Πέντε μέρες που μοιάζουν σαν πέντε λεπτά για την ιστορία της πλατείας Ομονοίας. “Στάση Ομόνοια”, ηθοποιοί της παράστασης απλώνουν λέξεις, απόψεις, προσδοκίες γύρω από αυτό που θα έλεγες ή λες καρδιά της Αθήνας.
λίγα λόγια για το έργο
-Από τον Νοέμβριο του 2015, οι άνθρωποι του UrbanDig (καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες, πολεοδόμοι, θεατρολόγοι) έχουν «κατασκηνώσει» στην Ομόνοια και την «ανασκάπτουν» πυρετωδώς. Πάνω και κάτω από την επιφάνεια της πλατείας, στους χώρους του Ηλεκτρικού, του μετρό και των υπέργειων και υπόγειων στοών περιμετρικά, η συμμετοχική ανασκαφή φέρνει στο φως ιστορίες, τραγούδια, μουσικές, εικόνες, συνήθειες, όνειρα και ευχές των θαμώνων της, παλιών και νέων, μικρών και μεγάλων, μόνιμων και περαστικών. Με έμπνευση το αρχείο, την επιτόπιο δυναμική και το πώς θέλουν την πλατεία οι άνθρωποί της, η ομάδα όχι παίζουμε δημιουργεί τη Στάση Ομόνοια, μια παράσταση περιπατητική, που συναντά το θέατρο, τον χορό, τη μουσική και την εικαστική παρέμβαση στον δημόσιο χώρο. Ο τόσο συκοφαντημένος και αμφιλεγόμενος δημόσιος χώρος της Ομόνοιας στις 20 Ιουνίου ξανασυστήνεται ως ζωντανός τόπος συνύπαρξης, συνεργασίας και κοινού βηματισμού.
Ειρήνη Αλεξίου
Ένα Σάββατο μεσημέρι στην Ομόνοια, πάνω στην πλατεία, με βροχή, ρούφηξα τόσο βάρος σαν να έσκασε βόμβα συναισθήματος μέσα μου, που μ’ έκανε όλη μέρα να σωπαίνω. Αυτό άλλαξε πολύ όταν έπρεπε να κάνω την πρώτη πρόβα του Miss Omonia στην πλατεία. Προκειμένου να της πάρω τον αέρα και να το μεταδώσω στους περφόρμερ, πάτησα την πλατεία Ομονοίας με μια αίσθηση αφοβίας, οικειότητας και ισοτιμίας απέναντι στο κέντρο της Αθήνας που μου γύρισε πίσω καλοσύνη, ασφάλεια, άπλωμα, γνωριμία με τον κόσμο και την αποκάλυψη μιας τεράστιας σκηνής θεάτρου που περιλαμβάνει την ίδια την πλατεία, τους πολύβουους δρόμους, τι αθέατες διαδρομές και τις ιδιαίτερες στοές γύρω της. Μια ετεροτοπία με πλούσια δραματουργία. Η “Στάση Ομόνοια» έχει για μένα αυτή τη μεταμόρφωση/μετατόπιση από κάτι που φαίνεται κάπως, σε πιθανές άλλες προσλήψεις. Είναι η τρύπα στο στερεότυπο. Είναι το σημείο που το αόρατο και το ορατό συγχέονται στην ίδια δίνη, κάτι σαν σκουληκότρυπα!
