γράφει ο Παναγιώτης Καλυβίτης //
εικόνες: simeiomiden.gr
Νύχτα που βρέχει, βραδιά υγρή. Ο ρυθμός της βροχής μουρμουρίζει τη σαγήνη του τραγικού. Φτάνω. Λεωνίδου 12, Θέατρο Άττις- Νέος χώρος. Ο κόσμος δεν είναι πολύς. Αφήνουμε τις ομπρέλες να στραγγίζουν σε μια γωνιά, ενώ οι πιο αιρετικές ψιχάλες μάς ακολουθούν στην ημιφώτιστη αίθουσα, κυλούν στα άδεια καθίσματα και ένα μικρό, φτωχό θέατρο γεμίζει από την ησυχία της προσμονής. Το λυρικό, απόκοσμο ηχητικό τοπίο, υφαίνει το ακροπάτημα κάποιου νεκρού. Είναι το φάσμα της Αντιγόνης. Η Ομάδα «Σημείο Μηδέν», μετά τους δύο επιτυχημένους κύκλους παραστάσεων του έργου του Σ. Μπέκετ «Περιμένοντας τον Γκοντό», παρουσιάζει την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου.
Σκηνικό γυμνό. Ζωή γυμνή. Η πρωτοκαθεδρία της αναπνοής. Το ύστατο ανάχωμα της ύπαρξης. Ρέει παχύρευστο στο προ-σχήμα του σώματος. Το κέντρο που ανασαίνει. Ανασαίνει τον παλμό της ζωής. Χτίζει και χτίζεται. Εμφυσώντας τον πιο βαθύ σπαραγμό. Μόνιμος και μοναδικός αντίλαλος της συντροφίας.
Τρεμέντο, κρεσέντο, παύση.
Σχήματα καθαρά, γεωμετρία του χώρου, οικοδομείται μόνο από τα σώματα, από τη σιωπηλή κραυγή τους. Ηχηρή, στακάτη αρχιτεκτονική.
Μέσα από το γνώριμο και οικείο για την ομάδα υποκριτικό κλίμα, συναντάμε το ανοίκειο της ανθρώπινης ύπαρξης. Αγωνιώδεις, τρεμώδεις οιμωγές δονούν τον πιο ενδόμυχο αρμό του ομιλ- όντος. Σε έναν πολύ- φωνικό καμβά, σε μια πολύ- φονική αλύσωση, αντηχούνε οι άριες του τραγικού. Η σπαρακτική άρθρωση της επιθυμίας του υποκειμένου, σπονδυλώνεται σε σχήματα αρχετυπικά και ματαιώνεται μέσα στην αναπηρία του απόλυτου. Η απόλυτη στάση του εξεγερμένου τής αποδίδει την ανυπέρβλητη δύναμη να είναι – ενάντια σε όλα – αυτό που είναι. Ενόρμηση που ενταφιάζει την εκταφή της ελευθερίας και του ηθικού δέους. Θύμα τόσο τρομερά εθελούσιο, συγκρούεται και συνθλίβεται στην τραχιά επιφάνεια του απόλυτου νόμου, της απόλυτης εξουσίας, του απόλυτου Κύριου, το κράτος του Κυρίου, του – εν τέλει – ξυπόλυτου Κυρίου της παραφροσύνης και της εμμονής. Νικητής του θανάτου, τραυλίζει την ήττα του, την υπαρξιακή ήττα, αυτήν που τον αφήνει γυμνό και μόνο. Μόνος που ασθμαίνει για να ζεστάνει το έδαφος, συρρικνωμένες νησίδες που λιώνουν στο πολικό ψύχος της μοναξιάς, αναδεικνύοντας την τραγωδία της ανθρώπινης φύσης, μέσα από τις τεθλασμένες ουτοπίες της ανθρώπινης επιλογής. Της υπαγωγής του ανθρώπινου στο αναπόδραστο του τραγικού αστερισμού και στη φαντασίωση μιας επιφανούς δικαίωσης. Κατάρα ή πεπρωμένο, πάντα θα αναρωτιέται ξέπνοο στα γλιστερά κατώφλια της λύτρωσης: «υπάρχει χειρότερο από το χειρότερο;»
Και μόνο το πραγματικό αδίστακτο θα είναι εκεί να απαντά, τα άπαντα μίας κραυγής ζωής, που έχει τον ήχο του θανάτου.
Κλείνοντας, όπως σημειώνει και ο σκηνοθέτης της παράστασης,
«η Τραγωδία, παιδί και μήτρα της Φιλοσοφίας και της Δημοκρατίας, είναι θέατρο καθολικής αμφισβήτησης. Μας προσκαλεί σε ριζική επαναξιολόγηση της ζωής, με το βλέμμα στραμμένο στον ενεργό και χειραφετημένο πολίτη σε διαρκή εγρήγορση».
Συντελεστές:
Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία, διαμόρφωση χώρου, επιμέλεια κοστουμιών: Σάββας Στρούμπος
Μουσική: Λεωνίδας Μαριδάκης
Φωτισμοί: Κώστας Μπεθάνης
Δραματολόγος: Μαρία Σικιτάνο
Photo credits: Αντωνία Κάντα
Δημιουργία αφίσας: Soul Design
Επικοινωνία παράστασης: Μαριάννα Παπάκη
Διανομή:
Αντιγόνη: Έβελυν Ασουάντ
Κρέων: Κωνσταντίνος Γώγουλος
Τειρεσίας – κορυφαία Χορού: Έλλη Ιγγλίζ
Ισμήνη – Αγγελιαφόρος: Ανδρομάχη Φουντουλίδου
Αίμων: Γιάννης Γιαραμαζίδης
Ευρυδίκη – κορυφαία Χορού: Ρόζυ Μονάκη
Φύλακας – Εξάγγελος: Στέλιος Θεοδώρου – Γκλίναβος
Χορός: η Ομάδα
