του Μάρκου Ψυχάρη //
Πάμε με τα βασικά. Tέλης Στεφανής ή “Ποιος είναι επιτέλους αυτός ο Τέλης Στεφανής;” Μια κινηματογραφική παραγωγή που θα μπορούσε να είχε τελειώσει σε λίγους μήνες αν θα ήταν ερασιτεχνική ταινία. Αντίθετα, με 64 λοκέισον και σετ μέχρι σήμερα και συμμετοχή που ξεπερνάει τα 200 άτομα, ο “Τέλης Στεφανής” διεκδικεί με αρκετό θράσος μια θέση ισότιμη ανάμεσα στις οργανωμένες παραγωγές της εποχής.
Κινηματογραφική προσπάθεια, ένα είδος πειράματος, αλλά όχι πειραματική ταινία, γυρισμένη τα λεγόμενα χρόνια της κρίσης, χωρίς βοήθεια φορέων, μια παραγωγή ρευστή που ενώνεται, διαλύεται και ξαναενώνεται κάθε φορά παίρνοντας το σχήμα της περιοχής και των χώρων που φιλοξενεί, ακολουθώντας μοιραία τον ρυθμό ζωής των συντελεστών της. Που στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί αλλά κλήθηκαν να δουλέψουν πάνω σε με ένα σενάριο που φήμες θέλουν να έγραψαν, κρυφά, άνθρωποι αουτσάιντερ (βοηθοί σκηνοθέτες – σεναριογράφοι – τεχνικοί) που δούλεψαν για πάρτη του ελληνικού κινηματογράφου στη διάρκεια της αποκαλούμενης «χρυσής» εποχής του.
Καθώς η περιπέτεια του Τέλη Στεφανή πλέον φτάνει στην τελική της φάση και σε λίγο θα τεθεί στην κρίση του κοινού ήρθε ο καιρός να μας συστηθούν σιγά-σιγά. Σήμερα στο κοινό, για τους συντελεστές, ερωτηματολόγιο του fragile απαντάει ο ρολίστας – φροντιστής Γιώργος Φερτάκης:
-Πες μας από που έρχεσαι; Τι δουλειά κάνεις; Που μεγάλωσες; Τι μουσική σου αρέσει; Τι σπούδασες; Που μένεις;
-Μεγάλωσα στην Κυψέλη, μένω στον Μαραθώνα, πέρασα ξώφαλτσα από τη γραφιστική και τη δημοσιογραφία και άνοιξα το δισκοπωλείο Sonic Boom το 1995. Από το 2013 και μετά αυτό λειτουργεί μόνο online ως Usedrecords.gr. Γράφω ακατάστατα στο blog μου & το περιοδικό Humba και με την ίδια επιμέλεια παρουσιάζω τις εκπομπές μου στο Music Society Web Radio.
-Στον 21ο αιώνα που η εξοικείωση με την εικόνα σε δημόσια θέα (facebook, youtube κλπ.) είναι πλέον παραπάνω από δεδομένη για τον καθένα, σημαίνει ακόμα κάτι για έναν ερασιτέχνη να αποτυπώνεται στο πανί και να καταγράφεται η παρουσία του σε μια κινηματογραφική ταινία;
-Μπορεί η εξοικείωση -σε βαθμό απάθειας- με την εικόνα να είναι ένα δεδομένο πλέον δεν μειώνει όμως στο ελάχιστο τη μαγεία πίσω από μια σοβαρή προσπάθεια φτιαγμένη με αγάπη και κόπο.
-Γιατί δέχτηκες να συμμετάσχεις σ’ αυτήν την ταινία ενώ δεν είσαι ηθοποιός; Σημαίνει κάτι για σένα να ερμηνεύεις; Είχες κάποια ανάλογη εμπειρία πιο παλιά;
-Δεν είχα ανάλογη εμπειρία αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να αρνηθώ την πρόταση ή, για την ακρίβεια, να μην τεθώ στην διάθεση σου. Προσωπικά δεν σημαίνει κάτι για μένα (μιας και δυστυχώς δεν είναι κάτι με το οποίο έχω ασχοληθεί σε βάθος) αλλά και μόνο το ότι βάζω ένα χεράκι για να γίνει το όραμα ενός προσώπου που αγαπάω και εκτιμάω πραγματικότητα μού αρκεί. Η γνωριμία, επανασύνδεση και συνεργασία με τους υπόλοιπους ανθρώπους που συμμετέχουν, η διαδικασία ενός γυρίσματος και η ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά τη γέννηση μιας ταινίας είναι ένα καθόλου ευκαταφρόνητο bonus.
