Από τον Γιάννη Παναγόπουλο //
Με τον Νίκο καθόμαστε έξω από το μπαρ του, το «420» στην Αιόλου. Έχει αφήσει τα μαλλιά του να μακρύνουν. Τα κρατά όρθια αποφεύγοντας τη ζέστη που αφήνουν έχοντας περάσει λαστιχένια κορδέλα γύρω από το κεφάλι. Μιλά για τα όνειρα που κάνει γύρω από τη μουσική την ίδια στιγμή που σκέφτομαι πως τα, μόλις 31, τετραγωνικά τού «420» είναι κάπως στενά να τα χωρέσουν.
Ο χώρος, που εκείνος και ο συνέταιρός του Ανδρέας τρέχουν, είναι ο ορισμός ενός μπαρ δρόμου. Μπαίνεις μέσα, παίρνεις ποτό, βγαίνεις έξω στον πεζόδρομο, χορεύεις σαν να είναι η πίστα του. Ζητήσαμε από τους ανθρώπους τού «420», που σχεδόν κάθε βράδυ φιλοξενεί διαφορετικό D.J., να θυμηθούν τις 5 καλύτερες βραδιές που πέρασαν ακούγοντας μουσική. Αν ζεις στην Αθήνα, γνωρίζεις πως αυτό το σημείο της πόλης από την ημέρα–νύχτα που εξέπεμψε ρυθμό δεν σταμάτησε ποτέ να τον απολαμβάνει στο maximum.
Ο Νίκος θυμάται.
1. Ο Nickodemus έπαιξε στο μαγαζί στις 8 Αυγούστου 2014. Άκουγα τη μουσική του χρόνια πριν. Μιλάμε για έναν μουσικό παραγωγό που θαυμάζω από την εποχή που έφτιαχνε down tempo κομμάτια έως σήμερα, που το ύφος του γύρισε, έγινε περισσότερο tribal. O Nickοdemus δεν θα έπαιζε στο μαγαζί, δεν θα έφτανα ως εκείνον δηλαδή, αν δεν μεσολαβούσε η Λιάνα Μαστάθη (σ.σ. παραγωγός ραδιοφώνου). Όταν μου είπε πως ο Nickodemus θα ερχόταν στην Ελλάδα για να παίξει σ’ ένα φεστιβάλ στην Κάλυμνο, σκέφτηκα πως θα ήταν υπέροχα αν μπορούσαμε να τον φέρουμε και στην Αθήνα. Μου έδωσε το μέηλ του. Σχεδόν αμέσως τού έστειλα ένα γράμμα που δεν ακολουθούσε κανένα πρωτόκολλο επαγγελματικής επικοινωνίας. Ας πούμε πως του μίλησα σαν Νίκος προς Νίκο. Του είπα πως έχουμε έναν μικρό χώρο με θέα τον βράχο της Ακρόπολης και πως θα ήθελα πολύ ν’ ακούσω τις μουσικές του στον πεζόδρομό μας. Είχα άμεση απάντηση. Κλείσαμε να έρθει μαζί με τον Nappy G που θα τον συνόδευε στα κρουστά. Η βραδιά που έπαιξαν ήταν μαγική. Είχε πανσέληνο, εκείνος ήταν ευτυχισμένος και εγώ κάποια στιγμή, τα ξημερώματα, βλέποντας τον κόσμο να χορεύει, αισθάνθηκα λες και ήμουν σε μουσική τελετή κάπου στην Αφρική. Όταν το gig τέλειωσε τον είδα να κυλιούνται και να φιλιούνται με την κοπέλα του στο πάτωμα. Χαίρονταν και εγώ χαιρόμουν διπλά γι’ αυτό. Έχουμε κρατήσει τη φιλία μας. Θα ήθελα να ξαναέρθει.
2. Ήταν 11 Σεπτέμβρη 2015 όταν ο Cayetano έπαιξε στο μαγαζί, αν δεν κάνω λάθος για τρίτη φορά. Ήταν το αποχαιρετιστήριο D.J. set του πριν φύγει στην Κίνα. Με τον Γιώργο (aka Cayetano) γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. Από την εποχή που σαν D.J. έπαιζα μουσική προλογίζοντας τα σετ του στο μπαρ «Loop» στο Θησείο. Από την πρώτη στιγμή που ανοίξαμε το «420» εκείνος ήταν εδώ βοηθώντας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Εκείνη τη βραδιά που θα θυμάμαι για πάντα, ήταν σαν να είχε πέσει σύρμα στην Αθήνα πως ο Cayetano θα έπαιζε στο μαγαζί πριν «ξενιτευτεί». Δεν έχω ανθρωπομετρητή αλλά έχω την εντύπωση πως πάνω από 2000 άτομα πέρασαν από το μαγαζί εκείνη τη βραδιά. Το D.J. set του Caye ήταν διάρκειας 7 ωρών. Έπαιξε τα πάντα funk, dub, drum & bass. Δεν ήθελε να σταματήσει. Δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ από εκείνη τη βραδιά. Ίσως το ότι είδα ανθρώπους να χορεύουν στη μέση της Αιόλου ήταν μια σημαντική στιγμή.
