του Γιάννη Παναγόπουλου //
Ο Αριστείδης Χατζησταύρου θέλει να πάει τον ήχο της κιθάρας του εκεί που δεν φαντάστηκες ποτέ πως μπορεί να πάει. Στο άλμπουμ “Ινώ”, αναδημιουργεί για δύο ή τρείς κιθάρες, έντεκα παραδοσιακά τραγούδια του Αιγαίου (Μες στου Αιγαίου, Να τα ταξιδέψω θέλω, Μπρατσέρα κ.ά.) βασισμένος στα κείμενα της δημοτικής μας ποίησης με τις αντίστοιχες μελωδικές γραμμές και τις παραλλαγές τους στο χρόνο. Έχοντας την Ελλάδα ως ορμητήριο του μουσικού του βίου, έβαλε μικρούς κόσμους να υποκλιθούν ως ανταπόδοση στον ένα, που προ-υπάρχει. Η κλασική και ακουστική κιθάρα, ως φυσικός ηχητικός κόσμος, η ηλεκτρική κιθάρα ως ο τωρινός κόσμος του ρεύματος και η ανθρώπινη φωνή αποτελούν τα μοναδικά δομικά στοιχεία του εγχειρήματος,
Ο πειραματισμός του πάνω στο παραδοσιακό αυτό υλικό, παράγει εν τέλει ένα πρωτότυπο μουσικό έργο. Αποτελεί έναν διάλογο στο εδώ-και-τώρα με την παράδοση που τα περιβάλλει, από την οποία εμπνέεται και κατ’ αυτόν τον τρόπο αναδημιουργεί.
•Η ηχογράφηση της Ινούς πραγματοποιήθηκε στο στούντιο Ηχοβρύχιο, με ηχολήπτη τον Γιάννη Οικονόμου και υπεύθυνο παραγωγής τον Νίκο Ζούδιαρη. Συμμετέχει η Ελένη Τσαλιγοπούλου (Τούτες τις μέρες – Χορέψετε) και ο Σπύρος Χατζηκωνσταντίνου
Ο γενικός τίτλος Ινώ προέρχεται από την ομηρική «Οδύσσεια» όπου η μεταξύ θάλασσας και ουρανού αμφιλεγόμενη θεότητα Ινώ ή Λευκοθέα, παρεμβαίνει στη σύγκρουση του Ποσειδώνα με τον Οδυσσέα, διασώζοντας τον τελευταίο έξω απ’ τη χώρα των Φαιάκων.
– Είναι μια δύσκολη εποχή. Πολλοί δεν έχουν βγει για τα καλά από τα σπίτια τους. Πως περνάς το δικό σου χρόνο στο σπίτι;
Έχοντας να αντιμετωπίσω μία άλλη μορφή ρουτίνας – εγκλεισμός – ακολουθώ την ίδια τακτική που ακολουθούσα πάντα. Προσπαθώ με χειροπιαστά ενδιαφέροντα, ένεκα μουσικός (άρα χειροπράκτης) να διατηρήσω την καθαρότητα και την διαύγεια της σκέψης μου. Άλλωστε αυτό που αποδεικνύει περίτρανα αυτή η περίοδος είναι ότι τίποτα δεν είναι και δεν ήταν αυτονόητο εκτός από το νου μας που μπορούσε και μπορεί να δώσει λύση στα πάντα. Είμαι στην ευχάριστη θέση να έχω μια μεγάλη βιβλιοθήκη και δισκοθήκη αγορασμένη με χρήματα, με προσοχή και επιμέλεια, τα οποία τώρα δικαιώνονται. Εν ολίγοις το διάβασμα σε χαρτί, το μαγείρεμα με τα καλά της φύσης, η ακρόαση της μουσικής από σύστημα που φτιάχτηκε γι’ αυτό, η χρήση του διαδικτύου για ενημέρωση και ξεκαθάρισμα των αποριών μου και της καχυποψίας μου μαζί με το παιχνίδι με το σκύλο, την κόρη μου και τα φυτά, μου αρκούν. Όλα αληθινά, πραγματικά, χειροπιαστά και όχι οθονοκεντρικά.
