Από τον Μιχάλη Καφαντάρη //
Εποχή: Άνοιξη 1978 – 1990 – 2003
Μια άγνωστη κυρία με άσπρο ζιβάγκο και ριχτή τη γούνα στους ώμους, κάθεται διπλά στη τζαμαρία και μας υποδέχεται, έμενα και τους γονείς μου, χαμογελαστή. Η καφετερία στη Βαρυμπόμπη με τη μεγάλη τεχνητή λίμνη απ’ έξω, είναι έτοιμη να περάσει στη νέα εποχή του ’80, με ό,τι έμεινε μαζί με τη σκούρα φορμάικα στους τοίχους και το νάιλον παπιγιόν του σερβιτόρου. Μόνο το απογευματινό φως που έρχεται απ’ έξω είναι πιο παλιό απ’ αυτή την καφετέρια.
Δεν ξέρω τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ. Είμαι τεσσάρων χρόνων και η δυσφορία μου μεγαλώνει επικίνδυνα όταν, πίσω από την καρέκλα, εμφανίζεται ένα άγνωστο κορίτσι γύρω στα δεκάξι δεκαεφτά και με φιλάει στο μάγουλο. Κάνω ένα βήμα πίσω, αυτή ένα βήμα μπροστά, με ξαναφιλάει.
«Ααααα, νάτα μας» είπε η άγνωστη κυρία και με κοίταξε πονηρά. Ο πατέρας μου δεν είπε τίποτα αλλά με κοίταξε πιο πονηρά. Έτρεξα για να σωθώ στη μάνα μου, που όμως αυτή το έκανε χειρότερο: «Πώς τη λένε τη φιλενάδα σου?»
Αυτό ήταν.
Δεν άντεξα την πίεση και έβαλα τα κλάματα. Θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί από την ντροπή. Θέλω να τρέξω να φύγω, αλλά πόσο μακριά μπορεί να τρέξει ένα τετράχρονο..;
Να τρέξω …
Δεν πρέπει να σταματήσω να τρέχω ακόμα και αν χρειαστεί να περάσω κάθετα την Κηφισίας και τα αμάξια που πάνε γαμιώντας να με πετσοκόψουν. Τρέχω με την ψυχολογία του νεκρού που τον πυροβόλησαν πριν πέντε-δέκα λεπτά αλλά αυτός είναι πολύ απασχολημένος για να το πάρει χαμπάρι … και ούτε θυμάται πώς βρέθηκε από τεσσάρων χρόνων στη Βαρυμπόμπη, να ’ναι ξαφνικά δεκαπέντε στα δεκάξι και να κάνει τον λαγό στη Κηφισιά.
Από πίσω ακούγονται εξαγριωμένοι αυτοί που με κυνηγάνε εδώ και μερικά λεπτά. Φωνάζουν περισσότερο για να με πανικοβάλουν, τόσο που στα χέρια μου κρατώ ακόμα το κίτρινο σωληνάριο της Ούχου.
Με κάτι τύπους έχουμε μπλεχτεί κάμποσο τώρα σε μια βεντέτα που τη λέμε «ΚΟΜΜΩΤΗΡΙΟ», ξεμονάχιασμα δηλαδή όπου σε βρουν αυτοί και όπου τους βρεις εσύ, και έλα αγόρι μου να σου φτιάξουμε τα μαλλάκια γιατί σου χάλασαν. Άδειασμα το σωληνάριο πάνω στο μαλλί, πάρε και πέντε-εξι κλωτσιές για ξεσκόνισμα.
Αυτή τη φορά όμως την πατήσαμε. Είπαμε να πάμε να τους βρούμε μέσα στην Κηφισιά μέρα μεσημέρι, για να τους δείξουμε πόσο φλώροι είναι όμως δεν ήταν και τόσο … πού είναι οι άλλοι οι μαλάκες, μ’ αφησαν πίσω και με εγκατέλειψαν μόνο μου, να τρέχω …
Στρίβω γωνία δρόμου με έναν άλλο δρόμο, ούτε ξέρω, τρέχουν ακόμα πίσω μου και εγώ τρέχω στη μέση της ασφάλτου χωρίς να βλέπω τίποτα μπροστά μου γιατί άνθρωποι, αμάξια, δέντρα και φώτα που ανάβουν, περνάνε στα πλάγια δεξιά και αριστερά. Με την άκρη του ματιού, νιώθω ένα μαύρο περφέκτο να στέκεται έξω από τα Γουέντις. Είμαι σίγουρος πως είναι ένας από αυτούς … Δεν πρέπει να γυρίσω να κοιτάξω. Γιατί αν γυρίσω και δω κανα τύπο τουρμπινέιγκερ, σίγουρο, δυνατό και ξεκούραστο, ό,τι δύναμη μού έμεινε θα εξατμιστεί από την απελπισία. Τα πάντα είναι θέμα ψυχολογίας .
Κάτι που πάνω στον πανικό μου ξεχνάω και γυρίζω ολόκληρο το κεφάλι για να τον δω και … Όχι ρε πουστη μου …
Τι γκόμενα είναι αυτή?
