Του Γιάννη Παναγόπουλου //
Εικόνες: «Εκδόσεις του Κάμπου»*
Τα πουλάκια λαλούν. Άκου πόσο όμορφα το κάνουν. Τα τάισες κανναβούρι; Κοίτα πώς περπατά έτσι. Φτιαγμένος είναι. Καπνίζει όλη μέρα. Η αστυνομία πώς το επιτρέπει; Ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο παράδειγμα υπάρχουν μια σειρά νοήματα για το πώς αντιλαμβανόμαστε το απαγορευμένο ανάμεσά μας. Δεν μπορείς να ονομάσεις «περιθωριακό» ένα αηδόνι. Μπορείς να το κάνεις άνετα για τον συνάνθρωπό σου. Αναρωτηθήκαμε και στο πρώτο μέρος πόσο ανήθικη είναι η ηθική. Είπαμε πως η κάνναβη είναι απλά ένα φυτό, με πολλές ποικιλίες, που οι χρήσεις του απλώνονται σε τρεις τομείς. Της ευφορικής. Της φαρμακευτικής. Της βιομηχανικής.
Επίσης, αναφερθήκαμε στο επιχειρηματικό δαιμόνιο του Αλέξανδρου Δεσύλλα. Το εργοστάσιο που έστησε στην Κέρκυρα το 1871 έφτιαχνε περίφημο σκοινί από κάνναβη που κάλυπτε τις ανάγκες της Ελλάδας ενώ είχε παρουσιάσει και εξαγωγικό έργο. Ο συνεχιστής του Αλέξανδρου Δεσύλλα στην εταιρεία «Καννάβεως, Λίνου και Ιούτης» ήταν ο γιος του Θεόδωρος. Γνώστης της ευρωπαϊκής κουλτούρας, σπούδασε στη Σχολή Λανσί της Γενεύης, στην Ανωτάτη Εμπορική Ακαδημία της Γαλλίας και νομικά στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών, ανέλαβε να εξελίξει την επιχειρηματική δράση που κληρονόμησε. Οργάνωσε ένα δεύτερο εργοστάσιο επεξεργασίας κάνναβης στον Πειραιά. Όντας γραμματισμένος και φιλόδοξος μπήκε και στην πολιτική. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής στις ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1932 και επανεξελέγη το 1933, το 1935 με το Λαϊκό Κόμμα και το 1936 με την Γενική Λαϊκή Ριζοσπαστική Ένωση. Στις εκλογές του 1946 εξελέγη ξανά με τον Συνδυασμό Ηνωμένης Παρατάξεως Εθνικοφρόνων (Λαϊκό Κόμμα) με 6.641 ψήφους. Τέλος, επανεξελέγη βουλευτής με το Λαϊκό Κόμμα το 1950, με το Κόμμα Φιλελευθέρων το 1958 και με την Ένωση Κέντρου τα έτη 1961, 1963 και 1964. Ο τρόπος που βλέπει την εξέλιξη της σχέσης ελληνικού κράτους – επεξεργασίας κάνναβης είναι συγκεκριμένη. Και παρουσιάζονται σε ομιλία του που έγινε στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Τα πρακτικά έχουν γράψει τα παρακάτω:
«Στην αίθουσα διαλέξεων της Ανωτέρας Σχολής Βιομηχανικών Σπουδών, εδόθη η πρώτη ομιλία του ακαδημαϊκού έτους 1952/53 εκ μέρους του Βιομηχάνου και τ. Υπουργού Θεοδώρου Δεσύλλα με θέμα: «Προβλήματα της καλλιέργειας και βιομηχανίας της καννάβεως εν Ελλάδι». Στη διάλεξή του ο κ. Δεσύλλας είχε υποστηρίξει:
«Ολοκληρωμένη βιομηχανία επεξεργασίας της καννάβεως δεν είναι δυνατόν να υπάρξη άνευ πρώτης ύλης εκ μακροίνου καννάβεως καλής ποιότητας. Η έλλειψις τοιαύτης είναι ο λόγος ο οποίος δεν επέτρεψε την δημιουργίαν εν Ελλάδι ολοκληρωμένης βιομηχανίας. Τα ελληνικά εργοστάσια αρκούνται εις την επεξεργασίαν δευτερευουσών πρώτων υλιών, ιταλικών ή άλλης προελεύσεως, ως και καννάβεως Ινδιών». Σε άλλο σημείο είχε πει: «Είμεθα ευθύς εξ αρχής εις επαφήν με το υπουργείον Γεωργίας και είχομεν τεθή εις την διάθεσίν του. Συνεζητήσαμεν διά μακρών το θέμα, όταν μας είχε ζητηθεί η γνώμη ως και διάφοροι πληροφορίαι περί της εν Ελλάδι λειτουργούσης βιομηχανίας καννάβεως. Υπεβάλλαμεν την γνώμη μας, καθ’ ην θα είμεθα λίαν ευτυχείς εάν κατωρθούτο να επιτύχη η καλλιέργεια, διότι, επαναλαμβάνω και πάλιν, τότε μόνον η βιομηχανία γίνεται πραγματικά εθνική βιομηχανία, αλλά και πλήρως εξησφαλισμένη κατά τας αναγκαιούσας εις αυτήν πρώτας ύλας, όταν η χώρα παράγη επαρκώς ταύτας. Δυστυχώς, το Κράτος ή δεν ήτο εις θέσιν να κατευθύνη το ζήτημα ή δεν ήθελε να δώση την πρέπουσαν λύσιν».
Καταλήγοντας ο κ. Δεσύλλας είχε πει: «Προ 25 ετών έκαμα όνειρα και είχον ελπίδαν ως νέος βιομήχανος, συνεχιστής μιας Εταιρίας ήδη αγούσης 82 ετών βίον, να ολοκληρωθεί η κανναβοβιομηχανία χάρις εις μίαν καλήν και επιμελή κανναβοκαλλιέργειαν και να αποκτήσει ούτω ο τόπος μας, τον “λευκόν χρυσόν” του. Μετά 25 έτη αλογίστου σπατάλης δυνάμεων του τόπου, δεν έχει άλλην ελπίδαν, ειμή σάς, τους νέους, οι οποίοι παρακολουθούν την διάλεξίν μου, που ελπίζω, λαμπρώς μορφωμένοι εις μίαν Σχολήν με τόσα ευγενή ιδανικά, να καταστήτε πράγματι φωτισμένα στελέχη της οικονομικής και πολιτικής ζωής του τόπου, ώστε η αύριον διά τον Ελληνικόν Λαόν να είναι καλυτέρα της σήμερον».
Η συνέχεια την ερχόμενη εβδομάδα.
Ευχαριστούμε για την βοήθεια τους Μέλανδρο Γκανά και Διαμαντή Γεωργόπουλο.
*Οι εικόνες που συνοδεύουν το κείμενο παραχωρήθηκαν ευγενικά από τις «Εκδόσεις Του Κάμπου». Τις δεχόμαστε ως καλλιτεχνικό έργο.
