“Ετσι Είναι! … Είναι Έτσι;”. Αυτός είναι ο τίτλος μιας θεατρικής παράστασης που ανεβαίνει -20 Μαίου 2017- από τη Δημοτική Θεατρική Ομάδα Μεγάρων, στο πολιτιστικό κέντρο “Στρατουδάκειο”. Ένα έργο βασισμένο στη θεατρική σάτιρα του Λουίτζι Πιραντέλλο “Έτσι Είναι.. Εάν Έτσι Νομίζετε”. Την σκηνοθεσία και το κείμενο της παράστασης υπογράφει η Ευγενία Σάλτα.
-Με αφορμή την παράσταση , η γυναίκα που την επιμελήθηκε μας μιλησε την επικαιρότητα του έργου και για τον πολιτισμό στην επαρχία του σήμερα.
– Τα τελευταία τρία χρόνια σκηνοθετώ παραστάσεις για τη Δημοτική Θεατρική Ομάδα Μεγάρων. Μια σπουδαία ερασιτεχνική ομάδα, η οποία απαρτίζεται ηλικιακά από ανθρώπους 12 έως 58 ετών και που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από επαγγελματίες ηθοποιούς. Η ομάδα αυτή έχει στην πλάτη της 30 χρόνια βιογραφικό. Ξεκίνησε πολύ ταπεινά και πάντα περίμενε κάποιον, κάτι για να βγει λίγο παραέξω…
-Τα μέλη της ομάδας μου έχουν πει πως θέλουν να παραμείνουν παιδιά. Πως προσπαθούν να αφήσουν στην άκρη τα προβλήματά τους, και μην γελιόμαστε είναι πολλά τα προβλήματα του σήμερα, και να συμμετέχουν στην ομάδα αυτή ως ψυχοθεραπεία, ως “οικογένεια”. Κάποιοι σκέφτονται να γίνουν επαγγελματίες ηθοποιοί. Κάποιοι άλλοι ψάχνουν τρόπους να εκφραστούν. Όλοι αγαπούν την τέχνη. Απλά κάποιοι από την ομάδα απλά το έχουν. Φανταστείτε ένα μεγάλο καζάνι που βράζουν πολλές ανάγκες μαζί … και κάθε μία ανάγκη να χρειάζεται τον κατάλληλο χρόνο για να βράσει.
-Το να ασχολούμαι όμως επαγγελματικά με αυτό έχει αρκετές δυσκολίες. Όταν ανέλαβα το Σεπτέμβρη του 2014 (Σεπτέμβρη) τη θεατρική ομάδα του Δήμου στα Μέγαρα ήμουν 30 χρονών. Η πρόταση έγινε επειδή έχω πτυχίο αντικειμένου – απόφοιτος Δραματικής Σχολής “Ίασμος”, σεμινάρια από την σχολή «Tabula rasa » στη θεατρική γραφή και στη σκηνοθεσία θεάτρου. Για εμένα η καλύτερη καθοδήγηση ήταν από τον καθηγητή – σκηνοθέτη κ. Νίκο Καραγέωργο στο «Studio υπό το μηδέν» και τώρα τελείωσα τα μαθήματα φωτογραφίας. Σημαντικό παράγοντα για την πρόταση αυτή είναι ότι κατάγομαι και από τα Μέγαρα. Η πρόταση έλεγε:«Για ένα χρόνο να αναλάμβανα το ΔΗ.ΘΕ.ΜΕ εθελοντικά» .
-Το θεώρησα μεγάλη ευκαιρία. Ευχαριστώ τον Δήμο Μεγάρων και συγκεκριμένα τον πρόεδρο κ. Κορώση για την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπό μου. Ήμουν ενθουσιασμένη.. είπα αμέσως ναι, ήθελα να κάνω πράγματα στον τόπο μου, δεν με ένοιαζαν τα λεφτά γιατί ήταν η ευκαιρία που ζητούσα ..! θα δούλευα παράλληλα κάπου αλλού περιστασιακά, θα ζοριζόμουν –αλλά θα έκανα αυτό που αγαπούσα-
Δεν με ένοιαζε τίποτα.
