Γιάννης Παναγόπουλος
Το πρώτο κύμα της πανδημίας πια μοιάζει τόσο μακρινό. Θυμάσαι τις μέρες που απολυμαίναμε τις σακούλες του σούπερ μάρκετ και διπλοπλέναμε τα τάπερ; Θυμάσαι το καμάρι της αντισηπτικής Ελλάδας, Στέφανο Τσιτσιπά, να πρωταγωνιστεί στην καμπάνια “Μένουμε Σπίτι”; Θυμάσαι την ανέμελη πορεία του φορτηγού με την Άλκηστις Πρωτοψάλτη στην καρότσα του να τραγουδά έξω από το Μαξίμου; Τέλος, θυμάσαι τη Μαρέβα στο καλύτερό της; Εκείνη τη βαθιά ανθρώπινη, ολότελα ενσυναισθητική στιγμή της που σαν άλλη παραγωγός περιεχομένου παρακινούσε τους φόλοουερς της αριστείας να βγουν στα μπαλκόνια να χειροκροτήσουν το υγειονομικό προσωπικό της χώρας; Δεν πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και σήμερα ικανό μέρος του υγειονομικού προσωπικού της Ελλάδας – το ανεμβολίαστο – από 1ης Σεπτεμβρίου θα βγει σε Αναστολή των Καθηκόντων του. Οι δύο μεγαλύτερες ενώσεις υγειονομικών της χώρας Π.Ο.Ε.ΔΗ.Ν – Ο.Ε.Ν.Γ.Ε. συμφωνούν σε κάτι πολύ συγκεκριμένο. Πως διαφωνούν στην υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού. Πως υπάρχουν τρόποι, μέθοδοι ελέγχου του υγειονομικού προσωπικού, έτσι ώστε να συνεχίσει την παροχή των υπηρεσιών του. Η λύση που προκρίνει η κυβέρνηση μιλά για πρόσληψη, τρίμηνης διάρκειας, συμβασιούχων που θα αναπληρώσουν τους ανεσταλμένους εργαζόμενους. Και η απορία έρχεται μόνη της. Αν κάτι “λειτούργησε” σωστά στη διάρκεια του πανδημικού φαινομένου ήταν οι υπηρεσίες που προσέφερε το νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό της χώρας. Γιατί πρέπει να αλλοιωθεί; Η αντικατάστασή του από συμβασιούχους τρίμηνης διάρκειας έρχεται ως σοβαρή πρόταση;
Και ναι μπορεί, σαν άλλος Βέγγος στην ταινία Πολυτεχνίτης και Ερημοσπίτης ο υπερπροβεβλημένος καθηγητής Βασιλακόπουλος στους τηλεοπτικούς του περιπάτους να έχει μια άποψη για τον κάθε έναν που δεν έχει κάνει ακόμα το εμβόλιο ή ακόμα και για εκείνους που υπερασπίζονται το δικαίωμα του διπλανού τους να διαθέτει το σώμα του σύμφωνα με τους δικούς του όρους, όμως το τέταρτο κύμα της πανδημίας είναι εδώ και αν μη τη άλλο θέλουμε προσωπικό που έχει χειριστεί έκτακτες υγειονομικές περιστάσεις. Καθόλου τυχαία ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία υποστήριξε, ανάμεσα σε άλλα, ότι: “Είναι αδύνατον να αντικατασταθούν 10.000 υγειονομικοί από συμβασιούχους τρίμηνης διάρκειας.”
Η τελευταία ανάρτηση που υπάρχει στην ιστοσελίδα της Ο.Ε.Ν.Γ.Ε έχει τον τίτλο: “Απάντηση στον Διευθυντή Ιατρικής Υπηρεσίας του Γενικού Νοσοκομείου Ρόδου”. Εκεί, δεύτερη και τρίτη παράγραφος, διαβάζουμε τα παρακάτω: “Η Ο.Ε.Ν.Γ.Ε έχει από την πρώτη στιγμή, χωρίς περιστροφές, ταχθεί υπέρ της αναγκαιότητας του μαζικού, καθολικού εμβολιασμού των υγειονομικών, αλλά και του γενικού πληθυσμού. Ωστόσο, η κυβέρνηση με το νόμο για την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού των υγειονομικών επιχειρεί να ενισχύσει ακόμα περισσότερο τη λογική της ατομικής ευθύνης, να κουκουλώσει τις εγκληματικές της ευθύνες για την προκλητική έλλειψη μέτρων προστασίας του λαού, την απαράδεκτη κατάσταση του επικίνδυνα υποστελεχωμένου δημόσιου τομέα της υγείας, τη σχεδόν ανύπαρκτη δημόσια Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, την έλλειψη ουσιαστικής ενημέρωσης σχετικά με τα εμβόλια και τους εμβολιασμούς, τις αντιφατικές τοποθετήσεις και μέτρα που αφήνουν εκτεθειμένους ασθενείς και υγειονομικούς.”
Και σήμερα; Σήμερα οι άνθρωποι – υγειονομικό προσωπικό – που έχουν αμφιβολίες γύρω από τα προτεινόμενα, στην Ελλάδα, εμβόλια, έχουν πακεταριστεί ως αντιεμβολιαστες – άσχετα αν έχουν κάνει στο παρελθόν εμβόλια. Υγειονομικοί που δεν έχουν κάνει ακόμα ή δεν θέλουν να κάνουν το εμβόλιο πιστεύοντας στον ερχομό νέων θεραπειών κατά της πανδημίας αποκαλούνται τεμπέληδες, ψεκασμένοι, συνωμοσιολόγοι και άλλα τέτοια.
Τα εμβόλια είναι, ως στιγμής, το μοναδικό διαθέσιμο εργαλείο κατά της Covid 19. Και η ταχύτητα παραγωγής τους μπορεί να είναι νίκη της επιστήμης. Όμως είναι σαν να γυρνάμε τα ρολόγια πίσω, όταν ο εξαναγκασμός στον εμβολιασμό ονομάζεται Δημοκρατική Υποχρέωση.
Κάποιοι που άκουσαν τη Μαρέβα, τότε, και χειροκρότησαν τους υγειονομικούς, ίσως ζητήσουν τα παλαμάκια τους πίσω στην ιδέα πως έδωσαν κουράγιο σε μέλη του υγειονομικού προσωπικού της χώρας που δεν θέλει να εμβολιαστεί. Όπως κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, χτύπα ξύλο αν νοσήσουν, τους ευχόμαστε να τους κουράρουν οι ίδιοι άνθρωποι γιατροί, νοσηλευτές που μέχρι 1ης Σεπτέμβρη θα προσφέρουν της υπηρεσίες τους στο σύστημα υγείας. Από εκείνη τη στιγμή και μετά η ποιότητα των υπηρεσιών του θα “αγνοείται”.
