Της Ρομίνας Ξύδα //
“Ρεμαλισμός”. Αν ήταν κίνημα τέχνης ο άνδρας που έμπλεξες θα ήταν ο πιο τίμιος εκπρόσωπος του. Αν ήταν ομάδα ποδοσφαίρου θα ήταν πρόεδρος στον Ρεμαλιακό. Πλάκα κάνω. Αλλά σοβαρά τώρα είναι σαν να σε ξέρω. Σαν να σε βλέπω. Ήθελες το απολύτως κανονικό. Πρωϊνά σφιχταγκαλιάσματα ζεστασιάς, τηλέφωνο-βεντούζες τόνωσης και σιαμαία βράδια μονιμότητας. Αντ’ αυτού σου’ σκασε ένα ρεμάλι που ψυχανεμίζεσαι ότι θα σου αλλάξει τον αδόξαστο. Πάρ’ το αλλιώς. Έχεις το καλύτερο παιδί.
-Μη μου πεις. Τον βλέπω: Η πεμπτουσία της αρρενωπότητας σε συσκευασία «επιμελώς ατημέλητου». Σαν να λέμε σαραντάρης σε σώμα εικοσάρη. Να σε καρφώνει στα μάτια σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα στα πετάξει έξω. Κι ύστερα να τα κατεβάζει χαμηλά, σαν δεκαεξάχρονη παρθένα. Να γίνεται κόκαλο από τα «ξύδια», να χαρτοπαίζει μέσα σε καπνούς από «τσιγάρα», να παραδίδεται σε κάθε είδους «κατάχρηση», να καρφώνει ο,τιδήποτε με κώλο και βυζί περνάει από μπροστά του κι ύστερα να σφίγγει τα χείλη σαν πιτσιρικάς που’ κανε την σκανταλιά και ζητάει συγχώρεση. Βλέπω κι εσένα. Μπερδεμένη. Την μια στιγμή παραδομένη στην γοητεία του και την άλλη έτοιμη να σηκώσεις το χέρι και να’ του σκάσεις την χαστούκα μες την μούρη. Δεν το κάνεις. Σκέφτεσαι πως τα παιδιά δεν τα μαλώνουν ποτέ. Πως το «ξύλο» είναι μόνο για τα γαϊδούρια!
-Μην μου πεις. Τον ακούω: Να χαζοκουβεντιάζει με το γνωστό παρεάκι και να λιγώνεται για εξηκοστή φορά στα γέλια με εκείνη την πλάκα από το στρατό. Να κανιβαλίζει την λέξη «σχέση» και όλα τα παράγωγά της, να συνοδεύει όλες τις θηλυκές υπάρξεις του πλανήτη με τις καταλήξεις –ίτσα και –άρα (ανάλογα με την ηλικία και τον βαθμό της φαντασίωσής του) και να σου λέει ότι η μεγαλύτερη σχέση του κράτησε μόλις ένα μήνα. Ακούω και σένα. Να λες πως δεν θέλεις να είσαι ακόμη μία κατάκτηση, να φωνάζεις πως δεν θα ανεχτείς για πολύ αυτή την παιδιάστικη συμπεριφορά του και ενίοτε να ουρλιάζεις: «Δεν μπορώ άλλο. Εγώ θέλω κάποιον να νοιάζεται για μένα και να μου το δείχνει κάθε στιγμή. Δεν γουστάρω τα ημίμετρα»
-Μην μου πεις. Το ξέρω: Δεν σου κρατάει ποτέ το χέρι, δεν απαντάει πάντα στις κλήσεις σου, δεν συζητάτε σαν δύο κανονικοί άνθρωποι, δεν ανταλλάσσετε μηνύματα, δεν «σετάρετε» από πριν τα ραντεβού, και το κυριότερο: Σου απαντάει στα «τι» τα «πως» και τα «γιατί» με την ατάκα-σταθμό στην γυναικεία ταχυπαλμία: «Ρε μωρό μου, μην με πιέζεις και μην αρχίζεις πάλι τα ίδια. Δεν αλλάζω. Εγώ έτσι είμαι!». Και πάνω που αρχίζεις να συμφιλιώνεσαι με τον «κύριο ρεμάλι», πάνω που έχεις συνειδητοποιήσει πως θέλει ελαφρότητα και πως χωρίς αυτήν όλα του πέφτουν βαριά, μπουνιά στο στομάχι, ένα βράδυ, σου σκάει την βόμβα: «Πάντως να ξέρεις ότι εσένα σε βλέπω διαφορετικά. Σημαίνεις πολλά για μένα. Είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι έτσι…» Κι εκεί, ακριβώς εκεί, τρως τον ουρανό σφοντύλι! Τυχερή!