Οι δυσκολίες έρχοντε σε κάθε δουλειά. Εγώ αποφάσισα να δέχομαι τις δυσκολίες.
Και κάπως έτσι ήρθε η επιτυχία της πρώτης παράστασης, στο θεατρικό έργο “Μαίρη Λίντα Το Τραγούδι Της Ζωής Μου”.
Στη δεύτερη συνεργασία με το ΔΗ.ΘΕ.ΜΕ – σκηνοθέτησα το διασκευασμένο έργο “Χωριό Ηλιθίων” βασισμένο στο έργο «Οι ηλίθιοι» του Νιλ Σάιμον, πήγαμε στο 14ο φεστιβάλ Κορίνθου κερδίσαμε δύο βραβεία – β’ γυναικείου ρολού (Μαρία Καραντώνη) και ένα προσωπικό βραβείο στο σχεδιασμό φωτισμού.
Το ΔΗ.ΘΕ.ΜΕ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ…
Η Ευγενία μας λέει: “Θα ήθελα με τον καιρό να υπάρχει μια υγιής εξέλιξη όπου δουλεύω, να υπάρχουν υλοποιήσιμοι στόχοι. Το νεανικό της ηλικίας μου με βοηθά να κάνω πολλά πράγματα και θέλω αυτό να το εκμεταλλευτώ. Δεν κουράζομαι εύκολα και ούτε μου αρέσει να λέω «Εντάξει, αφού βρήκα τη συνταγή ας κάτσω τώρα». Δεν υπάρχει συνταγή στο θέαυτο. Υπάρχει μόνο δουλειά. Μια παράσταση για να είναι καλή πρέπει να δουλέψεις, να διαβάσεις, να δοκιμαστείς… να ξέρεις ότι κυνηγάς πάντα ένα – γιατι; Πρέπει να μάθεις ότι ο σκηνοθέτης πρέπει να έχει φλόγα μέσα του, πρέπει να τρώει τις δυσκολίες όποιοες και να είναι αυτές και να διαχειρίζεται ταυτόχρονα τη φλόγα του, για να μην κάψει και τους άλλους.
Ένα ακόμα θεατρικό έργο με τίτλο “Έτσι Είναι!… Είναι Έτσι;” θα ανέβει φέτος σε συνεργασία με το ΔΗ.ΘΕ.ΜΕ, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά. Έργο διαχρονικό – επίκαιρο-κωμικοτραγικό βασισμένο στο έργο του Λουίτζι Πιραντέλλο.
Η υπόθεση του έργου αφορά μια σκευωρία, που σκαρφίζονται οι άνθρωποι μιας πόλης αψηφώντας τις συνέπειές της. Τρέφονται από τις ζωές των άλλων, βυθισμένοι στο κουτσομπολιό τους –έρχονται αντιμέτωποι με τους ίδιους τους τους εαυτούς- διαστρεβλώνοντας μια αλήθεια που δεν είναι σίγουροι εάν υπάρχει. Με ποικίλα προσωπεία, ξετυλίγουν ένα κουβάρι που ίσως να μπερδεύεται ακόμα περισσότερο.
