Η ταξιδιωτική συγγραφέας, φωτογράφος,κινηματογραφίστρια Τζέλη Χατζηδημητρίου δεν αγαπά απλώς τα Κύθηρα. Βήμα – βήμα έχει περπατήσει το νησί. Το έχει φωτογραφίσει. Το έχει ζήσει. Έχει δεθεί μαζί του. Έχει γράψει για την αφεντιά του. Μόλις χτες διαβάσαμε το παρακάτω κείμενο. Το έγραψε στο προφίλ της στο facebook. Το αναδημοσιεύουμε με την άδειά της. Θεωρούμε πως η Τζέλη γράφει το αυτονόητο, δηλαδή το άπιαστο, το ακατανόητο για μια κοινωνία – σαν την ελληνική – που σπάνια έρχεται σε διάλογο με τον εαυτό της, που για τα δεινά που συναντά στο διάβα της φταίνε μόνο οι άλλοι (στους άλλους συμπεριλαμβάνουμε και την φύση) και ποτέ εκείνη. Το παρακάτω κείμενο είναι οργισμένο, χωρίς να χάνει το δίκιο του. Το προσυπογράφουμε.
“Κάθε χρόνο η Ελλάδα καίγεται απ’ άκρη σ’ άκρη. Κάθε χρόνο οι θερμοκρασίες το καλοκαίρι αγγίζουν εφιαλτικά ύψη και τον χειμώνα οι πλημμύρες παρασέρνουν τα πάντα. Μα ΠΟΤΕ, ούτε ΈΝΑΣ εκλεγμένος, στη κυβέρνηση ή στην αυτοδιοίκηση, δεν πρότεινε κάποιο μέτρο για να βοηθηθεί η κατάσταση που όλο και χειροτερεύει. ΈΝΑ! Αναχρονιστικοί νόμοι για τις δασικές εκτάσεις στα Κύθηρα, κανένας νόμος ή φροντίδα για την αναδάσωση, καμία προστασία, καμία ενέργεια πριν γίνει η καταστροφή. Λες και τα περιμένουμε όλα από έναν άγνωστο Θεό, να μας σώσει από τις πλημμύρες, να ξαναφυτρώσουν τα κυπαρίσσια, να σταματήσει η Ελλάδα να καίγεται. Εμείς φταίμε, εμείς, ο καθένας έχει το μερίδιό του, για όλα όσα δεν κάναμε, για όσα δεν διαμαρτυρηθήκαμε. Τα φρεάτια βουλωμένα περιμένουν τα πρωτοβρόχια, τα ρέματα χτισμένα, οι στέρνες σπασμένες. Σε λίγο τα Κύθηρα δεν θάχουν νερό. Μα όλη η Ελλάδα δεν θα έχει νερό, αλλά κανένας δεν περνάει νόμο να δημιουργηθούν δεξαμενές στις αγροτικές περιοχές, να κρατήσουν κάπου, κάπως το νερό από τις πλημμύρες να ξεβουλώσουν τους χορταριασμένους αγωγούς, να δημιουργήσουν ζώνες πυροπροστασίας, να νοιαστούν για το κάθε μέρος ξεχωριστά αυτοί που έχουν την εξουσία. Δεν είναι ίδιο τα Κύθηρα κι η Λέσβος, ούτε τα Τέμπη, ούτε η Μύκονος. Παρτάκηδες όλοι, κυνηγοί ψήφων και εξουσίας κι εμείς όλοι αδρανείς ωχαδερφιστές που δεν ανοίγουμε το στόμα μας να απαιτήσουμε να γίνει κάτι σωστό επιτέλους σ’αυτόν τον τόπο που μόνο καταστροφή προσφέρουμε. Τα αγαπημένα μου Κύθηρα, τα ζώα, τα πουλιά, οι άνθρωποι που αγαπώ, άλλο ένα θύμα δικό μας, της αδράνειάς μας. Εύχομαι να τιμωρηθούν οι αίτιοι, αλλά και η αυτοδιοίκηση που αυτάρεσκα περνάει τον καιρό της ευφυολογώντας, αντί να οργανώνεται και να δρα. Σε μία μόνο συνάντηση με τους δημότες πήγα και έφριξα για τις ώρες που η αυτοδιοίκηση μιλούσε χωρίς να λέει τίποτα, χωρίς σχέδιο, χωρίς απαντήσεις, χωρίς δράση. Δεν ξέρω ποιά δύναμη μπορεί να βοηθήσει τη φύση να σωθεί απ’τους ανθρώπους, αλλά όποια κι αν είναι, ελπίζω να δράσει σύντομα, πριν επιστρέψουμε στη κατάσταση πριν το Big Bang”.