«Mr. Ρεμάλι» – Ο αγών του
Κολλημένη στην Κηφισίας. Φέρνω στο μυαλό φίλες και γνωστές που τα έβαλαν με τον «Mr. Ρεμάλι.» Τα νέα δεν είναι καλά. Εξασθενημένες και ευμετάβλητες να ψάχνουν κάθε λίγο και λιγάκι για έξοδο κινδύνου. Έφταιγαν. Να σου πω ότι δεν έφταιγαν θα είναι ψέμα. Όταν ζητάς «τα πάντα-τώρα!» από έναν άντρα που είναι διατεθειμένος και μαθημένος να δίνει «λίγα-λίγα και σιγά-σιγά», φταις κουκλίτσα μου. Ο άλλος βραχυκυκλώνει, καίγεται. Όλες το ίδιο λάθος. Το ίδιο μοιραίο λάθος. Και το άλλο. Το ακόμη μεγαλύτερο. Συμπυκνωμένο στην φονική φράση: «Θα τον αλλάξω. Θα τον κάνω καλό παιδί. Σαν τον Κώστα. Σαν το Νίκο. Σαν το Σάκη. Συνεπές παιδί. Σωστό παιδί…» Αμ, δεν θα τον κάνεις. Ποτέ! Έναν άνθρωπο, ακόμη κι αν είναι ρεμάλι, τον αγαπάς για αυτό που είναι. Όχι γιαυτό που θα’ θελες να είναι. Παλιακό, αλλά αδύνατο να το εμπεδώσει το γυναικείο μυαλό. Αδύνατο να το χειριστεί. Κι εκεί αρχίζει να παρανοεί, να μηχανορραφεί, να φτιάχνει αντρικά καλούπια με το οικονομικό status του διευθυντή, την ωριμότητα του μπαμπά, την πίστη του πρώην και την ευαισθησία του Τζόνι Ντεπ στο «Blow». Για να χώσει μέσα τον Mr. Ρεμάλι, να τον καλουπώσει, να τον ισιώσει και να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα! Όχι, κουκλίτσα μου. Δεν πάει έτσι. Την στιγμή κιόλας που ο Mr. Ρεμάλι θα μυριστεί ότι θες να τον αλλάξεις, σου έχει αλλάξει τον αδόξαστο. Με την χειρότερη τιμωρία. Την «μουγκή» φυγή. Χωρίς λόγια, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς συζητήσεις. Όχι από μαγκιά όπως νομίζεις, αλλά από αβάσταχτη, αφόρητη ευαισθησία. Τόση που δεν την αντέχει ούτε αυτός. Οι άντρες-ρεμάλια, πραγματικά ρεμάλια και όχι ρεμαλόμαγκες, είναι περήφανα όντα. Μοναδικά. Γεννημένα για το καλύτερο, άρα και για το χειρότερο Και πάνω απ’ όλα ευαίσθητα. Προικισμένα με μια σπάνια ευαισθησία που τους κάνει να τρέχουν όταν διαισθανθούν ότι κάποιος θέλει να τους «τρέξει» βάζοντάς τους στο «σωστό δρόμο». Εκείνον που οδηγεί σε Κολωνακιώτικα στέκια με στιλιζαρισμένες συμπεριφορές και μημουάπτου γκομενάκια. Εκείνον που θα επιβάλει τάξη και ασφάλεια στην καθημερινότητά τους. Εκείνον που θα τους μετατρέψει σε ένα ανθρωπάκι του Γαίτη. Ολοκληρωτικά «ισιωμένο». Όχι. Δεν θα γίνει ποτέ, ακόμη κι αν είσαι το θεομάνουλο του αιώνα. Μην κολλάς. Μη στραβώνεις. Δεν το κάνει από αντίδραση. Η ευαισθησία και ο ρομαντισμός του, καλά κρυμμένα μέσα του, είναι αυτά που τον κάνουν να θέλει να τον αγαπάς για αυτό ακριβώς που είναι. Διαφορετικός. Στη συνέχεια, θα σου ζητήσει κι άλλα. Να σπάσεις τα μούτρα σου, να ακονίσεις το μυαλό σου, να βάλεις στην μπάντα τον κομπλαρισμένο εγωισμό σου και να έχεις υπομονή κι επιμονή προκειμένου να σε θεωρήσει «άξια» για να σου αποκαλύψει το πραγματικό του πρόσωπο. Εκείνο, στο οποίο καθρεφτίζεται η ακαταμάχητη αθωότητα ενός μικρού παιδιού…