Γιώργος Σαχίνης
Η “Στάση Ομόνοια” είναι η στάση με την οποία κάθεσαι στο τσιμεντένιο σκαλί της πλατείας, το απειλούμενο από τα αυξανόμενα τραπεζο-καθίσματα. Είτε κάτσεις σαν πουλί, όπως πολλοί θαμώνες της πλατείας, είτε με τον δικό σου τρόπο – όπως θες, η πλατεία αυτή έχει ανοχή – θα κάτσεις μάλλον δίπλα σε κάποιον άλλον. Η Ομόνοια είναι μια από τις πλατείες της Αθήνας με τους πιο πιστούς θαμώνες. Κατά πάσα πιθανότητα η στάση σου εκεί θα έχει διάρκεια, θα βρεις έναν άνθρωπο δίπλα που θα ‘χει χρόνο και θα ‘χει και πολλά να πει. Και στο μεταξύ σας μπορεί να ζήσεις ένα χρόνο ανθρώπινο, στη μέση του αγχωμένου κυκλοφοριακού κυκλώνα. Σε μια πλατεία που πολλοί λένε ότι ο χρόνος της έχει τελειώσει. “Στάση Ομόνοια” είναι μια στάση ζωής να φτιάχνεις οάσεις στο επίκεντρο της καταστροφολογίας. Στην απόσταση μεταξύ δυο σωμάτων. “Η Στάση Ομόνοια” είναι στάση σώματος που θέλει να τρυπήσει ό,τι μας χωρίζει: το τσιμέντο που στριμώχνει τους από κάτω και ερημώνει τους από πάνω της πλατείας, τον αόρατο «τέταρτο τοίχο» που κάνει τους θαμώνες της αθέατους από τηn πόλη. Είναι μια στάση στο επίκεντρο του φευγιού από τη πόλη, μια υπαρξιακή τρύπα σε ό,τι κουκουλώνουμε μέσα μας. Μια στάση προς τα πάνω και προς τα μπρος, μια απογείωση που ξεκινά πατώντας γερά κάτω. Δεν ξέρω πώς θα βγει η παράσταση, πάντως μου αρέσει που πλέον, δεν διασχίζω τη πλατεία από γύρω ή υπογείως, επ’ ουδενί.
Κλήμης Εμπέογλου
-Πρόκειται για ένα project που ασχολείται με την ευρύτερη περιοχή της Ομόνοιας και την πλατεία. Όλοι εμείς προσπαθούμε να συγχωνεύσουμε στη παράσταση τις εικόνες που έχουμε και έχουν οι κάτοικοι οι περαστικοί, οι μετανάστες,να μεταφέρουμε εμπειρίες και ιστορίες και να δούμε εν τέλει με μια άλλη ματιά αυτό το πολύπαθο μέρος που ονομάζεται Ομόνοια.
Καθένας από εμάς έχει ένα διαφορετικό ρόλο, μια άλλη ιστορία να αφηγηθεί σε σχέση με την περιοχή και αυτό έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Δυστυχώς όντας μέρος της παράστασης δε θα μπορέσω να συλλάβω την συνολική αίσθηση που θα αποκομίσει ένας θεατής.
Σε προσωπικό επίπεδο, η Ομόνοια ήταν πάντα ένα σταυροδρόμι. Αν και έχω μεγαλώσει στο κέντρο της πόλης, ποτέ δεν είχα περπατήσει αρκετά στους δρόμους της.
Δουλεύοντας αυτόν το καιρό εκεί για την παράσταση, θυμήθηκα το Μινιόν, το οποίο τώρα είναι εγκαταλελειμμένο και καμένο, το συντριβάνι που τώρα δεν υπάρχει, το ένα καφέ που υπήρχε και τώρα είναι τρία, τον κυκλικό κόμβο που τώρα έχει διαμορφωθεί. Με λίγα λόγια όλα έχουν αλλάξει, όπως φυσικά και εγώ. Κάπως έτσι βιώνω και την παράσταση, σαν μια μνήμη που επανέρχεται με τις μέρες, προσπαθώ να θυμηθώ πώς ήταν και το συνδυάζω με το πώς είναι τώρα.
Η Ομόνοια έχει γίνει ένας σταθμός ανθρώπων, καταστάσεων μέσα στο μυαλό μου, ένα τοπίο αστικό και κατεστραμμένο που θα μπορούσε να ήταν αλλιώς, που όλοι θα θέλαμε να ήταν αλλιώς.
Η ελπίδα αυτή μένει και θα μείνει χαραγμένη μέσα μου.
Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης
-Αγαπώ την Αθήνα γιατί περπατώ πολύ μέσα της. Επιλέγω πάντα τις πιο ήσυχες διαδρομές της αλλά αναπόφευκτα θα περάσω και από το πολύβουο κέντρο της.
Η Ομόνοια ήταν ανέκαθεν πέρασμα για εμένα, στάση για ανεφοδιασμό, ή σημείο συνάντησης.