Η σκηνοθέτης της παράστασης λέει: “Πιστεύω ότι μια «ερασιτεχνική ομάδα θεάτρου που μεγαλώνει σε μια επαρχία, θα μπορέσει να αποδώσει καλύτερα ένα τέτοιο έργο γιατί ζει ακόμα, σε μια συνθήκη που ο κόσμος μπερδεύει το κοινωνικό ενδιαφέρον με το κουτσομπολιό. Σε μια μεγάλη πόλη όπως η Αθήνα, η αποξένωση κυριαρχεί τόσο έντονα που έχουμε φτάσει στην ολοκληρωτική αδιαφορία –αλλά εάν εξετάσουμε τις υποομάδες που υπάρχουν σε μια δουλειά για παράδειγμα, θα βρούμε ακριβώς το ίδιο πράγμα …”
-Η Ευγενία Σάλτα δηλώνει: “Ένα ακόμη σπουδαίο γεγονός της ΔΗ.ΘΕ.ΜΕ. ήταν η συμμετοχή της στην ταινία που σκηνοθετεί ο Μιχάλης Καφαντάρης “Ποιος είναι επιτέλους αυτός ο Τέλης Στεφανής”. Είναι κάτι που μας κάνει να νιώθουμε ιδιαίτερη χαρά και τιμή. Γιατί επιτέλους ενώθηκε κάτι «καλλιτεχνικά» μέσα μας. Δώσαμε ό,τι καλύτερο έχουμε σε έναν άνθρωπο που δουλεύει για την τέχνη στην κυριολεξία της λέξης. Όταν μίλησα μαζί του στο τηλέφωνο και μου είπε ότι θα έρθει στα Μέγαρα για κινηματογραφικά γυρίσματα -σκέφτηκα – Επιτέλους ένας άνθρωπος ταπεινός που εμπιστεύεται ερασιτεχνικές ομάδες για τη δουλειά του – πρέπει να του αποδείξουμε θεατρικά ότι έχουμε να του δώσουμε. Αυτή η ένωση με έναν άνθρωπο σαν τον Μιχάλη Καφαντάρη μας έδωσε πολλά θετικά – κάτι που επιβεβαιώνει τον κανόνα – Η καλλιτεχνική παιδεία δεν κρύβεται! Το ΔΗ.ΘΕ.ΜΕ και εγώ προσωπικά τον ευχαριστούμε για την ευκαιρία.”
Είναι πολύ συμαντικό να υπάρχει θεατρική δράση σε ένα τόπο. ..
-Η σκηνοθέτης του ΔΗ.ΘΕ.ΜΕ λέει: “Από την αρχαία Ελλάδα το θέατρο κατείχε από νωρίς σημαντική θέση στην κοινωνική ζωή – Επιμένω ότι σε κάθε τόπο πρέπει οι ομάδες θεάτρου να δίνουν το «Παρών». Δεν θέλω να κάνω υποδείξεις αλλά το θέατρο βοηθά να κατανοήσεις το μεγαλείο της ψυχής. Τo κοινό ανταποκρίνεται πολύ θερμά σε αυτό. Περιμένει να δει θέατρο – ανταποκρίνεται σε κάθε παράσταση με πολύ ενεργό τρόπο , συμμετέχει – γελάει – κλαίει – το έχει ανάγκη – θέλει να δει τους ανθρώπους που ζουν μαζί στην ίδια πόλη, να παίζουν «θέαυρο». Το έχουν αποδεχτεί. Το πρωί οι ηθοποιοί της ερασιτεχνικής μας ομάδας είναι στις δουλειές τους, το απόγευμα στις οικογένειές τους και το βράδυ πρόβες στο “Στρατουδάκειο”. Είναι μια ψυχαγωγία … και δουλεύουν τόσο σκληρά σαν επαγγελματίες αυτό το υπογράφω. Ο κόσμος που ζει στα Μέγαρα τους στηρίζει και τους αγαπάει πολύ.
-Η Ευγενία Σάλτα μας λέει: “Ο λόγος που θέλω να σκηνοθετήσω Πιραντέλλο σήμερα, είναι μια ανάγκη. Ταυτίστηκα τόσο πολύ με τις απόψεις του, και έτσι.. γεννήθηκε ο σπόρος της δημιουργίας. Ερωτεύτηκα το μυστήριο που κρύβει ο Πιραντέλλο.. Ο θρήνος του μπορεί να γίνει μια σκληρή σάτιρα για τους άλλους.. Ταυτίστηκα με τα λόγια του..
