Από τον Γιάννη Παναγόπουλο //
Η Κέλλυ είναι ένα ποπ στόρυ από μόνη της. Ελληνίδα που ζει στην Κωνσταντινούπολη από επιλογή. Γνωριστήκαμε τυχαία. Δούλευε σ’ ένα καφέ. Κλάσικ σκηνή. Μου είπε στα τουρκικά «Τι θα πάρεις;», απάντησα στα αγγλικά «Α τούρκις κόφι πλιζ». Φεύγοντας είπε κάτι στα ελληνικά. Μιλήσαμε για λίγο. Πλήρωσα. Έφυγα. Την επομένη μέρα την ξαναείδα. Μιλούσε για μικρά πράγματα λες και ήταν μεγάλα. Για μεγάλα λες και ήταν ασήμαντα. Η Κέλλυ έχει ρυθμό. Έχει ταμπεραμέντο. Γελά πιο δυνατά από εσένα και μένα. Είναι μια Ελληνίδα της Πόλης. Εύθραυστη και συνάμα δυνατή. Είναι η ηρωίδα της παρέας. Από τους ανθρώπους που λες και το «όπου γης καi πατρίς» φτιάχτηκε για πάρτη τους. Την ρωτήσαμε.
Τι είναι η Κωνσταντινούπολη για σένα ;
Καταρχάς Merhaba. Τέλειωσα το σχολείο στην Ορεστιάδα και μετακόμισα στην Αθήνα για σπουδές: «Κλασικό τραγούδι» στο Εθνικό Ωδείο. Το παράτησα. Αισθάνθηκα λες και δεν θα πήγαινε πουθενά αυτή η βαλίτσα. Δεν θα γινόμουν ποτέ τραγουδίστρια της όπερας. Έπειτα, μάζεψα τα μπογαλάκια μου και βρέθηκα εις την Πόλη. Από τότε που ήμουν βρέφος την επισκεπτόμασταν με τη φαμίλια, το πατρικό μου απέχει μόλις 2,5 ώρες από αυτήν. Πάντα έλεγα πως η Κωνσταντινούπολη έχει μια συγκλονιστική, ακατανόητη ενέργεια. Πως μια μέρα θα ζήσω σε αυτή. Τον Ιανουάριο του 2014 εγκαταστάθηκα εδώ. Ήρθα, γνώρισα ανθρώπους κατευθείαν. Ήταν όλοι πολύ φιλικοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν. Ξεκίνησα να δουλεύω στο καταπληκτικό Holly Coffe όπου και σε γνώρισα. Βρίσκεται στο Çukurcuma. Έναν μαχαλά “βομβαρδισμένο” μικρομάγαζα που πουλούν αντίκες. Καλά ήταν στο Holly αλλά τα χρήματα που έπαιρνα δεν έφταναν να πληρώνω νοίκια, φώτα, νερά. Έπρεπε να κάνω κάτι πιο κερδοφόρο. Μια μέρα ρώτησα τον εαυτό μου: «Τι κάνεις καλά Κέλλυ μου;» Μου απάντησε: «Μασάζ». Θυμάμαι από μωρό παιδί πως σκαρφάλωνα στην πλάτη της μητέρας όταν ξυπνούσα και της έκανα μασαζάκι. Το φθινόπωρο του 2014 πηγαινοερχόμουν διαρκώς ανάμεσα στην Κωνσταντινούπολή και τη Θεσσαλονίκη – γιατί εκεί ήταν το «σχολείο» που μου δίδαξαν το μασάζ. Σιγά-σιγά, δειλά-δειλά, ξεκίνησα να δουλεύω ως freelance masseur. Το πράγμα, καθημερινά, πάει όλο και καλύτερα. Τη μουσική δεν την παράτησα ωστόσο, παίζουμε jazz με φίλους. Τώρα θα μου πεις… «Καλά, δε φοβάσαι με όλα αυτά που συμβαίνουν εκεί; Δε φοβάσαι μη σκάσει καμιά βόμβα στο κεφάλι σου; Όχι. Καθόλου. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει».