Ο πατέρας μου με έπαιρνε πάντα κάθε Σάββατο για ψώνια στην κεντρική αγορά, στην Αθηνάς. Στην επιστροφή λουκουμάδες στην “Στάνη”, στην οδό Κοτοπούλη και πάλι πίσω.
Πανηγυρισμοί στο συντριβάνι όταν ερχόταν η επιτυχία των εθνικών ομάδων.
Η κυκλική διαδρομή με το ταξί, όταν ακόμα είχε χρώμα γκρι, γύρω από το συντριβάνι!
Κόσμος να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται στα υπόγεια της..
Όμως, ποτέ δεν έμενα για πολλή ώρα πάνω στην πλατεία!
Αν κυκλώσω την πόλη με μια γραμμή, η τελεία του κέντρου θα είναι η Ομόνοια.
Σαν να με συνδέει με όλες τις κατευθύνσεις, με όλους τους χρόνους , με όλες τις σχέσεις..
Ο ιστός της αράχνης..
Εμμανουέλα Κoρκή
-Βρισκόμαστε στην Αθήνα, στην πλατεία Ομόνοιας το έτος 2017. Η Μία κατοικεί στον πάνω χώρο, στον ήλιο, στον αέρα, στη βροχή. Τραγουδά και αγαπά. Ο Άιμ κατοικεί από κάτω, δεν ανεβαίνει ποτέ στην Ομόνοια, τρέχει, είναι φοβισμένος. Έχει περάσει καιρός που οι δύο κόσμοι δεν συναντιούνται. Η “Στάση Ομόνοια” είναι απαγορευμένος προορισμός. Το κέντρο της πόλης μοιάζει σαν την καρδιά του Άιμ, έχει βουλιάξει, αλλά χτυπά. Κρατά μεγάλα μυστικά και ψέμματα και η Μία μόνο εδώ μπορεί να τον βρει,,να παίξει μαζί του. Να μπει ή να βγει λοιπόν; Nα γελάσει ή να κλάψει; Στην “Στάση Ομόνοια” έχει τη μοναδική ευκαιρία, εκατοστό εκατοστό να φτάσει σε αυτόν που αγαπά.
Κατερίνα Πρωτονοταρίου
-Όταν η Ομόνοια δεν προσπερνιέται ως ένα «Πουθενά», αλλά αναγνωρίζεται ως ένα «Κάπου που ίσως χωράω κι εγώ», γίνεται το πρώτο βήμα για να ξεπροβάλουν απ’ το αφανές πρόσωπα φιλόξενα και να μοιραστούν την ιστορία τους.
Ένας δυσδιάκριτος τόπος βγαίνει στο φως, αρθρωμένος απ’ τις φωνές όσων τον κατοικούν. Καφενεία της θαλπωρής, Δον Κιχώτηδες της καθαριότητας, Αμαζόνες διεκδίκησης της γυναικείας παρουσίας, Άτυπες συλλογικές αποκρίσεις στο καθημερινό, Ταξιδιώτες γεμάτοι όνειρα αλλά και φόβους, Παιδικά μάτια που ψάχνουν το φεγγάρι.
