Του Νικηφόρου Γκολέμη //
Εβδομάδα καθοριστικών εξελίξεων αυτή που μας αφήνει, με τον Ντόναλντ Τραμπ να δίνει το σύνθημα, για να πέσουν βροχή πύραυλοι «Τόμαχοκ» σε στρατιωτική βάση στη Συρία. Στα δικά μας, το νεοσύστατο ΕΣΡ μπορεί να μοίρασε βροχή τα πρόστιμα στα κανάλια για τη στάση τους στο δημοψήφισμα, τα ερωτήματά όμως που αφορούν τη λειτουργία του μιντιακού συστήματος παραμένουν.
-Ξεκινώντας από την επίθεση στη Συρία, ο αμερικανικός παράγοντας δείχνει να μην επηρεάζεται από την αλλαγή σκυτάλης στον Λευκό Οίκο και συνεχίζει ακάθεκτος την πολιτική παρεμβατισμού στα εσωτερικά των ξένων χωρών. Πρόκειται εξάλλου για την πρώτη σοβαρή κυβίστηση του νεοεκλεγέντος Αμερικανού προέδρου, ο οποίος από το “America first” και την πολιτική του απομονωτισμού διολίσθησε ταχύτατα στους βομβαρδισμούς και την πολιτική του «διεθνούς αστυνόμου». Ο έντονος παρορμητισμός που διακρίνει τον Ντόναλτ Τραμπ, καθώς και το απρόβλεπτο των κινήσεών του, καθιστούν δύσκολη μια πιθανή χαρτογράφηση της πολιτικής που ο πλανητάρχης θα ακολουθήσει κατά την περίοδο της διακυβέρνησής του. Γι’ αυτό και οι διάφοροι λομπίστες έχουν βγει στα χαρακώματα και προσπαθούν με νύχια και με δόντια να βελτιώσουν όσο το δυνατόν περισσότερο τη θέση τους μέσα σε αυτό το αβέβαιο πλαίσιο. Και στην πρώτη αυτή μάχη, τα συμφέροντα που επωφελούνται από μια έντονη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή επικράτησαν κατά κράτος, αναγκάζοντας τον Τραμπ να ανακρούσει πρύμναν και να αφήσει κατά μέρος τα “America First” και τις αγκαλίτσες με τον Πούτιν.
-Η ασταθής παρουσία του Τραμπ και η πανηγυρική του ήττα από τους «πολεμοχαρείς» λομπίστες δεν αρκούν για να «τραβήξουν» τα φώτα της δημοσιότητας από τη συντονισμένη προσπάθεια ανάμειξης των ΗΠΑ στα εσωτερικά ξένων κρατών, στα πρότυπα Ιράκ – Λιβύης, με απώτερο σκοπό τον οικονομικό και γεωστρατηγικό έλεγχο της περιοχής. Με διαδικασίες φαστ – τρακ επιχειρήθηκε να χρεωθεί στον Άσαντ μια επίθεση με χημικά που ούτε ανάγκη είχε ούτε κάποιο όφελος θα του προσέφερε, αφού αφενός είναι αυτός που κερδίζει τον πόλεμο και αφετέρου απολαμβάνει σχεδόν καθολικής αποδοχής από τον συριακό λαό. Με αποδεικτικό στοιχείο τη γνωμάτευση μερικών «ειδικών» (ελπίζουμε όχι των ίδιων «ειδικών» που έβλεπαν όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ), η επίθεση είχε βρει τον υπαίτιό της μέσα σε χρόνο – ρεκόρ και το πλαίσιο της «αγιοποίησης» μιας πολεμικής ενέργειας από τη μεριά της Δύσης είχε στηθεί. Βέβαια, εδώ δεν φιλοδοξούμε να εντοπίσουμε τον υπεύθυνο της επίθεσης, αφού ούτε στοιχεία διαθέτουμε, ούτε την απαιτούμενη τεχνογνωσία. Αυτό που μπορούμε να εξετάσουμε όμως είναι το πλαίσιο του διεθνούς δικαίου, το οποίο οι διάφοροι «εξομαλυντές» ευαγγελίζονται, κάθε φορά που παρεμβαίνουν στα εσωτερικά ενός κυρίαρχου κράτους. Διότι, ακόμα κι αν δεχθούμε ότι τα χημικά προέρχονται από το καθεστώς Άσαντ κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, η αυτόκλητη παρέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών στη Συρία, δίχως την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, είναι εξίσου διάτρητη νομικά. Συνεπώς, εν τη απουσία ουσιαστικής νομιμοποίησής της, η επίθεση των ΗΠΑ συνιστά όχι μόνο ηθικά, αλλά και πρακτικά, επιθετική ενέργεια σε βάρος αυτόνομου και κυρίαρχου κράτους.
