Από τον Νικηφόρο Γκολέμη // *
Οι μέρες (και οι βδομάδες) περνούν, οι εργασίες προχωρούν. Η πόλη αδειάζει κάθε μέρα και περισσότερο, καθότι και οι πλέον απασχολημένοι φοιτητές βρίσκουν λίγο χρόνο να γυρίσουν στα σπίτια τους. Πλην του γράφοντος φυσικά, ο οποίος συνεχίζει καθημερινώς το ίδιο τροπάριο, προσπαθώντας να βγάλει άκρη με τις εργασίες του. Την πληγή της μη διενέργειας διακοπών φρόντισε πριν λίγες μέρες να ξύσει φίλος φοιτητής, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ δικαιολόγησε την παρουσία του στη Χαϊδελβέργη τέτοια εποχή ως ενδιάμεσο σταθμό μεταξύ των διακοπών σε Βιέννη και Ελλάδα. Οι πληροφορίες τον θέλουν φοιτητή αρχαιολογίας, οπότε και προτείνω να ξεκινήσει ανασκαφή για την ανακάλυψη του ελεύθερου χρόνου μου. Κι αν πέσει πάνω σε καμία σορό, να τη βαφτίσει Μεγαλέξανδρο, αφού στην Ελλάδα ό,τι… το δηλώσεις είναι!
Κατά τ’ άλλα, έχουμε Πάσχα. Κυριακή του Πάσχα σήμερα σύμφωνα με το καθολικό καλεντάρι και οι Γερμανοί ζουν στους ρυθμούς της Ανάστασης. Ορίστε τύχη, θα παρατηρήσει κάποιος. Τι παραπονιέσαι που κάθεσαι εκεί, αφού μέχρι και Πάσχα βιώνεις; Και μάλιστα Πάσχα στο χωριό, γιατί αν λάβουμε υπόψη τις πληθυσμιακές αναλογίες της Γερμανίας, η Χαϊδελβέρη μπορεί και να χαρακτηρισθεί ως τέτοιο.
Εντάξει, τα πράγματα δεν είναι και πολύ ενεργά. Πού είναι τα αρνιά, τα κοκορέτσια, το οικογενειακό τραπέζι και φυσικά το σιντί με τα 40 δημοτικά τραγούδια που βρίσκεις στην προνομιακή τιμή των τεσσάρων ευρώ στο περίπτερο, με δώρο καμιά εξηνταριά σελίδες χαρτί, και παίζει στη διαπασών; Όλα εξαφανισμένα. Παρά τη βαρύτητα του αναστάσιμου μηνύματος, οι εορτασμοί δεν έχουν καμία σχέση με τους αντίστοιχους των Χριστουγέννων και πόρρω απέχουν από τους αντίστοιχους ελληνικούς. Ούτε η σούβλα βγαίνει, ούτε ο Δημητρόπουλος στο κλαρίνο.
Εδώ υπάρχει όμως ένα εξίσου ενδιαφέρον έθιμο. Τα αυγά που βάφονται δεν προορίζονται προς… αλληλοεξόντωση την Κυριακή του Πάσχα, αλλά προς τέρψιν των μικρότερων μελών της οικογένειας. Ο πασχαλινός λαγός – οι πρεσβευτές του ανά τη Γερμανία εν προκειμένω, γονείς τούς λένε – τα κρύβει-ουν στον κήπο και οι μικροί μπόμπιρες επιχειρούν να τα βρουν. Πολύχρωμα βέβαια και όχι κόκκινα, τα αυγά βάφονται στα χρώματα της άνοιξης ως σύμβολο καλοτυχίας.
Και μιας και μιλήσαμε για κλαρίνο, στην εστία είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση με έναν μουσικό. Εδώ και τρεις-τέσσερις μέρες ακουγόταν από χαμηλότερο όροφο ένας ήχος απροσδιορίστου πνευστού σε κλασικές μελωδίες. Μπορώ να πω ότι δεν ήταν άσχημο, σίγουρα όμως ορισμένοι συγκάτοικοι δεν αποδείχθηκαν ιδιαιτέρως φιλόμουσοι και ανεκτικοί και έσπευσαν να διαμαρτυρηθούν. Η οργανοπαιξία απαγορεύεται δια ροπάλου στην εστία λόγω της παντελούς έλλειψης ηχομόνωσης. Τελικώς ελύθη το μυστήριο, αφού ανακαλύψαμε ότι πρόκειται για νέο ένοικο κλαρινετίστα που δεν γνώριζε τη σχετική απαγόρευση. Πολύ ενδιαφέρων και ο κλασικός ήχος ενός οργάνου, που έχουμε συνηθίσει να το ακούμε πιο… παραδοσιακά.
Χωριό έχουμε, καλή διάθεση έχουμε, κλαρίνο βρήκαμε (Boehm φυσικά, όχι Oehler). Ορίστε το ιδανικό Πάσχα! Κι αφού κλείσαμε το θέμα του Πισσάχ, ας προχωρήσουμε στο άλλο ζήτημα που απασχόλησε την πόλη αυτό το διάστημα. Και δεν είναι άλλο από την επίθεση στις Βρυξέλλες. Το αίσθημα ανασφάλειας επανήλθε και η πλειονότητα των πολιτών ζητά πλέον αυστηρά μέτρα ελέγχου για αυτούς που εισέρχονται στη χώρα. Κι όμως, ενώ η ατμόσφαιρα δείχνει αρκετά βεβαρυμένη, η άλλη πλευρά κάνει όλο και πιο αισθητή την παρουσία της.
Είναι η πλευρά της ανθρωπιάς και του εθελοντισμού, η πλευρά που δεν φοβάται, γιατί δεν έχει λόγο να φοβηθεί. Είναι συμφοιτητές μου στη νομική, οι οποίοι εδώ και χρόνια τρέχουν ένα σωματείο, προσφέροντας νομικές συμβουλές άνευ αμοιβής. Τον τελευταίο καιρό, με την έξαρση της προσφυγικής κρίσης, η ομάδα αποφάσισε να εστιάσει την προσοχή της αποκλειστικά στους πρόσφυγες και έτσι, κάθε Τετάρτη, δεκάδες μετανάστες και αιτούντες άσυλο περνούν από τα γραφεία της, για να ενημερωθούν σχετικά με τις απαραίτητες νομικές διαδικασίες που οφείλουν να κινήσουν για τη χορήγηση άδειας παραμονής ή/και ασύλου. Τι έχουν να μάς πουν οι εθελοντές για την προσφορά τους; Ποιες οι εμπειρίες τους; Ας μιλήσουμε με μερικούς από αυτούς…
*Ο Νικηφόρος δεν ζει πια στην Αθήνα. Είναι ένα από τα χιλιάδες παιδιά που γεννήθηκαν εδώ. Αλλά δεν σπουδάζουν εδώ. Ζει στην Χαϊδελβέργη. Σπουδάζει στο πανεπιστήμιό της. Η ιστορία της καθημερινότητας μπορεί να είναι η ίδια με κάθε παιδιού που γεννήθηκε εδώ. Αλλά δεν σπουδάζει εδώ.