-Ποια είναι η γνώμη σου για τον ελληνικό κινηματογράφο ως θεατής σήμερα;
-Έχω το βίτσιο να παρακολουθώ οποιαδήποτε ελληνική παραγωγή πέφτει στην αντίληψή μου από καταβολής κινηματογράφου μέχρι τώρα. Θεωρώ ότι αν υπήρχε σοβαρή στήριξη από κάποιον φορέα (δημόσια τηλεόραση, υπουργείο πολιτισμού, ιδιωτικά ή συνδρομητικά κανάλια π.χ.) ρεαλιστών ανθρώπων με όραμα και φρέσκες ιδέες, ο ελληνικός κινηματογράφος θα ήταν σε πολύ καλύτερη μοίρα. Επίσης, αν εκμεταλλευόταν ως πηγή άντλησης σεναρίων την εξαιρετική ελληνική λογοτεχνία. Αντί αυτού έχουμε λίγες ακριβές παραγωγές που μοιάζουν να στραγγίζουν οποιοδήποτε κονδύλι υπάρχει ως χορηγία, μεταφορά στον κινηματογράφο τραβηγμένων από τα μαλλιά τηλεοπτικών σεναρίων, αγχωμένους ταλαντούχους σκηνοθέτες που προσπαθούν στην πρώτη τους ταινία να χωρέσουν όλα τα βιώματα της γενιάς τους χωρίς βάθος και ένα κοινό που σαφώς έχει κουραστεί και μείνει πίσω, χωρίς να φέρει πάντα την ευθύνη. Σίγουρα βασικό ρόλο σε όλα αυτά παίζει και το γεγονός ότι οι ταινίες στην ελληνική γλώσσα πάντα θα απευθύνονται σε πολύ περιορισμένο κοινό, αυτό που δεν το ξενίζει ο “έθνικ” κινηματογράφος, οπότε δεν χαίρουν και μεγάλης εμπορευσιμότητας προς το εξωτερικό. Θα ήμουν άδικος αν δεν ανέφερα ότι υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις στον χώρο που σε κάνουν να αναρωτιέσαι πόσο θα είχαν προχωρήσει σε μια πιο προηγμένη χώρα.
– Τι σε έλκει και τι σε κουράζει στην ταινία που συμμετέχεις;
-Δεν με κουράζει τίποτα, με τραβάνε όλα όσα αναφέρω στην απάντηση της τρίτης ερώτησης.
-Πιστεύεις ότι υπάρχει κάποια πρακτική αξία, πέρα ίσως από καλλιτεχνική, στο να φτιάχνεται σήμερα μια ταινία που να αφηγείται ιστορίες με φόντο παλαιότερες δεκαετίες;
-Μια πρακτική πλευρά θα μπορούσε να είναι η κατανόηση από έναν σύγχρονο άνθρωπο του πώς λειτουργούσαν κάποια πράγματα σε ένα συγκεκριμένο χώρο 50-60 χρόνια πριν. Παρ’ όλα αυτά νομίζω ότι ο κινηματογράφος μυθοπλασίας είναι θέμα τέχνης και αφήνει χώρο στα ντοκιμαντέρ ώστε να αναλάβουν το πρακτικό κομμάτι. Πρακτική αξία σε πολλά επίπεδα έχει σίγουρα όσον αφορά τους συμμετέχοντες.
-Ποιος είναι ο βασικός σου ρόλος στην ταινία;
-Μέχρι νεωτέρας είμαι ένας φροντιστής κινηματογράφου που έχει αναλάβει να φέρει σε επαφή δύο ανθρώπους, κομβικά πρόσωπα στην εξέλιξη μιας εκ των ιστοριών της ταινίας.
-Τι σε φοβίζει από το σήμερα, αν σε φοβίζει κάτι. Τι σε καθησυχάζει;
-Αυτό που με φοβίζει όσο μεγαλώνω είναι το ότι μεγαλώνουν και όσοι αγαπώ και μιας και ηκατάληξη θα είναι η γνωστή θα ήθελα να έρθει χωρίς ταλαιπωρίες. Οπότε μάλλον με φοβίζουν οι βαριές ασθένειες. Με καθησυχάζει το ότι έχω γνωρίσει (και πορεύομαι με) ανθρώπους που αισθάνομαι πολύ τυχερός που βρέθηκαν στη ζωή μου.
