Του Γιάννη Παναγόπουλου //
Ο ήλιος καίει και στην ΕΣΗΕΑ έχουμε meeting.
«Τα προβλήματα του κλάδου είναι πολλά». Από την πρώτη μέρα που πάτησα σε γραφείο εφημερίδας – μέσα δεκαετίας ‘90 – η παραπάνω πρόταση σουλατσάρει στο αυτί μου διαχρονικά.
«Τα προβλήματα του κλάδου είναι πολλά». Και το πρώτο πρόβλημα του κλάδου είναι γιατί κάθε φορά που μπαίνεις στο κτήριο της ΕΣΗΕΑ σού έρχεται να κάνεις μεταβολή και να βγεις έξω.
Είναι Παρασκευή 22 Απριλίου 2016. Το θέμα της συνέλευσης στην ΕΣΗΕΑ καίει σαν τον ήλιο. Η διατήρηση του ταμείου ΕΤΑΠ – ΜΜΕ είναι κρίσιμο ζήτημα για τον κλάδο. Η κυβέρνηση έχει άλλη άποψη. Πριν γίνει κυβέρνηση είχε άποψη ίδια με τη δική μας. Μπαινοβγαίνω στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ. Οι συνάδελφοι έχουν μαζευτεί στην είσοδο του κτηρίου της Ακαδημίας. Σήμερα έχουμε συνέλευση. Είναι η αβάσταχτη ειρωνεία της δημοκρατίας να βλέπεις να περνούν δίπλα σου άνθρωποι που σε χαλάνε, να σου λένε «γεια σου συνάδελφε».
Στην αίθουσα του πρώτου ορόφου, εκεί που έχει οριστεί η συνέλευση, δίπλα μου σουλατσάρει ο τύπος που βγαίνει στο γυαλί κάθε μεσημέρι παρέα με τον Καρατζαφέρη. Εκ του τηλεοπτικού άμβωνος μιλά για λαθρομετανάστες, αριστερούς προδότες, αναλύει τους λόγους για να την ανάγκη παλινορθώσεως της ορίτζιναλ δεξιάς, τον άρρηκτο δεσμό Ορθοδοξίας και Ελλάδας.
Πρώτη καρέκλα πίστα έχει πιάσει ο Τομ Τζόουνς του αστυνομικού ρεπορτάζ. Ο Πάνος Σόμπολος. Ο άνθρωπος που επί προεδρίας του στην ΕΣΗΕΑ απλώς έβλεπε τους φρεσκοπλυμένους να περνούν χωρίς να κουνά το δάχτυλο του.
Λίγο πιο πίσω, ένας συνάδελφος μιλά για την ανάγκη να μην παρεκκλίνουμε των κανόνων, γραμμένων από τον καιρό του δημοσιογραφικού Νόε, του καταστατικού της ΕΣΗΕΑ.
Η συνέλευση αρχίζει. Το προεδρείο δεν έχει απαρτία.
Θόρυβος.
Κάποια στιγμή ακούγεται η φράση «Να κάνουμε απεργία». Κάποιοι χειροκροτούν: «Ναι, να κάνουμε απεργία». Τέλεια. Να κάνουμε απεργία; Και βέβαια να κάνουμε. Κανείς δεν προτείνει «Τι είδους απεργία». Ποιες παρεμβάσεις να περιέχει το πλαίσιο της απεργίας. Προφανώς να κάνουμε σαν από εκείνες που κάνουμε πάντα. Αυτές ξέρουμε, αυτές εμπιστευόμαστε.
Γνωρίζουμε βέβαια πως τα κυριακάτικα (κερδοφόρα) φύλλα των εφημερίδων θα βγουν έτσι και αλλιώς.
Γνωρίζουμε πως συνάδελφοι θα περάσουν κείμενα μέσω e-mail σε αρχισυντάκτες που τους έχουν δέσει τα χέρια οι εκδότες. Και θα κάνουν απλώς τη δουλειά τους στο όνομα της μη ανεργίας.
Ο χρόνος περνά βουίζοντας. Διάλογος δεν υπάρχει. Καλωσορίσατε στη συνέλευση δεκαπενταμελούς με βαθιές ρυτίδες.
Μόνο η Ε.Π.Ο. μάς ξεπερνά σε υποκρισία. Όταν ο γυαλιστερός πρόεδρος της Γκιρτζίκης εξερχόμενος των συνελεύσεών της μιλά στον τύπο για την ανάγκη «κάθαρσης του ελληνικού ποδοσφαίρου».
Συνάδελφος παίρνει το μικρόφωνο. Έχει τα δίκια του. Που θα τα χάσει σε λίγο. Τα ενημερωτικά σάιτ δεν ανήκουν στην ΕΣΗΕΑ. Μια αιωρούμενη αντίφαση. Η ειρωνεία της αμηχανίας. Πολλοί εργαζόμενοι σε σάιτ ανήκουν στην ΕΣΗΕΑ αλλά τα σάιτ «ανήκουν» στον αόριστο. Ανήκουν στον ωκεανό της επικοινωνίας. Όχι στο πέλαγος της δημοσιογραφίας. Η ΕΣΗΕΑ θα τα βαπτίσει μέσα μαζικής ενημέρωσης όταν αναθεωρήσει το καταστατικό της… κάποτε.
Πότε όμως;
Ο κλαυσίγελος-συνεδρίαση της ΕΣΗΕΑ έχει τη λογική του. Παίρνει αποφάσεις γιατί συνέλευση χωρίς αποφάσεις δεν είναι συνέλευση. Δεν παρεκκλίνουμε ποτέ του τυπικού. «Wow» όμως. Πού είναι η ουσία;
«Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης». Φοβερή λεζάντα. Για την ΕΣΗΕΑ τα σάιτ δεν δημοσιεύουν «δημοσιεύσεις» για την ψυχή της δικαιοσύνης. Το κάνουν για τον αγώνα της;
Η ΕΣΗΕΑ δεν έχει ξεκαθαρίσει τι είναι δικαιοσύνη αφού δεν έχει ξεκαθαρίσει (δεν ξεκαθαρίζει) τα μέσα που τη δημοσιεύουν. Πότε θα ξυπνήσει από τον ύπνο του δικαίου;
Τέλος.
Η απεργία πρέπει να συνεχιστεί γιατί είναι απεργία. Μόνο που δεν μας φτάνει να είναι μια απεργία σαν τις άλλες.
Απεργώ γιατί κήρυξε απεργία η ΕΣΗΕΑ. Είμαι εγγεγραμμένος άνεργος στα μητρώα της. Εκείνη και εγώ έχουμε άλλη άποψη για το τι είναι τύπος. Ποια είναι η ψυχή της δικαιοσύνης. Ποιος είναι ο ορισμός του δημοσιογράφου. Μπλα – μπλα – μπλα. Κανονικά εδώ θα έλεγα: «Τέλος πάντων» αλλά δεν θα το κάνω για τη στιγμή, την κρισιμότητά της. Και για κάτι ακόμα. Οι δημοσιογράφοι δεν είναι τα καρφιά του μίσους. Και δεν είμαστε όλοι μας οι κινούμενες λοβιτούρες που έκαναν την εξαγορά της συνείδησής τους «χόμπυ». Και η επιβίωση του ταμείου μας, δύσκολο το βλέπω, θα έχει νόημα όταν βρεθούμε ξανά στον δρόμο και για τα υπόλοιπα – υποψήφια – χαμένα ταμεία κάθε κλάδου.
Αυτά…
Οι απόψεις του κειμένου αφορούν μόνο τον συντάκτη του.