-Τι σου έχει λείψει περισσότερο από την καθημερινότητά σου στην πόλη;
Μου λείπει η μαγεία και το μυστηριώδες άγνωστο της νύχτας με τους ανθρώπους της. Μου έλειπε και πριν την πανδημία όλα τα χρόνια η πολυκοσμία που είχε η πόλη μου μία απλή καθημερινή ημέρα στις δώδεκα η ώρα το βράδυ. Δυστυχώς ή ευτυχώς το κάστρο αυτό είχε πέσει αρκετά νωρίτερα.
-Γιατί διάλεξες το όνομα Ινώ στον τίτλο του άλμπουμ σου;
Η Ινώ ή αλλιώς Λευκοθέα, δηλαδή η θεά του λευκού των κυμάτων –της θαλασσοταραχής – ανώτερη θεότητα της θάλασσας με διφορούμενους μύθους και πολύ δημοφιλής στην αρχαιότητα ταίριαζε απόλυτα με το εγχείρημα του προσωπικού μου άλμπουμ.
-Η ιδέα να διασκευάσεις νησιώτικα τραγούδια πώς σου προέκυψε;
Η ανάγκη να αναδείξω την τελετουργία και την τόλμη του λόγου και των νοημάτων (αντιδημοφιλής πράξη στην εποχή μας) ήταν η ιδέα την οποία όμως άκουγα μέσα στο κεφάλι μου. Οι αισθήσεις, η συγκίνηση, το συναίσθημα και η μνήμη κατοικούν εκεί. Ο ιδιαίτερος πολιτισμός του Αιγαίου με την ανοιχτωσιά του, την τόλμη του, την περιέργεια, το απέριττο και την άγρια ομορφιά, σε αντιδιαστολή με τις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, τα μεγάλα καινούργια σπίτια-τούρτες, η ασέλγεια πάνω στη θαλάσσια ζωή είναι κάποιες από τις αφορμές για να καταπιαστώ με αυτό το αρχέτυπο και πλούσιο υλικό.
-Με τη μουσική σου επαναπροσδιορίζεις τον τρόπο που προσεγγίζουμε την έννοια παράδοση;
Με τις ιδιότητες του μουσικού, του συνθέτη, του κιθαρίστα, του τραγουδοποιού, του στιχουργού και του δασκάλου προσπαθώ να φωτίσω τα δωμάτια του εαυτού μου και της τέχνης μου, που αισθάνομαι να υποφωτίζονται. Έχοντας διεισδύσει σε πολλά είδη μουσικής αντιδρώντας κατά κάποιον τρόπο στην εξειδίκευση (που δίνει πιο πολύ καριέρα και λιγότερο ελευθερία) και θεωρώντας ότι η μουσική είναι μία γλώσσα, πιστεύω ακλόνητα ότι όλα παίρνουν νόημα από τον άνθρωπο και δεν είναι από μόνα τους ζωντανά και πλήρη. Η εμπορικότητα και η ανάγκη για ευφάνταστη διαβίωση τρέφεται συνήθως από στεγανά και μουσειακά μοντέλα. Η καλλιτεχνική ιδιότητα, από την άλλη, αποκτά περιεχόμενο και τρέφεται μέσα από το γκρέμισμα του φράχτη με συρματόπλεγμα, της ελευθερίας διακίνησης και της αγάπης για ανιδιοτελή έκφραση. Τα υπόλοιπα αποτελούν ένα διαρκή διάλογο με εισιτήρια, δίδακτρα, εικονική δημοφιλία, ματαιοδοξία και στο τέλος κενότητα. Η παράδοση από μόνη της στην πορεία του χρόνου αλλάζει και παίρνει νόημα από τη δυνατότητά της να υπηρετεί την εποχή της και κατά κάποιο τρόπο να θυμίζει ότι η αγελάδα που τρέφει τον κόσμο θα τρέχει πάντα με 2 χιλιόμετρα την ώρα.
-Από εδώ και πέρα τι (για την πορεία σου στη μουσική);
Από δω και πέρα όλα θα είναι αλλιώς. Επειδή δεν υπάρχει μουσική χωρίς επαφή, χωρίς τα σώματα να είναι κοντά και χωρίς ανθρώπινη επικοινωνία εν τέλει, θα αντισταθώ και θα υποστηρίζω το παραγόμενο μουσικό υλικό μου παίρνοντας το ρίσκο μιας τέτοιας κίνησης με τις όποιες συνέπειές της.