Οι 7 χαρακτήρες της «Στάση Ομόνοια» εμφανίζονται σε αυτόν ακριβώς τον τόπο. Γειώνουν τα πόδια τους σ’ αυτόν, δίνουν ώθηση και πηδάνε στον ουρανό. Ψάχνοντας να ξαναδούμε όλοι μαζί την πόλη μας και τη θέση μας σ’αυτήν. Γιατί τι είναι ένας τόπος πάνω απ’όλα, αν όχι οι άνθρωποι του;
Pauline Huguet – (η Pauline φορά το μπλέ σκουφάκι)
-Για μένα, η Στάση Ομόνοια συμβολίζει τη μετάβαση, τη μεταμόρφωση που επιθυμούμε όλοι για την πιο γνωστή πλατεία της Αθήνας. Το χάος είναι απαραίτητο γι’ αυτή την αλλαγή. Η πλατεία είναι πολύ χαοτική είτε μιλάμε για το μπετό είτε μιλάμε για τους ανθρώπους της. Οι έξι διαφορετικές ιστορίες μας, που συγκλίνουν στο τέλος σ’ ένα χαρούμενο χάος, αντικατοπτρίζουν την ποκιλία, την τρέλα και το τυχαίο, που είναι τα χαρακτηριστικά της Ομόνοιας. Αλλά εκκρίνουν μια καλή δόση ελπίδας και φρέσκιας ενέργειας στην πλατεία που θλίβεται και θλίβει, δείχοντας στους κατοίκους και στους επισκέπτες της, ότι μπορεί να αλλάξει! Ναι, τα πάντα είναι πιθανά για τους πρωταγωνιστές των ιστοριών μας, και αυτό το θετικό μήνυμα, αυτή η πίστη στη δυνατότητα της μεταμόρφωσης, θα πρέπει να μείνει στην καρδιά όσων τους συναντήσουν. Κι αν θέλουμε μια αλλαγή, ας αρχίσουμε να την ονειρευόμαστε μαζί. Κι ας θυμηθούμε πόσο δυνατή είναι η φαντασία, το πιο δυνατό εργαλείο να κάνουμε μια τρύπα στη σκληρή επιφάνεια της προκατάληψης.
ίνφο
Σκηνοθεσία: Γιώργος Σαχίνης, Ειρήνη Αλεξίου
Χορογραφία: Ειρήνη Αλεξίου
Ομάδα έρευνας – δραματουργίας: Κατερίνα Κωνσταντινάκου, Άννα Μαγουλιώτη, Γιώργος Σαχίνης, Ειρήνη Αλεξίου, Ειρήνη Ηλιοπούλου, Κατερίνα Πρωτονοταρίου σε συνεργασία με την ερευνητική κοινότητα του UrbanDig_Omonia
Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: Άννα Μαγουλιώτη
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Οργάνωση παραγωγής: Νάντια Σιώκου
Βοηθός παραγωγής: Δήμητρα Παπουρτζή
Φωτογραφίες: © Κική Παπαδοπούλου
Ηθοποιοί: Αγγελική Δαλαγγέλη, Κλήμη Εμπέογλου, Pauline Huguet, Κωνσταντίνο Καρβουνιάρη, Εμμανουέλα Κορκή, Κατερίνα Πρωτονοταρίου, Rob McNeill
Μουσικοί
τραγούδι: Βικτωρία Ταγκούλη
πιάνο: Χρίστος Θεοδώρου
κιθάρα: Γιώτης Παρασκευαϊδης
μπουζούκι: Νίκος Γεωργακόπουλος
Με τραγούδια από τη δράση “UrbanDig_Omonia Τροβαδούροι” σε μουσική Χρίστου Θεοδώρου και στίχους Χρήστου Κανελλόπουλου.
Οι έξι (6) διαδρομές*
1. “Το δέντρο”
Ζητά από τους περαστικούς να κουβαλήσουν μαζί του ένα δέντρο πέντε μέτρων. Ζωσμένος και αποφασισμένος. “Είμαι χρόνια στην πόλη, είμαι στη σκέψη σου, ο αόρατος που νομίζεις ότι σε ακολουθεί το βράδυ στη Βερανζέρου, ένας άστεγος με χιούμορ, ο κοιμισμένος στο βαγόνι του τρένου, είμαι όλοι, είμαι εσύ, είμαι εγώ. Μαζί θα περπατήσουμε στην Ομόνοια, στα ίδια μέρη με άλλο ρυθμό, θα δούμε στάσεις, οάσεις, αντιδράσεις και θα φέρουμε ρήξεις. Αλήθεια! Ρήξεις.”
2. “Άντχαμ”
Δυο γυναίκες θέλουν να κάνουν τα όνειρα του μικρού Άντχαμ πραγματικότητα. “Στο υπόγειο του Μινιόν υπάρχει ένα παράλληλο σύμπαν κι εμείς ψάχνουμε την είσοδο: μια σκουληκότρυπα. Έτσι, ο Άντχαμ και τα υπόλοιπα παιδιά της Ομόνοιας θα πηγαινοέρχονται στο φεγγάρι στο άψε σβήσε.”
