του Γιάννη Παναγόπουλου //
Και πάνω που έχεις, νομίζεις πως έχεις, οργανώσει τα πάντα, έχεις στρώσει μια καθημερινότητα, κρασάρει ο υπολογιστής σου. Εδώ που τα λέμε το “υπολογιστής” ως όνομα πια δεν λέει πολλά. Πλέον δεν υπολογίζεις – μόνο – στον υπολογιστή σου. Στρώνεις τη ζωή σου πάνω του. Εξαρτιέσαι από εκείνον. Μέσα του σώζεις εικόνες, μουσική, σκέψεις, ταινίες. Εντάξει, είναι λίγο ψυχρό να θεωρείς πως ένας μικρότερος εσύ έχει διαστάσεις όσο ο σκληρός δίσκος που φτιάχτηκε σ’ ένα εργοστάσιο της Κίνας αλλά είναι πως το “Save As” κανείς ποτέ δεν μίσησε όταν θέλει να σώσει δουλειά και στιγμές του.
Εντάξει ρε παιδί μου, η ζωή μας δεν μετριέται σε ίντσες μιας οθόνης. Και ελπίζω ποτέ να μην παραφράσουμε την φράση – τίμια αμερκανιά– “Είσαι ό,τι τρως” με το “Είσαι όσα το μέγεθος του σκληρού σου δίσκου” αλλά να που τεντώνοντας το παραπάνω φτάνεις να σκεφτείς, να πεις, να παραδεχθείς πως οι νέοι ψυχολόγοι είναι οι τεχνικοί ηλεκτρονικών υπολογιστών. Ναι, η γαμωσχέση με το πι σι, τον άλλο σου εαυτό, κάπως έτσι πάει.
•Νευρώσεις και εξαναγκασμοί. Στο πρώτο Trainspoting μια σειρά εντολών ζωής σερβιρίστηκαν ως σύμπαν. “Διάλεξε ζωή. Διάλεξε δουλειά. Διάλεξε καριέρα. Διάλεξε οικογένεια. Διάλεξε μια γαμημένη μεγάλη τηλεόραση. Διάλεξε πλυντήριο…. Διάλεξε… διάλεξε. Διάλεξε ζωή… αλλά γιατί θέλω να τα κάνω όλα αυτά;” Το μόνο που έλειπε από τα προφητικά παραπάνω ήταν “Διάλεξε γαμημένο υπολογιστή.”
Την περασμένη εβδομάδα πάτησα το On στο λάπτοπ και η οθόνη άρχισε να γράφει πράγματα που δεν ήθελα να διαβάσω ποτέ. Η σούμα της προειδοποίησης έγραφε πως ο υπολογιστής μου δεν θα δούλευε όσα ρισταρτ και αν έκανα. Ήταν Παρασκευή βραδύ. Πολύ βράδυ. Τα μαγαζιά είχαν κλείσει. Δηλαδή ο τεχνικός δεν ήταν στο μαγαζί του. Δηλαδή έπρεπε να περάσω ένα βράδυ χωρίς να δουλέψω, αποκομμένος από τον υπόλοιπο κόσμο. Έπρεπε να θυμηθώ τι είχα να κάνω την επόμενη μέρα μόνο με τη μνήμη του μυαλού μου και για λίγο οι ανάσες μου έγιναν πιο βαριές. Ο υπολογιστής είχε πεθάνει; Και αν είχε πεθάνει, θα μπορούσα να του πάρω τη δουλειά που είχα αποθηκεύσει μέσα του; Και αν δεν είχε πεθάνει, πόσο θα κόστιζε η “ανάστασή” του; Και αν έχει πεθάνει, πόσο κάνει ένας νέος; Όλα τα παραπάνω μόνος δεν μπορούσα να τα εξηγήσω. Η ύπαρξή μου είχε ατονίσει. Ο μόνος που μπορούσε ν’ ακούσει τον πόνο μου ήταν ένας τεχνικός υπολογιστών. Μόνο εκείνος θα μπορούσε ν’ απαλύνει τον πόνο μου. Ν’ ακούσει το άγχος μου. Όλοι οι υπόλοιποι έτεροι εγώ απλώς έδιναν κουράγιο. “Ευχαριστώ παιδιά”, “Να ζήσω να τον Θυμάμαι” και άλλα τέτοια μού έρχονταν να πω.
Νευρώσεις και εξαναγκασμοί. Στο πρώτο Trainspoting μια σειρά εντολών ζωής σερβιρίστηκαν ως σύμπαν. “Διάλεξε ζωή. Διάλεξε δουλειά. Διάλεξε καριέρα. Διάλεξε οικογένεια. Διάλεξε μια γαμημένη μεγάλη τηλεόραση. Διάλεξε πλυντήριο…. Διάλεξε… διάλεξε. Διάλεξε ζωή… αλλά γιατί θέλω να τα κάνω όλα αυτά;” Το μόνο που έλειπε από τα προφητικά παραπάνω ήταν “Διάλεξε γαμημένο υπολογιστή.”
Οι τεχνικοί υπολογιστών είναι κλάδος της ιατρικής. Πούρα νεύρωση. Άρρωστο πράγμα να το λες αυτό αλλά όταν αντικρίσεις τον υπολογιστή σου σε κώμα πάρε τηλέφωνο να μου πεις πώς θα νιώσεις.
