του Γιάννη Παναγόπουλου //
Η λογική του «σπάω ό,τι βλέπω» πήρε διαστάσεις εθιμοτυπίας. Η βία ως μενού της καθημερινότητας δεν σοκάρει. Και τα δημοσιογραφικά ερωτήματα “Μα το κράτος τι κάνει;” φαντάζουν ακυρωμένα πριν καν ολοκληρωθούν. Η προβολή του κράτους, βλέπε Κυριάκος Μητσοτάκης, ως δικαιούχου στο μονοπώλιο άσκησης βίας, δείχνοντας την “αριστερά”, φωτίζει μόνο το σκοτάδι του.
Η βία πέριξ των Εξαρχείων είναι χρονικά τακτοποιημένη. Τα ραντεβού είναι τοποθετημένα στο καλαντάρι της χρονιάς. Το ίδιο συμβαίνει και με την ποδοσφαιρική βία. Κάθε Σαββατοκύριακο γνωρίζεις πως θ’ ακουστεί ξανά “Μα το κράτος τι κάνει;”
Ίσως η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά είναι πως η ποδοσφαιρική βία σοκάρει λιγότερο από εκείνη των πολύπαθων δρόμων Στουρνάρη, Μεσολογγίου, Τοσίτσα. Το ότι η βία είναι, πλέον, μέθοδος έκφρασης μοιάζει συνθήκη που δεν απασχολεί πολλούς. Και σίγουρα δεν απασχολεί το Κράτος που απλά συνεχίζει να “συνεργάζεται” μαζί της.
Οι ιδεολογίες είναι σε εξορία. Και ο διάλογος το ίδιο. Αρκεί μια συνέντευξη με “άκυρους” ιδεολογισμούς μιας εν δυνάμει (!!!) επαναστάτριας τραγουδίστριας που εμφανίζεται σε κέντρο, με παρκαδόρους, μετρ και φουσκωτούς για τις δύσκολες στιγμές για ν’ αρχίσει ένα αλισβερίσι λεκτικού τραμπουκισμού ανάμεσα σε δύο πλευρές. Των ζηλωτών της Ευρώπης, του κοινού μας σπιτιού και εκείνων που την αρνούνται. Πέρα από αυτό, υπάρχει κάποιος που μπορεί να σκεφτεί πως ο ιδεολογικός του προσανατολισμός θ’ αλλάξει από τη συνέντευξη της Μποφίλιου;
Το καλύτερο όλων, ίσως καλύτερο και από τη συνέντευξη της Μποφίλιου, ήταν η “γκεστ σταρ” περατζάδα του Γιάννη Αγγελάκα με δήλωση που έκανε στο “Έθνος”. «Καλά θα κάνουν όλες αυτές οι γλοιώδεις αλεπούδες του νεοφιλελευθερισμού, οι παράνομοι ιεραπόστολοι του νόμου της ζούγκλας που όση δύναμη απέκτησαν την απέκτησαν με την ιδιότητα του γελωτοποιού του βασιλιά να σκάσουν και να σταματήσουν να λερώνουν όποιον ή όποια έχει τον τρόπο και το θάρρος να δημοσιοποιεί τις απόψεις του και να μιλά για το πως ονειρεύεται τον εαυτό του και τον κόσμο».
Κάτι σαν νόμος είναι η ποίηση του Αγγελάκα, ένα ολόκληρο στρατόπεδο πανηγυρίζει και ένα άλλο σκέφτεται την επόμενη ατάκα που θα δώσει στιγμιαία δικαίωση στη σκέψη του.
Ανάμεσα στις γλοιώδεις αλεπούδες του νεοφιλελευθερισμού και τους “άπλυτους” υπάρχει και εκείνη η ομάδα ανθρώπων που δεν θεωρεί πως έχει πάρει το δίκιο παραμάσχαλα. Και που τεντώνει το αυτί της πριν κατονομάσει ανθρώπους, ιδέες, απόψεις, λέξεις.
Για εκείνη τι υπάρχει;
Y.Γ. Κανένας συμψηφισμός με τις δηλώσεις Νότη. Δεν υπάρχουν. Δεν ακούστηκαν. Δεν αντέχουν. Είναι σκουπίδια. Είναι το πρόβλημα.
