Από την Αλεξάνδρα Φεφοπούλου // *
Στο Σαντιάγο της Χιλής, σ’ ένα διαμέρισμα με θέα κοντά στην “Plaza Ñuñoa”, περάσαμε έναν ολόκληρο μήνα. Η θέα απ’ το μπαλκόνι του 11ου ορόφου της πολυκατοικίας όπου μέναμε, ήταν κάθε μέρα διαφορετική. Άνοιξη στο Σαντιάγο και η φύση ετοιμαζόταν να υποδεχτεί το ζεστό καλοκαιράκι. Οι κάτοικοι της πόλης ήδη έκαναν σχέδια για τις καλοκαιρινές τους διακοπές, αυτές που στο νότιο ημισφαίριο ξεκινούν τον Γενάρη.
Κάθε πρωί, τραβούσαμε τις κουρτίνες και παρακολουθούσαμε πίσω απ’ τις μεγάλες τζαμαρίες τα χιόνια στις κορυφές της κορδιλιέρας να λιώνουν. Τη μέρα που φτάσαμε στο διαμέρισμα, η ζέστη της πόλης και στο βάθος οι χιονισμένες βουνοκορυφές, έφτιαχναν μια όμορφη αντίθεση στο πώς αντιλαμβανόμασταν το τοπίο. Το πέρασμα των εποχών γινόταν αντιληπτό απ’ όλες μας τις αισθήσεις. Σε μια πόλη όμως όπως το Σαντιάγο, η φύση και οι αλλαγές της δεν είναι το μόνο που γίνεται αντιληπτό. Τα τελευταία χρόνια η Χιλή σημειώνει άνοδο στους οικονομικούς δείκτες, εκείνους που ορίζουν αν μια χώρα επιτρέπεται να αποκαλείται “ανεπτυγμένη” ή όχι.
Όλα εκείνα τα υλικά αγαθά που οφείλει να έχει διαθέσιμα μια “ανεπτυγμένη” χώρα είναι εδώ και μαζί τους και η άνθηση στην οικοδομή. Σε μια παλιά γειτονιά του Σαντιάγο, όπως είναι η Ñuñoa, μέχρι πρόσφατα υπήρχαν μόνο ισόγειες και διώροφες κατοικίες κρυμμένες ανάμεσα σε καταπράσινα δέντρα. Το τοπίο όμως την τελευταία δεκαετία αλλάζει δραματικά, τόσο που οι κάτοικοι της περιοχής πλέον μάχονται για να εμποδίσουν τις μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες να πάρουν τη γη τους και να της φυτέψουν 20όροφα κτήρια…
Για να φτάσει η ματιά μου στην κορδιλιέρα και στις χιονισμένες βουνοκορυφές της, έπρεπε να μπλεχτεί ανάμεσα στους γερανούς που στολίζουν το αστικό τοπίο. Έπρεπε να προσπεράσει τις δεκάδες ανεγειρόμενες οικοδομές, να ξεκολλήσει απ’ τους χρωματιστούς γερανούς που τη μαγνήτιζαν με την αργή, προσεκτική κίνησή τους και να καταλήξει εκεί, στο βάθος, όπου η φύση δημιουργεί ζωή με τους δικούς της ρυθμούς και να ξεκουραστεί θαυμάζοντας την.
*Για πολύ ή για λίγο, η Αλεξάνδρα Φεφοπούλου θα λείπει από την Αθήνα. Με τον φίλο της και μια Vespa κάνουν τον γύρο της Νότιας Αμερικής. Της ζητήσαμε να στέλνει κάθε εβδομάδα μια φωτογραφία που θα καθρεφτίζει μικρά και μεγάλα «κάτι» από τη ζωή της ταξιδεύοντας. Δέχτηκε. Άραγε πόσο μακριά μπορεί να είναι η καθημερινότητα μίας ελληνικής πόλης από τις πόλεις που η Αλεξάνδρα βλέπει σήμερα; Για περισσότερα γύρω από τα ταξίδια της Αλεξάνδρας και του Στέργιου επισκεφτείτε το ιστολόγιο:https://worldvespa.wordpress.com/
