Της Χρύσας Ματσαγκάνη //
Πολλά και σημαντικά τα ονόματα στην τελευταία βραδιά του Release Festival. Ήταν από τις φορές που άξιζε πραγματικά να είσαι από την αρχή μέχρι το τέλος.
Όμως, επειδή αυτό σε μερικές περιπτώσεις είναι ανέφικτο, χάνεις σπουδαίες μπάντες που δεν ανοίγουν απλώς τα «ονόματα» αλλά δίνουν μια ευκαιρία στο κοινό να γνωρίσει φρέσκα πράγματα που αργότερα μπορεί να πηγαίνει στις συναυλίες μόνο γι’ αυτά.
Αυτό δυστυχώς, λόγω υποχρεώσεων, συνέβη και σε μας και θα σας δώσουμε εντυπώσεις μόνο από τα πιο βραδινά. Τον Παύλο Παυλίδη είχαμε να τον δούμε από πέρυσι στο Gagarin, ίσως γι’ αυτό μας φάνηκε απόλυτα φυσικό να αφιερώσει τραγούδι στον Νίκο (σ.σ. Τριανταφυλλίδη) που από κάπου εκεί ψηλά θα βλέπει τους φίλους του σε ωραίες συναυλίες και θα χαίρεται.
Παύλος Παυλίδης, Ξύλινα Σπαθιά, Μωρά στη φωτιά αλλά και B-MOVIES σε πρόσφατες δουλειές. «’Ο,τι θες εσύ», από τα Ξύλινα Σπαθια ακούγαμε βλέποντας την πόλη να νυχτώνει με έναν καλλιτέχνη που στα τόσα χρόνια της πορείας του παραμένει πάντα φρέσκος, ξεσηκωτικός, πιστός στο κοινό του.
Ακολούθησαν οι νέοι, πολλά υποσχόμενοι, αλλά και ήδη πασίγνωστοι στο πανελλήνιο, Villagers of Ioannina City. Ηλεκτρικός πειραματικός ήχος αναμεμιγμένος με την ηπειρώτικη μουσική παράδοση, όπου η ασκομαντούρα και το κλαρίνο έδεναν με την ηλεκτρική κιθάρα, το μπάσο και τα drums σε μια πανδαισία ήχων τόσο απόλυτα αρμονική, ώστε να ακούγεται και απόλυτα φυσική.
Εδώ το κλίμα άρχισε να φορτώνει κλιμακωτά μέχρι που ακούσαμε «Τούτ’οι μπάτσοι που ‘ρθαν τώρα». Διονυσιακά χοροπηδητά, χέρια ψηλά, φωνές και σφυρίγματα και κάπου μέσα στο πλήθος, το γνωστό σύνθημα «Το πάθος για τη λευτεριά είναι προτιμότερο απ΄όλα τα κελιά». Μόλις τέλειωσαν οι VIC και νιώθαμε ότι μας είχαν ρουφήξει όλη την ενέργεια. Λάθος.
Είχα να δω τον Αγγελάκα από τον Σεπτέμβρη του 2013 στα Βράχια. Πέντε μέρες πριν είχε δολοφονηθεί ο Παύλος Φύσσας και αυτό που είχαμε βιώσει τότε, ήταν κάτι παραπάνω από συναυλία, ήταν ας πούμε μια μουσική διαδήλωση κατά του φασισμού(δεν υπήρχε τραγούδι που να μην συνοδευόταν από πλήθος συνθημάτων), σε μια ατμόσφαιρα τόσο ηλεκτρισμένη που μόλις ακούστηκε το «Σιγά μη φοβηθώ» η συγκίνηση και η οργή έπιασαν κόκκινο. Αυτό που είδαμε όμως εχθές, μάλλον ξεπέρασε ακόμη και εκείνη την ιστορική συναυλία. Το ότι ο Αγγελάκας διαδέχτηκε στη σκηνή τους VIC δεν ήταν καθόλου τυχαίο. Ο κόσμος τους ίδιος, μόνο η ηλικία αλλάζει. Οι νέοι βιώνουν και οι παλιότεροι αναβιώνουν.
Ο Αγγελάκας απέδειξε ότι είναι πολύ «μεγάλος» στη σκηνή. Με τα παλιά τραγούδια από Τρύπες απέδειξε ότι δε χάνει τη διαχρόνικότητά του – είχαμε χρόνια ν’ ακούσουμε τόσα πολλά τραγούδια από Τρύπες μαζί σε μια συναυλία. Με ένα νέο κομμάτι ότι δεν τα εγκαταλείπει τόσο εύκολα. Και μια μαγική στιγμή. Ο Αγγελάκας ξεκινάει το «Ακούω την αγάπη» λέγοντας ότι θα το τραγουδήσει μόνο το κοινό. Εκείνος καθόταν με αναμμένο τσιγάρο στην άκρη του stage και το απολάμβανε. Και με το «Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει σε ό,τι σου τρώει την ψυχή» τέλειωσε μια μαγική συναυλιακή βραδιά.
