– Ποια είναι η ιδέα πίσω από αυτό το σχέδιο;
– Αφετηρία του project είναι το ρυθμικό παιχνίδι, ο αυτοσχεδιασμός, η πειραματική χρήση του κάθε οργάνου και η στήριξη της ιδέας του ντουέτου των συγκεκριμένων μονοφωνικών οργάνων. Η επιλογή του ηλεκτρονικού ήχου μάς συνδέει με τον σύγχρονο αστικό ήχο και εικόνα. Είναι λοιπον ένα πειραματικό ντουέτο Τυμπάνων-Φωνής που χρησιμοποιεί ηλεκτρονικό ήχο (Fxs, λούπες, harmonizer, pads, programming, sound design) και επικεντρώνεται σε κομμάτια του διεθνούς jazz ρεπερτορίου αλλά και σε προσωπικές συνθέσεις, δίνοντας έμφαση στον αυτοσχεδιαστικό διάλογο μέσα σε δομημένες ή αποδομημένες φόρμες.
– Πόσο προβαρισμένοι, πόσο αυτοσχέδιοι είναι στη σκηνή οι Jazztronica;
– Το συγκεκριμένο project απαιτεί ώρες πρόβας, μελέτης και έρευνας. Το ηλεκτρονικό programming αποτελεί μέσο εναρμόνισης και ενορχήστρωσης. Προσπαθούμε να το διαχειριζόμαστε ισορροπημένα και με την αισθητική που επιβάλλει το εκάστοτε jazz κομμάτι. Σε αυτό το επίπεδο υπάρχει δομή και προσχεδίαση. Κατά τη διάρκεια του gig υπάρχει ελευθερία έκφρασης και διάδραση, όχι σε αυτοσχεδιαζόμενο αλλά σε αυτοσχεδιαστικό επίπεδο που ορίζει ο αρμονικός χώρος και η φόρμα των κομματιών.
– Φωνή και κρουστά. Παραπέμπει η επιλογή σας, έστω και νοερά, στο big-bang της μουσικής;
– Είναι απλώς η ανάγκη μας να παίξουμε μουσική, να εμπλακούμε βιωματικά με τα όρια και τις δυνατότητες των οργάνων, στοχεύοντας όχι σε μία επιτηδευμένη διαφορετικότητα, αλλά στη δημιουργία και στη χαρά μέσα από την αρμονία του ντουέτου.