Δεκαεπτά; Δεκατέσσερα; Δεκαέξι; Μαλλί πιεσμένο ψηλά, φρύδι ψηλά, γιακάς ψηλά, μύτη ψηλά, όλα πάνω της ψηλά, σε πόζα τρία τέταρτα και ακουμπισμένα δίπλα στη τζαμόπορτα του μαγαζιού . . Μάσαγε τσιχλα και όπως τα χείλια της ανοιγόκλειναν νευρικά και επίμονα στο πρώτο δευτερόλεπτο μού φάνηκε πως μου είπαν: «Τρέξε … ».
Τα χείλια της ανοιγόκλεισαν πάλι στο επόμενο δευτερόλεπτο, αυτή τη φορά νωχελικά και ήταν σαν να μου στέλνουν φιλί στον αέρα.
Στο τρίτο και τελευταίο δευτερόλεπτο της συνάντησής μας, κοιταχτήκαμε και μου φάνηκε πως το ύφος της είχε κάτι λίγο κοροϊδευτικό, σε στυλ: “δεν πιστεύω να βάλεις πάλι τα κλάματα όμως, ε;”
Δεν υπάρχει καιρός για κλάματα, πρέπει να τρέξω, να προλάβω να μπω στον σταθμό του τραίνου πριν με πιάσουν…
Να προλάβω …
Δε γαμιέται. Ακούω το τραίνο που είναι έτοιμο να φύγει αλλά βαριέμαι να τρέξω. Θα πάρω το επόμενο, έτσι κι αλλιώς έχω καθυστερήσει. Σκέφτομαι να κόψω το κάπνισμα και τα πολλά γέλια σιγά-σιγά, γιατί τώρα τελευταία λαχανιάζω εύκολα. 29 στα 30 είναι μια καλή ηλικία για αλλαγές. Έτσι μου λένε οι παιδικοί μου φίλοι με τρόπο που σήμερα πάω να τους βρω.
Ο ένας τους, ετοιμάζεται να παντρευτεί σε έναν μήνα. Τον βρίσκω με τους άλλους να κάθονται και να πίνουν στο μέρος που μαζευόμαστε. Εκεί που γελάμε μού λέει ξαφνικά μπροστά στη μέλλουσα γυναίκα του: «Δεν πιστεύω να φοράς στον γάμο αυτό το καραγκιοζλίκι» και δείχνει την αγκράφα της ζώνης μου που έχει επάνω το περίγραμμα ενός γκαραζάδικου πίναπ με κέρατα και ουρά διαβόλου.
Νόμιζα ότι με δούλευε, όπως δουλευόμαστε μεταξύ μας 15 χρόνια που γνωριζόμαστε για όλα και για το τίποτα. Το εννοούσε.
Ένιωσα περίεργα, για την ακρίβεια άρχισε να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι με δόσεις, όπως το επαναλαμβανόμενο ριφ που ακούγεται να παίζει η κιθάρα στο «Σαμθιν’ ελς» του Έντυ Κόχραν. Από ένα μείγμα αντανακλαστικών άμυνας και τσαμπουκά χαϊδεύω μπροστά τους την αγκράφα μου.
– Τι σε πειράζει να φοράω την αγκράφα μου στον γάμο, του απάντησα, εσύ θα φορέσεις στον κώλο σου αυτή εδώ ολόκληρη… και έδειξα τη γυναίκα του.
Δεν είπα τίποτα παραπάνω στον παιδικό μου φίλο. Σηκώθηκα να φύγω. Η τσογλανοφωνή του Κόχραν ψήλωνε από τα νεύρα που προσπαθούσα να συγκρατήσω και ούρλιαζε στα αφτιά μου «Χιρ καμς δατ γκερλ αγκεν … » Εκείνο το κορίτσι πάλι … που εμφανίζεται κάθε φορά που νιώθω να στριμώχνομαι ή να με εγκαταλείπουν ή να με αντιμετωπίζουν σαν τετράχρονο, να μου πει να τρέξω, να με πειράξει την ώρα που το βάζω στα πόδια, λίγο πονηρά σε στυλ: «Δεν πιστεύω να βάλεις πάλι τα κλάματα ε;»
Ακουμπάω τυχαία την αγκράφα μου και είναι σαν να αγγίζω το περίγραμμα του κοριτσιού. Μεγαλώνει και αυτή μαζί μου σχεδόν τριάντα χρόνια κι όμως μοιάζει πάντα γύρω στα δεκάξι, δεκαεφτά… Αν τελικά εμφανιστεί σήμερα θα σταματήσω και για πρώτη φορά θα την κοιτάξω πιο καλά στο πρόσωπο, θα της πιάσω κουβέντα, θα τη ρωτήσω πώς γίνεται τόσα χρόνια να παραμένει η ίδια. Είμαι η εφηβεία σου χαζέ θα μου απαντήσει, αλλά εγώ θα συνεχίσω την κουβέντα. Αυτή τη φορά έχω όλο τον χρόνο στη διάθεσή μου, γιατί τώρα πια το σκάω, αλλά περπατώντας.
Α, ναι. Στον γάμο δεν πήγα.
https://www.youtube.com/watch?v=p-8_nzByTJU