3. Ήταν 25 Ιανουαρίου 2015 όταν ο άνθρωπος μας από τη Μασσαλία έπαιξε μουσική στο «420». O Hugo Kant είναι αξιόλογος άνθρωπος και ταλαντούχος μουσικός. Τον ανακάλυψα στο 2014 κάνοντας digging στο «αύριο» της μουσικής. Όταν άκουσα το κομμάτι του «In the Woods» μαγεύτηκα. Αισθάνθηκα λες και άκουγα τον νέο D.J. Shadow. Δεν μιλώ για αντιγραφή του. Αλλά για κάτι που λάμπει από δημιουργία και άποψη γύρω από τη σχέση οργανικής και ηλεκτρονικής μουσική. Το ψάξιμο για επαφή μαζί του ξεκίνησε μέσω του Alex Flexible. Ραδιοφωνικού παραγωγού και D.J. που μοιραζόμασταν την ίδια άποψη για τη μουσική του Hugo. Κλείσαμε το gig του και εκείνος έφτασε από τη Γαλλία κουβαλώντας κλαβιέρα, φλάουτο και το laptop του. Όσα ακούστηκαν από εκείνον τον Ιανουάριο του 2015 στο μαγαζί, για μένα είχαν αξία «αποκάλυψης». Η μουσική του ήταν άρτια, έμμετρη, πραγματικά εμπνευσμένη. Το σετ του το ηχογραφήσαμε. Και αποσπάσματά του ανέβασε σε λογαριασμούς που έχει στα social media. Θα ήθελα να τον ξαναφέρναμε. Θα το κάνουμε σύντομα.
4. Οι Supersan είναι ένα ντουέτο που εκτιμώ πολύ. Στον Panama Cardoon αρέσουν οι λάτιν ήχοι. Στον Miser Kentro αρέσει η ρέγκε. Έχουν τέλειες επιρροές και ο τρόπος που τις παντρεύουν στη μουσική τους είναι υπέροχος. Οι Supersan μαζί με τη Βραζιλιάνα τραγουδίστρια Soraia Drummond εμφανίστηκαν στο μαγαζί στις 12 Σεπτεμβρίου του 2015. Ο συνδυασμός τους ήταν εκρηκτικός. Και ψάχνοντας πληροφορίες για την τραγουδίστρια που οι δύο Έλληνες παραγωγοί είχαν καλέσει να εμφανιστεί μαζί τους, ανακάλυψα πως είναι ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στον βραζιλιάνικο underground ήχο. Εκείνη και εκείνοι είχαν επαφή μέσω ίντερνετ. Εμφανίστηκαν έχοντας κάνει μόνο μια πρόβα στο σπίτι τους την προηγούμενη βραδιά. Όσα έβγαλαν παίζοντας ζωντανά ήταν υπέροχα.
5. Στις 15 Μαΐου 2016 φιλοξενήσαμε τον Professor Skank με τον Afrikan Simba. O Professor είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ απεριόριστα για τη ρέγκε που φτιάχνει. Επεξεργάζεται τα κομμάτια που διαλέγει σε πραγματικό χρόνο. Τον άκουσα πρώτη φορά το 2011. Σ’ ένα gig που γινόταν στο Bios. Ο τρόπος που διαχειριζόταν από την κονσόλα τους ήχους του ήταν εντυπωσιακός. Είναι πολύ καλός ηχολήπτης και βγάζει μοναδικό felling κάθε φορά που εμφανίζεται ζωντανά. Είναι ο άνθρωπος που οργανώνει στην Κρήτη το φεστιβάλ Reggaevibes καλώντας σημαντικούς καλλιτέχνες του είδους.
Δεν ξέρω πώς να στο πω ακριβώς αλλά ο Professoras live μεταφέρει στον ακροατή μουσική που αγγίζει τα όρια τελετουργίας. Ναι, είναι τόσο καλός. Δεν διαλέγει απλώς ήχους που σε κάνουν να χορεύεις. Μπορεί να σου μεταδώσει την ατμόσφαιρα και το πνεύμα της μουσικής που παράγει. Ας πούμε στο κομμάτι «Revolution» έχει βάλει τσαμπούνα. Για μένα είναι ένα ινστρουμένταλ κομμάτι με πολιτική απόχρωση. Δεν μου αρέσουν τα συνθήματα. Μου αρέσει η μουσική που δημιουργεί αισθήματα στους άλλους. Και αυτό για μένα μπορεί να είναι, έστω και εμμέσως, πολιτική άποψη.
