του Γιάννη Παναγόπουλου //
Επιστρέφω στην εποχή που ακόμα το cd ήταν “δυνατό”. Που δεν είχαμε ίντερνετ. Που το Nero δεν είχε γίνει ακόμα πρόγραμμα μαζικής κατανάλωσης στην αντιγραφή cd. Επιστρέφω στα μέσα και προς τα «πάνω» της δεκαετίας του ’90. Πρέπει να ήταν καλοκαίρι όταν έγινε αυτή η κουβέντα. Ανάμεσα στον Νίκο Λακόπουλο και μένα.
– Θέλεις να παίξεις μουσική στο κλαμπ;
– Ναι, αλλά δεν το έχω με τις κιθάρες πια.
-Μπορείς να παίξεις όπως θέλεις. Θα ανοίξεις το πρόγραμμα και μετά θα έρθουν οι D.J.’s του μαγαζιού.
-Είναι 2017 και επιστρέφουμε σε ένα από τα τρία – τέσσερα βράδια που έπαιξα μουσική στο Decadence. O Λακόπουλος ρωτά: «Είσαι εσύ ο άνθρωπος που έπαιξε Salad στο μαγαζί και ο Θωμάς (σ.σ. Μαχαίρας) του είπε: Ο τελευταίος που έπαιξε Salad εδώ έφυγε με τις κλωτσιές;».
-Όχι. Δεν μου άρεσαν οι Salad.
-Ποιος να ήταν άραγε…
Στροφάροντας τις σελίδες του βιβλίου επισκεπτών του Decadence έχεις χρόνο να πιάσεις κουβέντα για ψιλοθεματάκια σαν το παραπάνω.
Ρωτώ τον Λακόπουλο
-Σε ενδιαφέρει να γίνει μια αναπαράσταση μιας εποχής εδώ;
-Όχι. Εμείς ανοίγουμε ένα νέο κλαμπ χωρίς τους τίτλους Ιστορικό και Θρυλικό. Όσα έγιναν απλώς έγιναν. Τώρα που τα λέμε όλα αυτά επιστρέφω σ’ εκείνο το πάρτυ των Deus. Πέρασαν έξι φορές από το Decadence. O τραγουδιστής τους Tom Βarman δούλεψε μπάρμαν. Τον βγάλαμε βιαίως (σ.σ. γέλια) έξω γιατί μοίραζε τα ποτά χωρίς να παίρνει λεφτά. Τον αφήσαμε να το κάνει αυτό για μισή ώρα. Εκείνο το πάρτυ το θυμάμαι γιατί είχε μια ιστορικότητα. Είχαν άλλο νόημα. Σήμερα θέλουμε να κάνουμε κάτι άλλο. Να βγούμε στους νέους ανθρώπους. Θα τους αναζητήσουμε μέσα από τον κόσμο. Από εκεί θα έρθουν οι D.J.’s μας. Το μπάτζετ για να δημιουργηθεί το νέο κλαμπ Decadence είναι μικρό. Δεν έχουμε ακόμα ρεύμα. Θα μαζέψουμε χρήματα με όλους του πιθανούς τρόπους. Με crowdfunding. Θα ανοίξουμε έναν τραπεζικό λογαριασμό που όποιος θέλει να βάλει χρήματα. Ο άλλος είναι λέσχη Decadence. Η εγγραφή θα κοστίζει 10 ευρώ. Θα κοπούν τα χαρτονομίσματα Decadence. Τα ομολόγα Decadence. Οι σταυροί των Ιπποτών του Decadence.
-Πες μου κάτι ακόμα, τι θυμάσαι από τους ανθρώπους που πέρασαν από το Decadence;
-O Nick Cave πέρασε, αν θυμάμαι καλά, τέσσερις φορές. Και πριν από εκείνον ερχόταν ο Λέοναρντ Κοέν από την Ύδρα. Έπινε Dry Martini με άφθονα στραγάλια και το πρωί έπαιρνε το καράβι και γύριζε στην Ύδρα. Έχει έρθει και ο Μίκης Θεοδωράκης. Ο μεγαλύτερος όλων. Είναι ισοδύναμος και μεγαλύτερος από τους Rolling Stones. Είναι ο άνθρωπος που γνώρισε τον Μάο Τσε Τούνγκ και τον Στάλιν και, όπως μας είπε εδώ, όταν ήρθε ο Στάλιν τον έλεγε Μικήν. Ναι, ο ερχομός του Θεοδωράκη εδώ ήταν ίσως και η πιο σημαντική στιγμή για το χώρο του κλαμπ. Το βλέπω συμβολικά. Ο Θεοδωράκης μπήκε στο σπίτι του Αντιβασιλιά. Ή ο Σταύρος Θεοδωράκης ή ο Στέλιος Κούλογλου πρέπει να έχουν φωτογραφικό ή βίντεο υλικό από εκείνη τη στιγμή.
-Το μαγαζί θα ξεκινήσει όταν..
-Περιμένω να ηλεκτροδοτηθούμε ξανά. Έχουμε να λύσουμε και κάποια θέματα νομικής φύσης. Με όσα λεφτά έχουμε και εκείνα που θα μαζέψουμε από δεξιά και αριστερά το μαγαζί θ’ ανοίξει.
διαβάστε το πρώτο μέρος εδώ:
Club Decadence. O Νίκος Λακόπουλος ανοίγει το βιβλίο επισκεπτών του χώρου που έγραψε ιστορία
