Από την Αγγελική Κώττη //
Η Αργυρώ Καπαρού θεωρείται μια απο τις σημαντικότερες ερμηνεύτριες της γενιάς της. Τη ρωτήσαμε:
-Πώς είναι να τραγουδά κανείς στην Ελλάδα της κρίσης και τι συναισθήματα εισπράττει από το κοινό του;
-Το ερώτημα έχει πολύ ενδιαφέρον.
Θα μιλήσω λοιπόν, για το πώς αισθάνομαι εγώ, κάθε φορά.
Σαν καλλιτέχνης, η επιθυμία μου είναι πάντα να τραγουδώ φυσικά και να συνεργάζομαι με άξιους συνεργάτες, γιατί αυτό μου δίνει ελευθερία ερμηνευτική.
Με την κρίση, αρκετές θέσεις εργασίας των μουσικών μειώθηκαν.
Αυτό συνέβη γιατί καταρχήν μειώθηκαν οι οικονομικές προϋποθέσεις κάθε παραγωγής στην Ελλάδα και επίσης δημιουργήθηκε η ανάγκη σε πολλούς καλλιτέχνες, που έχουμε την ευθύνη μίας μουσικής παράστασης να συμπορευτούμε με άλλους συναδέλφους μας, ώστε να μπορέσουμε οικονομικά να απασχολήσουμε από κοινού μία ορχήστρα.
Από αυτή την πλευρά λοιπόν, η κρίση μάς άλλαξε το πλαίσιο των εργασιών μας, ακόμα και στις μικρές μουσικές σκηνές, που καθιέρωσαν αρκετές από αυτές, τη συνθήκη του ποσοστού για τον καλλιτέχνη.
Έτσι, ο καλλιτέχνης άρχισε έναν αγώνα δρόμου στην περιφέρεια και ταυτόχρονα σε πολλές μουσικές σκηνές, με εναλλακτικά εβδομαδιαία προγράμματα.
Ευτυχώς, μέσα στην κρίση άνοιξε η παραγωγή προς τα μουσικά θεατρικά θεάματα, περισσότερο από παλιά, μια και ο θεατής αναζητά χαμηλό κόστος και ευχάριστο θέαμα στη δυσκολία της καθημερινότητάς του. Τα πολυάριθμα μιούζικαλ το 201-15 είναι ένα καθαρό δείγμα.
Δυστυχώς, κάποιες ανεβαίνουν με γνώμονα το κόστος σε συνάρτηση με τη δημοφιλέστερη επιθυμία του κοινού, χωρίς να έχουν υψηλά τον καλλιτεχνικό πήχη.
Και γι΄αυτό έχουμε και εμείς οι ίδιοι την ευθύνη μας, ως καλλιτέχνες και άνθρωποι, αφού συνεργούμε συχνά σε αυτό, αλλά και οι παραγωγοί των μιούζικαλ επίσης που συχνά δίνουν ερμηνευτικούς ρόλους σε παρουσιαστές και μοντέλα για λόγους δημοφιλίας.
Μια λοιπόν και είμαστε ακόμα μέσα στην κρίση, πιστεύω ότι έχουμε πολλά να μάθουμε από αυτήν.
Στο δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας, θα πω ότι σίγουρα αισθάνεσαι δοκιμασμένο το κοινό από την καθημερινότητά του και τις δυσκολίες, το αφουγκράζεσαι, αλλά ο καλλιτέχνης γι’ αυτό είναι εκεί, πόσο μάλλον εμείς οι τραγουδιστές… για να δημιουργούμε με το τραγούδι μας ανάταση στην ψυχολογία, να δίνουμε δύναμη, να εκφράζουμε τον αναστεναγμό του κοινού και να τον μυήσουμε στη χαρά της συλλογικότητας… και το κοινό πάντα μας ανταποδίδει το δώρο που του κάνουμε.
Το τραγούδι είναι ένα ισχυρό όπλο. Ένα δυνατό, δοκιμασμένο τραγούδι που έχει μπει στα σπίτια των ανθρώπων και έχει κατακτήσει τις καρδιές τους, μπορεί να ενώσει τον κόσμο, αυτό το αισθάνομαι μέσα στην κρίση περισσότερο από άλλοτε.
Η δική μου γενιά δεν έχει γνωρίσει άλλον πόλεμο πέραν του οικονομικού, της σημερινής συνθήκης και του επίκτητου προσφυγικού προβλήματος, που μας βάζει γρήγορα και απότομα σε μια παράλληλη πραγματικότητα, κάνοντας όλους μας να κοιμόμαστε με την ενοχή και την ησυχία ότι δεν είμαστε εμείς στη θέση των Σύριων αυτή τη στιγμή.
Έχω βρεθεί να τραγουδώ πρόσφατα μπροστά σε πρόσφυγες μαζί με άλλους συναδέλφους μου, εκεί καταλαβαίνεις πόση δύναμη έχουν η μουσική και το τραγούδι. Ενώνουν ανθρώπους που δεν μιλούν καν την ίδια γλώσσα και ελευθερώνουν τα ευγενή τους αισθήματα. Η συγκίνηση είναι μεγάλη τότε.
Με το τραγούδι χτίζονται φιλίες, γέφυρες και ελπίδα.
