Του Μιχάλη Καφαντάρη //
Σχολικό έτος 1987-1988.
Τη μακρινή πια εποχή της 3ης Γυμνασίου, σταθερά κάθε εβδομάδα, Παρασκευή 6 το απόγευμα, έμπαινα στη διπλανή τάξη για να ζητήσω από την Τ. “να τα φτιάξουμε”.
Πότε δεν είπε ναι, άλλα πάντα ήταν εκεί διπλά στο παράθυρο και με περίμενε για να μου πει με ενθουσιασμό ένα τεράστιο χαρούμενο “όχι” και να με βλέπει να κατεβάζω μούτρα.
Την επόμενη Παρασκευή, 6 το απόγευμα, ξανά τα ίδια και ξανά το δίλεπτο Βατερλό, το γελαστό “ΟΧΙ” της Τ., το στομάχι κόμπος και η τελευταία ώρα Γεωγραφία και ποιος χέστηκε τώρα για την Γκουγκουγκαμόλε την Πρωτεύουσα της Παπαλαμπρινίκουας, εδώ έχουμε μελαγχολία από τη χυλόπιτα και δεν πρέπει να μας φύγει ποτέ, ορκίζομαι αιώνια θλίψη …
Σάββατο πρωί ξυπνάς χαρούμενος.
Το βράδυ έχεις ονειρευτεί την Πατησίων, από Κολιάτσου μέχρι Κινηματογράφο Άντζελα, να έχει γεμίσει λεύκες όπως στο Μπακ του δε Φιουτσερ. Όσο για την Τ. θα την συναντήσεις ξανά σήμερα το βράδυ, αυτή τη φορά στον χορό του σχολείου στο Γυμναστήριο.
Δεν τον έχεις ακούσει ακόμα τον στίχο του Μακλέιν στο “Αμέρικαν Πάι” που λέει:
“Το ξέρω πως είσαι ερωτευμένη μαζί του γιατί σας είδα να χορεύετε στο γυμναστήριο”, μια από τις δύο, άντε τρεις, αλήθειες που στήριξαν το τέρας που λέγεται ροκ και ρολλ, τη μουσική που άλλαξε τον Κόσμο.
Και αυτή η αλήθεια λέει πως μπαίνεις χαμογελαστός στον χορό που γίνεται Σάββατο βράδυ στο γυμναστήριο του σχολείου σου, όπου και αν αυτό βρίσκεται στη Γη, από τις Μεσοδυτικές Πολιτείες της Αμερικής και την Γκουγκουγκαμόλε, την Πρωτευουσα της Παπαλαμπρινίκουας, μέχρι τα Πατήσια της Αθήνας, ό,τι χρονολογία και να έχουμε και σου πέφτει ξαφνικά η μασέλα στο πάτωμα σαν φλιπαρισμένο καρτούν του Τεξ Άβερι.
Νιώθεις ότι είναι ερωτευμένη με άλλον, όχι γιατί την πιάνεις να πηδιέται με άλλον εκείνο το Σάββατο, ουτε καν να φιλιέται.
Χορεύει με άλλον, άρα είναι ερωτευμένη μαζί του.
Μόνο η εφηβεία μπορεί να σχηματίσει αυτή τη φράση στο μυαλό σου χωρίς να σε καταστρέφει η απογοήτευση επιτόπου.
Παίζεις σε ψηλές νότες εκείνη την ώρα και δεν το ξέρεις, πιο ψηλά από τη Γη, μακριά από τις ανταλλαγές υγρών και το λαχάνιασμα της καύλας και τα σύνδρομα του ταπεινού κόσμου των ενηλίκων, που δεν τον έχεις γνωρίσει, και στις τσόντες που κλέβεις από το περίπτερο είσαι ακόμα τουρίστας. Δεν μπορεί να σε παγιδεύσει το σεξ.
Πίσω από την πλάτη του “άλλου”, που χορεύει η Τ. στο μισοσκόταδο του γυμναστηρίου, θα δεις το πρόσωπό της να τσεκάρει με λοξές ματιές τη διάθεσή σου για να βεβαιωθεί ότι δεν το έβαλες κάτω και την επόμενη Παρασκευή θα ξαναπάς..
Γιατί εκείνη την ώρα παίζει επίσης στις ίδιες ψηλές νότες με εσένα αρχηγέ και δεν το ξέρει, πιο ψηλά από τη Γη. Μακριά από τις ανταλλαγές υγρών, τις καμπύλες που αρχίζουν να ζορίζονται μέσα στα ρούχα της και τα σύνδρομα του ταπεινού κόσμου των ενηλίκων.
“Πότε θα έρθει η Παρασκευή για να του πω το ΟΧΙ?” σκέφτεται και το εννοεί.
Μόνο η εφηβεία μπορεί να σχηματίσει αυτή την ανυπομονησία στο μυαλό της δίχως να της την καταστρέψουν τα γέλια μιας ενήλικης γυναίκας που μόλις σκέφτηκε ένα αστείο.
Έτσι λοιπόν, λίγο πριν έρθουν οι δικοί της να την πάρουν εκείνη τη νύχτα, θα φροντίσει να βρεθείτε σε μια απόσταση αρκετά κοντινή για να σου πει ένα αδιάφορο κοριτσίστικο “γεια” φτιάχνοντας τα μαλλιά της κότσο γιατί ζεστάθηκε από τον χορό, ελπίζοντας όμως εσύ να κατάλαβες πως σου είπε:
“Θα με δεις την άλλη Παρασκευή 6 το απόγευμα στη διπλανή τάξη, θα σε περιμένω να σου πω το “Όχι”. Θα έρθεις ε?”
Και αυτό θα συνεχίζεται για πολλές Παρασκευές 6 το απόγευμα στη διπλανή τάξη. Μέχρι που μια μέρα στο θριαμβευτικό της “ΟΧΙ”, ξαφνικά για πρώτη φορά, θα σου έρθει να απαντήσεις θυμωμένος με κοπιαρισμένο ύφος από τον Πρίσλεϋ στο ‘68 καμπάκ σπέσιαλ
“Και γιατί δηλαδή ΟΧΙ …? ”
Και η συνέχεια είναι πλέον και χωρίς επιστροφή μια ιστορία για μεγάλους. Από αυτές που ξαναβλέπεις κάποιον ή δεν ξαναβλέπεις.
