Από τον Ελευθέριο Λεβαντή //
Dream buster Κεφάλαιο 5: Ονειροκόφτης – οι απαραίτητες συστάσεις
All truth passes through three stages. First, it is ridiculed. Second, it is violently opposed. Third, it is accepted as being self-evident.
Arthur Schopenhauer
Joy Division – Transmission
Kαι εκείνη πάλι… εκείνη είχε βρεθεί κάποια στιγμή φάτσα – φάτσα με τον έρωτά της, ή μάλλον είχε συντονιστεί μαζί του, τόσο φευγαλέα όμως, όπως όταν ρυθμίζουμε την τηλεόρασή μας – τη μια στιγμή τον είχε μπροστά της και μετα πάλι χιόνια!
Είχε πιάσει για λίγο το σήμα και θα το’ χανε για πάντα.
Αυτός βέβαια θα εξέπεμπε ακόμα από κάποια άγνωστη βραδινή συχνότητα, ίσως από κάποιο νησί βαθιά χωμένο μέσα σε άγνωστες θάλασσες γεμάτες πράσινα κρυσταλλικά πλάσματα, ίσως και από άλλο χρόνο, ή ακόμα καλύτερα, ίσως και να περιφέρονταν για πάντα μέσα στα διάστημα καβάλα σ’ εκείνο το νησί από ηλεκτρομαγνητικά κύματα!
Αλλά είπαμε, η επαφή θα είχε πια χαθεί – έτσι κι αλλιώς ήταν σχεδόν αδύνατο να γίνει καν..
Και στην πραγματικότητα βέβαια κάπως έτσι δεν είναι; Οι άνθρωποι συντονίζονται ελάχιστες φορές κατά τη διάρκεια της ζωή τους στον κόσμο των ονείρων, μα και όταν ακόμα συντονίζονται, ακόμα και τότε, υπάρχει κάποιος που κόβει τη γραμμή παραγωγής και αποσύρει γρήγορα το προϊόν: ο Ονειροσυλλέκτης!
Παρ’ όλ’ αυτά, αυτή η κομμένη εκπομπή, ακόμα και αν ήταν από κάποια άλλη εποχή, ή αν προοριζόταν για κάποιον άλλο, ανεξάρτητα δηλαδή του παραγωγού ή του αποδέκτη τους, είναι μέρος ενός ονείρου, ενός άλλου κόσμου, που όλοι μάλλον φοβόμαστε ότι τελικά υπάρχει και που μοιράζεται ένα κοινό χαρακτηριστικό: απλά είναι καλύτερος από εκείνον που ζούμε!
Για έναν καλύτερο κόσμο πάλευε όμως και ο Λορέντζο, που είχε στείλει εκείνο το σήμα.
Το σκηνικό που πάλευε, ήταν μάλλον εκείνο ενός εμφύλιου πολέμου, κάπου σε μα μακρινή χώρα, που μπορούσε να είναι κάπου στα βουνά της Ηπείρου ή σε μια όχθη του Μισισιπή, ίσως πάλι γύρω από μια πλατεία ειδυλλιακού χωριού στην Ανδαλουσία, ή κάπου μέσα σε μια παραθαλάσσια πόλη-φάντασμα στην Κριμαία, ή στον Λίβανο, ή _________
Γιατί η αλήθεια είναι ότι τουτο το σκηνικό είχε όλα τα χαρακτηριστικά όλων εκείνων των περιοχών μαζί και ύστερα πάντα ξέρεις όταν σε μια περιοχή μαίνεται εμφύλιος! Η οσμή της προδοσίας και της αδικίας πλανάται στην ατμόσφαιρα και το αδελφικό αίμα κατεβάζει πάντα μολυβένια σύννεφα στη γη, ενώ όλα τριγύρω μοιάζουν σαν πένθιμη μουσική υπόκρουση.
