Του Νικηφόρου Γκολέμη //
Το 2016 δεν λέει να μας αφήσει σε ησυχία, αφού στη διάρκειά του «μετρήσαμε» ακόμα έναν θάνατο, αυτόν του Φιντέλ Κάστρο. Πριν καλά-καλά προλάβουμε να εκφράσουμε οποιοδήποτε συναίσθημα (χαρά, λύπη, αδιαφορία), οι κονδυλοφόροι έπιασαν δουλειά και στήθηκαν στις επάλξεις, προκειμένου να πλήξουν την εικόνα του Κουβανού ηγέτη και να (ξανα)γράψουν την ιστορία κατά πώς θέλουν και κατά πώς οι περιστάσεις το απαιτούν. Εξάλλου, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή, αφού όσο ο Φιντέλ ζούσε και με τους πεντάωρους λόγους του κατακεραύνωνε τον αμερικανικό παράγοντα και την ιμπεριαλιστική του στόχευση, όλοι οι… ευαίσθητοι κάθονταν σούζα.
-Τι κι αν επί της διακυβέρνησής του εξαλείφθηκε ο αναλφαβητισμός στη χώρα και οικοδομήθηκε ένα από τα καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα στον κόσμο, τι κι αν το σύστημα περίθαλψης είναι έτη φωτός μπροστά από το σύνολο του δυτικού κόσμου, τι κι αν είναι δωρεάν ακόμα και η θεραπεία του καρκίνου; Ο πέλεκυς των τιμητών πέφτει βαρύς: Ο Φιντέλ ήταν ένας δικτάτορας. Παρόλο που η αξιολογική αυτή κρίση είναι επιφανειακή και σκανδαλωδώς μονοδιάστατη, δίχως να λαμβάνει υπόψη τις ιστορικές και γεωπολιτικές ιδιαιτερότητες της περιοχής και ως εκ τούτου ανίκανη να δώσει από μόνη της μια ολοκληρωμένη εικόνα της πενηνταετούς διακυβέρνησης του Κάστρο, θα την δεχθούμε για την οικονομία της συζήτησης και μόνον. Ναι, ο Φιντέλ δεν ήταν δημοκράτης και η αρνητική στάση απέναντί του είναι θεμιτή, με την προϋπόθεση ότι αυτή δεν διέπεται από υπεραπλούστευση και επιλεκτική ευαισθησία. Και εξηγούμαι: Αν στη θέση του Κάστρο ήταν ο εκλεκτός των Αμερικανών Μπατίστα, τότε θα μιλούσαμε για έναν στυγνό δικτάτορα ή μήπως για έναν σημαντικό εταίρο, ο οποίος… μεριμνά για τη διατήρηση της τάξης σε μια ευαίσθητη περιοχή; Γιατί τόσο στα απολυταρχικά καθεστώτα του αραβικού κόσμου όσο και (ιδιαιτέρως) στις τύποις δημοκρατίες των γειτονικών της Κούβας χωρών η κριτική ασκείται με το σταγονόμετρο; Μήπως διότι, κατά το δυτικό πρότυπο προπαγάνδας, όποιος είναι μαζί μας αυτομάτως αποκτά άφεση αμαρτιών;
-Δύο μέτρα και δύο σταθμά λοιπόν όσον αφορά την αξιολόγηση της ελευθερίας. Και όσο πιο έντονα επιλέγουν οι διάφοροι αξιολογητές να εθελοτυφλούν μπροστά στις εξόφθαλμες παραβιάσεις δικαιωμάτων στα φίλα προσκείμενα κράτη και να επιδεικνύουν επιλεκτική ευαισθησία, τόσο πιο εμφανές γίνεται ότι η ελευθερία είναι γι’ αυτούς μια λέξη κενή περιεχομένου. Ένα οχυρό, πίσω από το οποίο θα μπορούν να στέκονται ασφαλείς, βάλλοντας ανενόχλητα ενάντια στους «απέναντι».
-Είναι οι ίδιοι που, ενώ κουνάνε το δάχτυλο στην Κούβα για δικτατορίες και ανελευθερίες, εμφανίζονται ανίκανοι να διαχειρισθούν με ανθρωπιστική προσέγγιση ένα πρόβλημα που ο ίδιος ο επεκτατισμός τους δημιούργησε: Την προσφυγική κρίση. Δύο πρόσφυγες κάηκαν ζωντανοί στη Μόρια, όταν ξέσπασε φωτιά έπειτα από έκρηξη φιάλης. Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης, στις οποίες υποβάλλονται άνθρωποι στον δυτικό κόσμο τον 21ο αιώνα δεν δείχνουν να απασχολούν ιδιαίτερα τους δημοκράτες δυτικούς ηγέτες, αφού φαίνεται να βάζουν υπεράνω όλων το πολιτικό κόστος. Βλέπετε, ο Ολάντ φοβάται τη Λεπέν, η Μέρκελ το AfD, η Ευρώπη την Ουγγαρία και τελικά, θα καταλήξουμε να φοβόμαστε να είμαστε Άνθρωποι. Ευτυχώς που έχουμε σωθεί από τους απανταχού Φιντέλ που θέλουν το κακό μας και ευημερούμε σε μια ανοικτή κοινωνία της ανεκτικότητας και της αλληλεγγύης.
————
“Ο Ολάντ φοβάται τη Λεπέν, η Μέρκελ το AfD, η Ευρώπη την Ουγγαρία και τελικά, θα καταλήξουμε να φοβόμαστε να είμαστε Άνθρωποι.”
-Σε τέτοιο επίπεδο ευημερίας έχουμε φθάσει, ώστε να συζητούμε πλέον για τη στρατιωτική θητεία. Όχι για την κατάργησή της, αλλά για την επιβολή της στην ηλικία των 18 ετών. Δεν φθάνει δηλαδή που εξαναγκάζεσαι από το κράτος να πετάξεις σχεδόν έναν χρόνο από τη ζωή σου στον κάλαθο των αχρήστων, τώρα πλέον θεωρούμε φρόνιμο να συζητιέται εάν αυτόν τον εξαναγκασμό θα τον βιώνεις υποχρεωτικά στην ευαίσθητη ηλικία των 18 χρόνων. Εξάλλου, η χρησιμότητα της στρατιωτικής θητείας στις μέρες μας κρίνεται τουλάχιστον αμφιλεγόμενη, με δεδομένο ότι τα οπλικά συστήματα είναι τεχνολογικά εξελιγμένα, ενώ τα κράτη διαθέτουν πυρηνικά και χημικά όπλα, από τα οποία τα φανταράκια σε περίπτωση πολέμου θα σκοτωθούν σαν τις κατσαρίδες. Αντί λοιπόν να ξοδεύονται άσκοπα χρήματα για τη σίτιση και παραμονή των φαντάρων στα στρατόπεδα, θα ήταν πολύ πιο φρόνιμο να δοθούν αυτά τα χρήματα για τη στελέχωση επαγγελματικού στρατού, ο οποίος θα λάβει σοβαρή εξειδικευμένη εκπαίδευση πάνω στον χειρισμό των σύγχρονων πολεμικών μέσων. Κάτι τέτοιο όμως μάλλον θα αργήσει να πραγματοποιηθεί, αφού έτσι θα κλείσουν τα περιττά στρατόπεδα και ορισμένοι βολεμένοι θα ξεβολευθούν. Και δεν είναι καιρός για ξεβολέματα…