«.. Όταν αντικρίζουμε τον εαυτό μας, η ομαδική συνέπεια είναι ένας ασυγκράτητος θρήνος. Αυτός ο θρήνος είναι το θέατρο μου..».
Ξέρετε… όταν γράφεις έργα – μουσικές – αρχίζεις και συνομιλείς με τις προσωπικές σου ανάγκες! Με αφορμή αυτές τις ανάγκες μου και τα προσωπικά μου βιώματα, θέλησα να εστιάσω στο άχρονο και ταυτόχρονα στο διαχρονικό θέμα του έργου αυτού. Εξάλλου θεωρώ ότι είμαστε σε μια αποδυναμωμένη εποχή που ψάχνουμε την τέχνη μέσα από το χρόνο..”
“Τεχνικά το έργο αυτο προσεγγίζεται με την αποδόμηση”
– Εάν δεις την αλήθεια κατάματα, υπάρχει μόνο η αποδόμηση των πραγμάτων και κατά συνέπεια του ανθρώπου, οπότε ένα κλασσικό κείμενο σαν και αυτό, εάν διασπαστεί μπορεί να φωτίσει πολλές σύγχρονες αλήθειες.
-Οι συντονισμένες κινήσεις, τα «κατεστημένα» καλούπια μετατρέπονται σε κουραστικές κινήσεις για τους ηθοποιούς, οι οποίοι δεν μπορούν να τις απαρνηθούν γιατί προσπαθούν να αποδώσουν στην κούραση τους ,-Μια νέα πραγματικότητα. Αυτή η πάλη μεταξύ του μπορώ και δεν μπορώ, είναι προσωπικές αλήθειες που μαρτυρούν το σήμερα!!
ΠΡΟΣΠΑΘΩ να τονίσω σημεία που είναι δεύτερης ανάγνωσης – μου αρέσει η εναλλαγή των προσώπων (κ. Πόντσα- κ. Φρόλα) που φέρουν τις χρήσιμες πληροφορίες. Φωτίζω τον κόσμο που αλλάζει γρήγορα απόψεις- φωτίζω την αρνητική σκέψη, η οποία γίνεται ένας άγριος καθρέφτης-για τον κόσμο και όλα αυτά μέσα στο χρόνο του σήμερα.
Έχω αφαιρέσει ένα κομμάτι του τέλους και το έχω στηρίξει μέσω κινησιολογίας.. Είμαστε όμως στην εποχή της εικόνας άλλωστε – κρατάς το θέμα και το εκφράζεις πάνω στη κίνηση..
-Η τέχνη του θεάτρου σήμερα ζητάει όλες τις τέχνες ενωμένες. Υπάρχουν πολλές πληροφορίες γύρω μας όπου πρέπει να μπουν με ένα εντελώς μινιμαλιστικό τρόπο χωρίς να φλυαρεί τίποτα… Ο Πιραντέλο είναι αρκετά σύγχρονος, η «νεωτεριστική» παρεμβολή θέλει πολύ προσοχή, σου δίνει την ευκαιρία να αποδώσεις τα μηνύματα του έργου με διαφορετικούς τρόπους ..αλλά δεν σου επιτρέπει να φύγεις από την ιστορία.
Εν τέλει πιστεύω, ότι εάν θέλεις σήμερα να επικοινωνήσεις μέσα από τις θεατρικές παραστάσεις, πρέπει να μάθεις να σέβεσαι όλες τις τέχνες που κρύβει το θέατρο. Αλλιώς πάντα θα απευθύνεσαι σε συγκεκριμένο κοινό και θα αναβαθμίζεις συγκεκριμένες κατηγορίες … Ο κόσμος είναι κάτι σαν συσπειρωμένη ευφυΐα.. Εάν του δώσεις κάτι αντικειμενικά καλό, αμέσως θα το αναγνωρίσει, θα το αγκαλιάσει και θα το εντάξει στην καθημερινότητα του.