«Mr. Ρεμάλι». Πριν τον βαλεις στο φούρνο βεβαιώσου πως έχει κάψει στη σωστή θερμοκρασία
Ο άντρας-ρεμάλι δεν θέλει τίποτα παραπάνω από μια κανονική γυναίκα. Να τον αγαπάει κανονικά. Σαν άνθρωπος. Μη γελάς. Δεν είναι λίγο αυτό. Θέλει μαγκιά να μην σε παίρνει τηλέφωνο κι εσύ να το παραβλέπεις χωρίς να το παίζεις κουλή και μουτρωμένη. Θέλει μαγκιά να ξεχνάει την επέτειό σας κι εσύ να του την υπενθυμίζεις μ’ ένα φιλί. Θέλει μαγκιά να σου λέει πως Σάββατο βράδυ θέλει να μείνει μόνος σπίτι κι εσύ να μην του απαντάς με την φράση δεκαεξάρας «Μα σήμερα είναι Σάββατο!». Θέλει απίστευτη μαγκιά να κουβαλάει και τον κολλητό του σε κάποιο ραντεβού κι εσύ να μην «κλειδώνεις». Θέλει μαγκιά σήμερα, κουκλίτσα μου, να είσαι γυναίκα. Ίσως αυτή τη στιγμή να αναρωτιέσαι τι είναι αυτά που σου λέω. Η αλήθεια. Πικρή μεν, αλλά η αλήθεια. Έχοντας μεγαλώσει με το σύνδρομο της τελειότητας βάζουμε άθελά μας τον καημένο μας τον εαυτούλη σε ένα ηλίθιο παιχνίδι. Τρελού έρωτα, τρελού πάθους, τρελού κι αλλοπαρμένου συναισθήματος για την πάρτη μας. Πιστεύουμε πως ο άλλος μας αγαπάει μόνο όταν κόβει φλέβα για εμάς. Και το πιστεύουμε τόσο βαθιά που ακόμη κι αν γυρίσουμε πίσω και κοιτάξουμε πόσες κουτρουβάλες έχουμε φάει από άντρες που «έκοβαν φλέβα για εμάς», δεν πτοούμαστε. Γιατί το να είμαστε μοιραίες και μοναδικές για έναν άντρα, μας έχει γίνει πλέον κάτι σαν νεύρωση. Ή θα αποφασίσεις λοιπόν να είσαι «κανονική» και να περάσετε καλά ή στρίψε γωνία και πέρνα καλά μόνη σου.
Υπάρχουν και οι άλλες γυναίκες. Εκείνες που όχι μόνο αρνούνται να είναι κανονικές αλλά που διακατέχονται από τόσα συμπλεγματικά κομπλεξάκια, ικανά να καταστρέψουν όποιον βρεθεί στο διάβα τους: Θυμάμαι μια φίλη που τα είχε με ένα διάσημο Mr Ρεμάλι. Στην αρχή γοητευμένη και στη συνέχεια αθεράπευτα ερωτευμένη. Όχι με αυτόν, όπως πίστευε, αλλά με όλα εκείνα που δεν μπορούσε να έχει από αυτόν. Την συνέπειά του, την τυπικότητά του, την σταθερότητά του. Με μία απίστευτη κατατσοσύνη, στο τέλος τα κατάφερε. Ο Γιώργος, έτσι τον λένε, βρήκε σταθερή δουλειά, άφησε το αγροτόσπιτο στο οποίο ζούσε για να νοικιάσουν μαζί διαμέρισμα στην Κηφισιά, πούλησε την μηχανή του για να αγοράσει αυτοκίνητο, κι εκείνη στο τέλος τον παράτησε: «Βαρέθηκα. Έγινε πολύ προβλέψιμος», μου είπε μια μέρα αφήνοντάς με άναυδη. Το παράδειγμα δεν στο αναφέρω τυχαία. Ανάμεσά μας υπάρχουν γυναίκες, αμέτρητες «αγκαθωτές» γυναίκες που μπορούν να ερωτευθούν μόνο αυτό που δεν έχουν. Κι όταν το αποκτήσουν, να το καταστρέψουν. Κι επειδή οι άντρες ρεμάλια είναι η τελευταία ίσως κατηγορία ανδρών που ακούει στο όνομα «αυθεντική», σου απευθύνουμε θερμή παράκληση: Αν ψυχανεμίζεσαι ότι είσαι σαν μία από αυτές παράτα τον άντρα ρεμάλι και πήγαινε να βρεις κάποιον άλλον. Και να είσαι σίγουρη ότι θα του κάνεις (και θα μας κάνεις) μεγάλη χάρη.
*φωτογραφία ανοίγματος Πάμπλο Πικάσσο Le Rêve (1932)
