O Bill Hunchback είναι μόνος του ένα στόρυ για την Αθήνα. Αρχιτέκτονας. Δάσκαλος σιτάρ. Ταγμένος fan του Tom Waits, οργανώνει κάθε χρόνο και ένα φεστιβάλ για πάρτη του αγαπημένου του καλλιτέχνη. Του αρέσει να φτιάχνει εικόνες. Και συχνά αν βρει ερέθισμα τις εκθέτει. Μας έστειλε εκείνη που έφτιαξε για το Stop Mare Mortum. Όσα συμβαίνουν στη Μεσόγειο κινητοποίησαν την καλλιτεχνική του ενέργεια.
-Τι στάθηκε αφορμή για να μπεις στη διαδικασία να φτιάξεις την εικόνα σου;
-Η αλήθεια είναι πως ήρθα σε σοβαρό δίλημμα. Αν πρέπει να μπω στη διαδικασία να το κάνω ή αν θα είναι μιας μορφής εκμετάλλευση των ανθρώπων που πονούν, από βολεμένους (απέναντι σε ανθρώπους οι οποίοι έχουν χάσει γη και σπίτι, θεωρώ πως έχοντας τα βασικά, είμαστε βολεμένοι) αστούς, που έχουν απλώς ευχέρεια χειρισμού των υλικών.
Μετά όμως, μια διαδοχή γεγονότων που δεν έχουν σημασία, μου υπενθύμισε πως μόνο η τέχνη μας μένει ή μόνο αυτήν ξέρουμε.
Η πολιτική υπάρχει στο μυαλό μας μα η εφαρμογή της έγινε πολύ αβέβαιη κι εύκολα εκμεταλλεύσιμη.
Τα λεφτά δεν τα έχουμε έτσι κι αλλιώς και όσον αφορά το βήμα, δεν μας το δίνουν φυσικά, ώστε να έφτανε η φωνή μας σε αυτούς που πρέπει.
Οπότε μας έμεινε μόνο η τέχνη.
Κι έτσι το έκανα.
Μακάρι και αυτήν να την υπηρετούμε καλά.
-Πόσο καιρό σου πήρε;
-Δεδομένου του γεγονότος της μίξης τεχνικών, μου πήρε κάμποσο καιρό.
Σε μέρες λίγο, σε ώρες πολύ. Το ξενύχτι όταν φτιάχνω κάτι, έτσι κι αλλιώς το θεωρώ δεδομένο γιατί τότε ησυχάζουν οι επίκτητες απαιτήσεις της ζωής και μπορείς να δουλέψεις.
Πρόκειται για χειρο-μοντάζ φωτογραφιών εφημερίδων.
Ζωγραφική με μαρκαδόρους γκραφίτι σε χαρτί περιτυλίγματος δεμάτων και τελική επεξεργασία όλων μαζί, σε υπολογιστή.
-Πώς μεταφράζεις τις λέξεις «Η δύναμη της εικόνας»;
-Θέλω επ’ ευκαιρία να πω μια ωραία ιστορία.
Κατά την ακμή των αποτελεσμάτων της βιομηχανικής επανάστασης στην καθημερινότητα πια της Αμερικής, μιλάμε για τις αρχές του 1900, ένας Αμερικανός επιχειρηματίας πλήρωσε έναν διαφημιστή για να του φτιάξει μια ρεκλάμα που θα προωθούσε τα αγροτικά του μηχανήματα. Ο διαφημιστής σκέφτηκε αρκετά και έφτιαξε τη μακέτα αφίσας που στο ένα της μέρος είχε ένα χέρσο χωράφι το οποίο προσπαθούσε κάποιος αγρότης να το οργώσει με το γαϊδουράκι του και το παραδοσιακό άροτρο ιδροκοπώντας.
Στο άλλο μισό, υπήρχε ένα οργωμένο χωράφι φρεσκότατο και κάτω από ένα δέντρο ο άλλος αγρότης, καθαρός, χαμογελαστός και ξεκούραστος δίπλα στο τρακτέρ του κάνοντας τσιγαράκι.
Στη μέση αυτών, ο διαφημιστής έγραψε «Μια εικόνα είναι όσο χίλιες λέξεις».
Την τελευταία στιγμή όμως, πριν παραδώσει το έργο του στον βιομήχανο, πέρασε από το μυαλό του ο μυστικισμός των Κινέζων, που ήταν διάσημος τότε στην Αμερική γιατί οι Κινέζοι ήταν, αν και μικροκαμωμένοι, πολύ σκληροτράχηλοι εργάτες δουλεύοντας στα τρένα και τα σιδηρουργεία. Θυμούμενος λοιπόν ότι είχε ακούσει για το μυστικισμό των Κινέζων, κότσαρε κάτω από τη φράση της ρεκλάμας την υποσημείωση «Κινέζικη παροιμία» .
Η διαφήμιση άρεσε και πούλησε πολύ.
Πούλησε τόσο που σήμερα χρησιμοποιούμε τη μαρκίζα της «Μια εικόνα είναι όσο χίλιες λέξεις – Κινεζική παροιμία» στην καθομιλουμένη και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε ακόμα κι αν πληροφορηθούμε (μέσω αυτής της συνέντευξης ας πούμε) την αλήθεια.
Θέλω να πω πως τέτοια κινεζική παροιμία δεν υπήρξε ποτέ, ήταν μια διαφημιστική αβαρία που συνηθίστηκε λόγω πρωτιάς, όπως ας πούμε όλα τα λεωφορεία τα λέμε «πούλμαν» επειδή η πρώτη εταιρεία που έφτιαξε λεωφορεία ήταν του αμερικανού George Pullman, όμως η πραγματικότητα ξεπερνάει την αλήθεια.
Πράγματι, σε πολλές περιπτώσεις μια εικόνα είναι όσο χίλιες λέξεις.
(Υπάρχουν όμως και λέξεις – ας μου επιτραπεί – που μπορούν να είναι όσο χίλιες εικόνες)
-Τι είναι η Μεσόγειος για σένα;
-Η κολυμπήθρα μου. Σε αυτήν έχω αναγεννηθεί χίλιες φορές μέσα ή κάπου κοντά της. Θυμάμαι κάποτε που είχα βρεθεί σε ένα ορεινό χωριό. Είχα περάσει υπέροχα δέκα -δεκαπέντε μέρες, έως ότου ανέβηκα στην κορυφή του βουνού. Από κει είδα πως η θάλασσα δεν φαινόταν από πουθενά. Το βράδυ της ίδιας μέρας έφυγα.
Το θέμα είναι πως με αυτά που υπεύθυνοι – υποτίθεται – άνθρωποι, επέτρεψαν να συμβούν, οι οποίοι αυτή την υπευθυνότητά τους και μόνο έχουν κάνει επάγγελμα και πληρώνονται γι’ αυτήν αδρά – δεν ξέρουν τίποτε άλλο να κάνουν – η Μεσόγειος δεν θα είναι ποτέ η ίδια για τη δική μας γενιά ανθρώπων που διατηρούμε μια κάποια ευαισθησία .
