Από τον Νικηφόρο Γκολέμη // *
Εκλογές τέλος στο κρατίδιο και τα πράγματα επανέρχονται σιγά-σιγά στην κανονικότητα. Ώρα να αναδειχθεί ξανά η πόλη, η οποία τον προηγούμενο μήνα είχε βυθιστεί κάτω από το στρώμα των γιγαντοαφισών, των κομματικών φυλλαδίων και περιπτέρων. Πάρκο για πάρκο δεν άφησαν οι αθεόφοβοι χωρίς αφισοθήκες. Στην Ελλάδα, όρθια αφίσα σε πάρκο θα είχε φάει κλωτσιές στο πεντάλεπτο. Εδώ ο «στολισμός» των χώρων πρασίνου παρέμεινε. Κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι απαράδεκτο εν έτει 2016 να σκεπάζεις την πόλη με χαρτούρα, όταν μπορείς να στήσεις ένα σωρό επιτυχημένες καμπάνιες ιντερνετικά.
Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι δώσαμε ένα τιμημένο 15% στο ακροδεξιό ξενοφοβικό AfD, οπότε την επιούσα ημέρα επικρατούσε έντονη ανησυχία. Στους δρόμους, στα λεωφορεία, στις καφετέριες και τα εστιατόρια, το θέμα μονοπωλούσε τη συζήτηση. Ακόμα και στη βιβλιοθήκη, πολλοί συμφοιτητές προτίμησαν να θυσιάσουν 1-2 ώρες μελέτης και να μοιραστούν τους προβληματισμούς τους μεταξύ τους, με συνέπεια να επικρατεί μια ασυνήθιστη αναστάτωση στους χώρους υποδοχής. Το εκλογικό αποτέλεσμα κατέλαβε άπαντες εξαπίνης. «Πώς έγινε αυτό;», αναρωτιούνταν σχεδόν όλοι οι συζητητές.
Εγώ πάλι προβληματιζόμουν επειδή πουθενά δεν έβρισκα ψηφοφόρο του… αμαρτωλού κόμματος. Μα καλά, πού κρύβεται ολόκληρο 15%; Τελικά, βρήκα έναν εξηντάρη στο λεωφορείο της επιστροφής, ο οποίος παρενέβη σε μια ανάλογη συζήτηση, δηλώνοντας πως είναι περήφανος για την ψήφο του στο AfD, καθότι με αυτόν τον τρόπο τιμώρησε την Άνγκελα Μέρκελ. Αποφασίζω να μην ανοίξω κουβέντα μαζί του, καίπερ διπλανός μου, διότι αμφιβάλλω εάν θα καταλήγαμε σε συμπέρασμα κατά λόγον. Άσ’ τον… τιμωρό στην… τιμωρία του!
Βέβαια, ο περήφανος γερανός του Ιβύκου, δεν τιμώρησε μόνο τη Μέρκελ, αλλά θορύβησε και αρκετούς ξένους, οι οποίοι σίγουρα δεν αισθάνονται το ίδιο άνετα στην χώρα που φιλοξενούνται. Μιλάω με τον Χασσάν από το Ιράν. Είναι αρκετά εκνευρισμένος με το αποτέλεσμα (τα έχει και λίγο μαζεμένα στους Γερμανούς είναι η αλήθεια). Θεωρεί ότι τα ποσοστά του AfD δεν είναι απειλητικά μόνο για τους πρόσφυγες, αλλά και για τους μετανάστες στη Γερμανία εν συνόλω. Κατά την άποψή του, οι ψηφοφόροι δεν επέλεξαν το AfD για να περάσουν το μήνυμα του περιορισμού των ροών, αλλά με καθαρά ρατσιστικά και ξενοφοβικά κριτήρια. «Αν ήταν στο χέρι τους, θα μας έδιωχναν όλους με τις κλωτσιές», καταλήγει και φεύγει βιαστικά, γιατί έχει άλλη μια γραφειοκρατική διαδικασία να ολοκληρώσει (αυτό που λέγαμε νωρίτερα για τα μαζεμένα στους Γερμανούς).
Λίγο πιο δίπλα, ο Παλαιστίνιος Μαχμούντ σε εκπλήσσει με την ψυχραιμία του. Η ετυμηγορία τον θορυβεί μεν αλλά δεν ανησυχεί, γιατί έχει πίστη ότι η ισχυρή πλειοψηφία απορρίπτει τέτοιου είδους θεωρήσεις. Εξάλλου, θεωρεί ότι το ζητούμενο δεν είναι να αφορισθεί η ψήφος στο AfD, καθότι έτσι οι ψηφοφόροι του θα απομονωθούν κοινωνικά (με αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας ομάδα αγανακτισμένων και οργίλων πολιτών) αλλά, αντίθετα, να γίνει αποδεκτή και να κριθεί το AfD όπως τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα. Μόνο έτσι θα διαπιστωθεί η φαυλότητα των υπερσυντηρητικών θέσεων του μορφώματος καταλήγει και διαπιστώνω ότι δεν έχει τσάμπα το B.A. στην κοινωνιολογία. Πάντως, ευρισκόμενος σε διαρκή ανασφάλεια στην Παλαιστίνη, δεν το βρίσκω παράλογο να θεωρεί τη Γερμανία παράδεισο, έστω και με 15% ξενοφοβία.
Η αλήθεια είναι ότι ο φόβος προς το διαφορετικό υπάρχει. Αρκετοί άνθρωποι αισθάνονται ότι απειλούνται με κάποιον τρόπο -μην με ρωτήσετε ποιον- και επιχειρούν να στήσουν τους δικούς τους φράχτες απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο. Υπάρχουν όμως και αυτοί, που αντί για τείχη επιχειρούν να οικοδομήσουν γέφυρες. Είναι αυτοί που με την εθελοντική τους προσφορά βοηθούν καθημερινά δεκάδες πρόσφυγες που φθάνουν στα μέρη μας. Ήρθε η ώρα να τους βρω και να μιλήσω μαζί τους. Τι έχουν να πουν άραγε;
*Ο Νικηφόρος δεν ζει πια στην Αθήνα. Είναι ένα από τα χιλιάδες παιδιά που γεννήθηκαν εδώ. Αλλά δεν σπουδάζουν εδώ. Ζει στην Χαϊδελβέργη. Σπουδάζει στο πανεπιστήμιό της. Η ιστορία της καθημερινότητας μπορεί να είναι η ίδια με κάθε παιδιού που γεννήθηκε εδώ. Αλλά δεν σπουδάζει εδώ.