3. “Χαμάμ”
Μέσα στο χάος της πόλης, από τη Ζήνωνος μέχρι την Ομόνοια, καλωσορίζει τους περαστικούς στα “σπίτια” του. “Πέρασε… μη στέκεσαι στην πόρτα. Το σπίτι μου, δικό σου! Θα σου προσφέρω λουτρό, θα σου πλύνω το πρόσωπο, τα χέρια… Καλώς όρισες στην Ομόνοια!”
4. “Μία”
Αυτός από κάτω θα πάρει το τρένο. Αυτή από πάνω θα τον σταματήσει. “ Πλέον το σώμα μου είναι καρφωμένο στη πλατεία και η διαδρομή σου από κάτω μετρημένη με πολύτιμη ακρίβεια. Λουσμένη στο φως του έρωτα θα σε φτάσω, Αΐμ, πριν χαθείς ξανά.”
5. “Ο κούκος”
Θέατρο θέλει στην Ομόνοια. “Είμαι ο εκπεσών κούκος της Nεφελοκοκυγγίας. Με τον χορό μου θα σπάσω τον θόλο πάνω από τα κεφάλια σας. Να στέλνω στο Θεό αναλλοίωτα τα τραγούδια της ζωής σας στην πλατεία. Θέλεις κι εσύ να σου γράψω ένα;»
6. “Κάθαρση”
Το άγαλμα της Καλλιόπης πρέπει να επιστρέψει στην Ομόνοια. Και μάλιστα σε περίοπτη θέση! Μέσα από μια διαδρομή στις υπόγειες στοές της πλατείας, θα καταλάβουν όλοι γιατί. “Τι είναι η Ομόνοια; Είναι το τσαλαβούτημα στον υπόκοσμο; Μια αποτυχία γενικά; Αγαπητοί και αγαπητές, δεν είναι τίποτα απ’ όλα αυτά! Είναι απλά ένα μέρος που οι ζωτικές μας ανάγκες δυσκολεύονται να βρουν χώρο! Που τα σφιγμένα μας έντερα, περιφέρονται ανήμπορα χωρίς να μπορούν να σταθούν και να ξαλαφρώσουν! Έλα κι εσύ σε μια διαδρομή στις υπόγειες στοές τις Ομόνοιας, για ν’ ακούσεις όλα αυτά που δε λέμε, μέσα από μια ωδή στη δημόσια τουαλέτα.”
Σε συνεργασία με το AD&PR Lab του Τμήματος Μέσων, Επικοινωνίας και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου υπό την καθοδήγηση της Ματίνας Μάγκου
Ευχαριστίες: Θεοδώρα Μπαρμπαρή, Ηλέκτρα Τσαγκανά, Λευτέρης Παναγιώτου, Μυρσίνη Αντωνίου, Adham, Άνα Καμάνι, Πάολα Ρεβενιώτη, Πωλίνα Γιωλτζόγλου, Ρέα Ζέκκου, Νάσια Ντελέκου, Βασιλική Ραγιά, Bas van Rijnsoever, Ηλέκτρα Τσακαλία, Βασίλης Ντούρος, Μαντώ Κεραμυδά, Βίλλη Σμυρναίου
Μέρες και ώρα παραστάσεων: 20-25 Ιουνίου στις 19:00
Σημείο συνάντησης/Εκκίνηση: REX (Πανεπιστημίου 48)
Συνολική διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά (Διάρκεια κάθε διαδρομής: 40 λεπτά)
Ελεύθερη είσοδος με δελτία εισόδου
* Το κοινό μπορεί να προμηθευτεί τα δελτία από τα ταμεία του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου.
Απαραίτητη η κράτηση (για μία ή περισσότερες διαδρομές) λόγω περιορισμένου αριθμού θέσεων.
Κρατήσεις θέσεων: http://tickets.greekfestival.gr/theater/greekfestival/omada-oxi-paizoume-urbandig-project/
Για μια γεύση των ιστοριών που ενέπνευσαν το έργο, μπορεί κανείς να πλοηγηθεί στην πλατεία Ομονοίας μέσω της δωρεάν ψηφιακής εφαρμογής The Village Omonia των Company New Heroes & UrbanDig Project.
FB: urbandigprojectorg
#UrbanDig_Omonia
#stasiomonia