Dream buster Κεφάλαιο 6: Έρχεται Εμφύλιος
Adventavit Asinus, Pulcher et Fortissimus (The Ass Arrives, Beautiful And Most Brave)
Nietzsche
Al Di Meola – Egyptian Danza (Live)
Ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος, (17 Iουλίου 1936 μέχρι την 1 Απριλίου 1939) ήταν ο πόλεμος μεταξύ των Ισπανών Εθνικιστών υπό την καθοδήγηση του στρατηγού Φρανθίσκο Φράνκο και των Δημοκρατικών κομμουνιστικών και αναρχικών Δυνάμεων που καθοδηγούνταν από τον Πρόεδρο της 2ης Ισπανικής Δημοκρατίας Μανουέλ Αθάνια. Νικήτριες αναδείχθηκαν οι εθνικές δυνάμεις του Φράνκο.Οι εθνικιστές υποστηρίζονταν από την Φασιστική Ιταλία και την Ναζιστική Γερμανία οι οποίοι προσέφεραν συνεχώς και αδιάλειπτα τo καλύτερο ως τότε πολεμικό υλικό στον κόσμο και πολεμικά σώματα ελίτ, όπως η γερμανική Λεγεώνα Κόνδωρ και τα «Ιταλικά Εθελοντικά Σώματα» που συχνά ενεργούσαν αυτόνομα στην πρώτη γραμμή του πυρός. Κάπου 250 Έλληνες εθελοντές πολέμησαν στην Ισπανία. (Wiki)
Περίεργο πράγμα με τους ανθρώπους σκεφτόταν τώρα ο Λορέντζο, κοιτάζοντας εκείνη την καθεδρική εκκλησία μπροστά του: να ξεκληρίζουν μια ολόκληρη πόλη πρώτα, αλλά και να κρατάν την εκκλησιά ανέπαφη μην και παρεξηγηθεί ο Θεός τους – και η πόλη τριγύρω κάρβουνο, με τα ερείπια να μοιάζουν να φτύνουν ανθρώπινα μέλη και κεφάλια – με κάθε ανάχωμα και ένα κεφάλι δώρο!
Εκείνος μαζί με τους τελευταίους εναπομείναντες ζωντανούς συντρόφους του, από τον Λόχο των Αναρχικών, περίμενε να περάσουν από εκεί, όπου να ’ναι, οι Δυνάμεις Ασφαλείας της Διεθνούς Ειρηνευτικής Δύναμης .
To πρωί εκείνης της ημέρας, είχε αρχίσει όπως πάντα με την πρωινή αναφορά. Ο λόχος των αναρχικών, ένα αγκάθι στο μάτι κάθε διοικητή, θα λάμβανε πάλι μέρος σε μια αποστολή αυτοκτονίας – και γι αυτό άλλωστε είχε σχεδόν αποδεκατιστεί.
Ο σκοπός τους ήταν να αναχαιτίσουν τους επίλεκτους της Ειρηνευτικής, που σκορπούσαν σ ‘εκείνα τα μέρη τον θάνατο, τη δυστυχία και την καφρίλα τους.
Ήταν νωρίς το πρωί, ο ήλιος πεταγόταν με ορμή έξω από τη θάλασσα για να αναπνεύσει, αλλά καθώς έβγαινε από το νερό αλαφιασμένος, ο ορίζοντας κοκκίνιζε λες και ο ήλιος είχε ματώσει και καθώς αναδύονταν ξέπλενε το αίμα – ο λόχος ανατρίχιασε.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή κοιτάχτηκαν για πρώτη φορά: στην άκρη του σχηματισμού στεκόταν μια ψηλή λεπτή συντρόφισσα με μεγάλα ειλικρινή μαύρα μάτια, φρύδια σαν καμάρες, φίνα μύτη και στόμα σαν φτιαγμένο από ζωγράφο, όλα τοποθετημένα πάνω σε ευθείες γραμμές που όμως κατέληγαν σε αδιόρατες …καμπύλες.
Τον κοίταξε με ένα αμήχανο γλυκόπικρο χαμόγελο και μετά σαν να συνοφρύωσε τα έντονα φρύδια της απελπισμένη. Ίσια καστανά μαλλιά πιασμένα κότσο, μια καλλονή με χακί παντελόνια και ανοιχτό μπούστο. Έλαμπε.
Καλλιτέχνης, θα μάθαινε αργότερα, η Denise – όμορφη, αλλά και εφήμερη σαν την τέχνη και τη ζωή, όπως έλεγε η ίδια!
