του Μάρκου Ψυχάρη //
Η καλή ήττα είναι η ήττα που παραδέχεσαι. Η άλλη, η αχώνευτη, εκείνη που δεν συγχωρείται, είναι να λες πως δεν έμαθες τίποτε για το πώς σου έκατσε η αφεντιά της στο κεφάλι σου, πιστεύοντας πως θα επιστρέψεις νικητής γιατί απλά δεν είπες ακόμη την τελευταία σου λέξη. Η τελευταία λέξη δεν είναι ποτέ καβάτζα όταν έχεις μιλήσει τόσο πολύ. Κάτι σαν τον Σύριζα δηλαδή. H παρέα, η πραγματική παρέα να μοιραστεί τον πόνο του, λιγόστεψε πολύ μετά την κεντροαριστερή πιρουέτα – άνοιγμα προς την Πασοκική ορθοδοξία και με ενσταντανέ του Παύλου Πολάκη όταν, σαν άλλος Κοεμτζής της φακής, χόρευε ασήκωτες ζεϊμπεκιές σε πίστα παρέα με αναμμένο τσιγάρο, λέγοντας πως θα το κόψει όποτε του γουστάρει, λες και εκεί ήταν το θέμα. Στο πότε θα γουστάρει να το κόψει.
•Η μοναξιά του Σύριζα είναι μεγάλη. Η επιστροφή στο αριστερό κήρυγμα δεν γυαλίζει πια σε κανένα αυτί. Η συνέχεια της πορείας σε αυτή την ιδιότυπη αυτιστική εμμονή που έλεγε πως οι τάχα κεντροαριστερές προσθήκες στελεχών θα άπλωναν το ακροατήριό του, έχει λήξει. Και, εννοείται, το διλημματικό αφήγημα Σύριζα ή Ακροδεξιά (των αδωνιδοβορίδηδων) δεν είναι απλά πασέ. Αν έχεις ζήσει Ανδρέα Παπανδρέου στα “δυνατά” του το έχεις βαρεθεί.
Ο Σύριζα έζησε όμορφα και για λίγο στο κάστρο που έστησε στην παραλία της εξουσίας. Ο ηγέτης του πίστεψε πως είχε να συγκρουστεί μόνο με τον κουβαλητή της τρολιάς, όταν από το βήμα της βουλής έλεγε πως ήταν πολιτικός κρατούμενος στο Παρίσι όταν ήταν έξι μηνών. Το κυβερνών κόμμα είναι σε περιδίνηση. Κυβέρνησε σαν τα σκυλιά που κυνηγούν την ουρά τους. Η διαχείριση μιας ήττας είναι στο πρόγραμμα κάθε πολιτικού σχηματισμού. Και αυτό η Νέα Δημοκρατία ξεκάθαρα το γνωρίζει καλύτερα από εκείνο.
πηγή εικόνας: https://www.facebook.com/tsiprasalexis/photos