-Ήταν τόσο μετέωρο το βήμα που επιχείρησε η αμερικανική πλευρά, που προκάλεσε αμηχανία στους περισσότερους ηγέτες του Δυτικού κόσμου και πιστούς συμμάχους των Ηνωμένων Πολιτειών. Κι αν η πλήρως εξαρτημένη από τις ΗΠΑ Βρετανία έσπευσε να σύρει πρώτη τον χορό των συγχαρητηρίων, στις υπόλοιπες χώρες επικράτησε μια ασυνήθιστη «παγωμάρα». Χαρακτηριστικό της όλης κατάστασης το γεγονός ότι η Μέρκελ χρειάστηκε δυο-τρεις μέρες για να βγάλει άκρη στο εσωτερικό της κυβέρνησης, να βρει μια κοινή γραμμή με τους βασικούς της εταίρους και εν τέλει να προβεί σε κοινή δήλωση με τη Γαλλία, δείγμα του πόσο δύσκολη υπόθεση ήταν η εύρεση της κατάλληλης επικοινωνιακής «φόρμουλας» για την υποστήριξη της αμερικανικής επίθεσης. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες επιδιώκουν μια επέμβαση «τύπου Λιβύης» στη Συρία, αλλά βρίσκουν σθεναρή αντίσταση λόγω της ισχυρής παρουσίας των ρωσικών δυνάμεων στην περιοχή. Η εμπλοκή και των δύο μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, καίτοι γενεσιουργός αιτία του προβλήματος, λειτουργεί τη δεδομένη χρονική στιγμή μάλλον ευεργετικά για τη Συρία, καθότι στέκεται ανάχωμα σε μια άμεση αμερικανική/νατοϊκή επιχείρηση στη χώρα. Εξάλλου, μια ματιά στο πώς είναι η Λιβύη σήμερα, έξι χρόνια μετά την απροκάλυπτη αμερικανική επέμβαση, αρκεί για να πειστεί και ο πιο δύσπιστος ότι τα πράγματα δύνανται να εξελιχθούν (πολύ) χειρότερα…
-Στην εσωτερική επικαιρότητα, πέρα από την αξιολόγηση που μια κλείνει μια δεν κλείνει, πέρα από τα μέτρα που τη μια είναι υφεσιακά και την άλλη αντίμετρα, είχαμε αισίως την ανασύσταση του ΕΣΡ! Ο φορέας που τόσο ντόρο προκάλεσε με τη (μη) σύστασή του, επιτέλους συγκροτήθηκε και μοίρασε απλόχερα τα πρώτα πρόστιμα, όσον αφορά τη στάση των καναλιών κατά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Πενήντα χιλιάδες ευρώ το ύψος της πιο βαριάς «καμπάνας», με το μιντιακό κατεστημένο να προσπαθεί να μας πείσει για το «εξοντωτικό» της ποινής. 50.000 ευρώ λοιπόν είναι το τίμημα της μονόπλευρης και μη αντικειμενικής κάλυψης των γεγονότων. 50.000 ευρώ κοστίζει το να μεταδίδεις 10 λεπτά «ΝΑΙ» και ενάμιση λεπτό «ΟΧΙ». Με 50.000 ευρώ αγοράζεις δημοκρατία. Φιλέτο. Αυτά ακούει ο καναλάρχης και τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση. «Εισέρχεται» ελεύθερα στα σπίτια των πολιτών, περνάει τη γραμμή που εξυπηρετεί εαυτόν και τα συμφέροντα εκείνων, με τους οποίους διαπλέκεται, ασκεί πίεση σε όσους δεν πάνε με τα νερά του και δεν συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις και στο τέλος βλέπει τον λογαριασμό να αριθμεί το πολύ… 50.000. Αυτό θα πει συμφέρουσα επιχείρηση. Αυτό θα πει «καλό ντιλ». Και για όσους σπεύσουν να «ξεπλύνουν» τη συμπεριφορά των καναλαρχών, εξισώνοντάς τη με το «όχι-ναι» του Τσίπρα, να υπενθυμίσουμε το αυτονόητο, ότι δηλαδή πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Εξάλλου, για τον Τσίπρα έρχονται εκλογές. Για τα κανάλια, τι; Οι πενήντα χιλιάδες;
