Από τον Νικηφόρο Γκολέμη //
Από την πόρτα της κουζίνας ξεπροβάλλει μια ασυνήθιστα ψηλή και επιβλητική κοπέλα. Με χαιρετάει πρώτη στα αγγλικά. Καθώς πηγαίνω να ανοίξω το στόμα μου και να απαντήσω, συνειδητοποιώ ότι τα αγγλικά μου έχουν πέσει σε αχρηστία εδώ και τέσσερα χρόνια, αφού στην Ελλάδα ο φοβερός γιος της φίλης της ξαδέρφης της θείας σου έχει πάρει το proficiency από τα 14 κι αν δεν το πάρεις κι εσύ το πολύ μέχρι τα 15 είσαι η αποτυχία προσωποποιημένη. Τι κι αν μετά χάνεις κάθε επαφή με τη γλώσσα και τα μόνα αγγλικά που ακούς είναι τα μάνταμ Μέρκελ του Τσίπρα στα διάφορα world tour που κατά καιρούς κάνει; Το χαρτί να υπάρχει κι όλα τ’ άλλα λύνονται. Παρά την τετραετή… αποχή, δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να ανταποκριθώ στις – ούτως ή άλλως χαμηλές – απαιτήσεις των global English και έτσι η συζήτηση διεξήχθη χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα.
Η Ρόμπιν ήρθε στη Χαϊδελβέργη από την Κένυα και σπουδάζει χημεία. Έχει μπει αισίως στο τρίτο έτος (πέμπτο εξάμηνο με τα γερμανικά δεδομένα) και σύντομα τελειώνει με το B.Sc. Από τις πρώτες κουβέντες μαζί της καταλαβαίνεις τον λόγο, για τον οποίο – όπως θα καταλάβω αργότερα – συγκαταλέγεται μεταξύ των πιο αγαπητών ατόμων σε όλη την εστία. Πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, πρόθυμη να βοηθήσει σε ό,τι χρειαστεί και χαρισματικά κοινωνική. Το τελευταίο χαρακτηριστικό «κούμπωσε» απόλυτα με την περιέργειά μου και έτσι κατάφερα να αποσπάσω μερικές πληροφορίες για τη ζωή της στην Κένυα.
Κι αν περιμένατε μια ζωή σαν παραμύθι με τη μικρή Ρόμπιν που φεύγει από την κενυατική κόλαση της νομαδικής ζωής και έρχεται στη γη της επαγγελίας που ονομάζεται Ευρώπη, μάλλον θα απογοητευτείτε. Παιδί αστικής οικογένειας στο Ναϊρόμπι, τελείωσε τη Γερμανική Σχολή στην κενυατική πρωτεύουσα και ήρθε στη Χαϊδελβέργη να σπουδάσει αυτό που της αρέσει. Κι ενώ είχα έτοιμη την επόμενη ερώτηση για τη γενικότερη οικονομική κατάσταση στην Κένυα, η Ρόμπιν φρόντισε να με αιφνιδιάσει ολοκληρωτικά, αφού με ρώτησε ακριβώς το ίδιο πράγμα για την Ελλάδα!
Μια ερώτηση που τελικά ήταν απολύτως δικαιολογημένη με βάση την έρευνα που έκανα αργότερα. Το χρέος της Κένυας διαμορφώνεται στο 54% του ΑΕΠ, ποσοστό που αποτελεί… πταίσμα μπροστά στο… ελληνικό 178%, ενώ στον δημόσιο διάλογο που άνοιξε πρόσφατα στην αφρικανική χώρα σχετικά με την επί τα χείρω βαίνουσα εθνική της οικονομία, κυριαρχεί ο φόβος μεταξύ των οικονομολόγων να μην εξελιχθεί η Κένυα στην Ελλάδα της Αφρικής. Άλλωστε, όπως μού ανέφερε και η Ρόμπιν, μπορεί το μεγαλύτερο μέρος των Κενυατών να ασκεί αγροτικά επαγγέλματα κι έτσι η χώρα να βρίσκεται παραγωγικά σε ικανοποιητικό επίπεδο, εντούτοις οι κρατικές δαπάνες και η διαφθορά που κυριαρχεί στα υψηλά κλιμάκια της χώρας δημιουργούν τριγμούς και σοβαρούς κινδύνους για την οικονομική υπόσταση της χώρας.
Την άλλη συγκάτοικο τη γνώρισα την επόμενη μέρα. Η Βιόλα σπουδάζει πολιτικές επιστήμες στην Ιταλία και έχει έρθει στη Χαϊδελβέργη μόνο για ένα εξάμηνο με το γνωστό πρόγραμμα Εράσμους. Κι ενώ θα περίμενες να βρεις εύκολα κώδικα επικοινωνίας με έναν γειτονικό, μεσογειακό Λαό, εντούτοις στην προκειμένη περίπτωση τα πράγματα δεν πήγαν όπως ακριβώς τα φανταζόμουν. Είναι αυτή η αίσθηση της προσωρινότητας, η οποία διέπει τον φοιτητή που έρχεται με Εράσμους στην ξένη χώρα, καθιστώντας τον έτσι αρκετά απρόθυμο να δημιουργήσει νέες επαφές για ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Πάντως, οφείλω να ομολογήσω ότι διαθέτει πηγαίο ταλέντο στην οργάνωση, αφού με το που γνωριστήκαμε και έμαθε τα ονόματά μας, αμέσως εκπόνησε πλάνο οργάνωσης καθηκόντων, αλλά και ωράριο χρήσης κουζίνας, τα οποία δεχθήκαμε αδιαμαρτύρητα και ακολουθούμε κατά γράμμα (τολμάς να κάνεις κι αλλιώς;). Και καθώς οι διαλέξεις ξεκινούν σύντομα, αντιλαμβάνομαι το κύριο πλεονέκτημα της ζωής στην εστία: Ο συγχρωτισμός με ανθρώπους από διαφορετικές γωνιές του πλανήτη, που φέρνουν μαζί τους τη δική τους κουλτούρα, τη δική τους θεώρηση απέναντι στα πράγματα. Νέοι ορίζοντες, διαφορετικές οπτικές. Τουλάχιστον ενδιαφέρον, αν όχι μαγικό.
