Θανάσης Γιαννόπουλος
Έχω δυο κολλήματα στις κινηματογραφικές ταινίες: ρυθμό και σενάριο. Οι καλές ταινίες περιπέτειας έχουν, συνήθως, ρυθμό (σε τέμπο τραγουδιού heavy metal) αλλά το σενάριό τους είναι παιδαριώδες. Οι ταινίες με καλό σενάριο, πολλές φορές “κρεμάνε” προσπαθώντας να το υπηρετήσουν (κλασικό παράδειγμα ο “Ταξιτζής”). Το «Athena» του Ρομέν Γαβρά τα έχει και τα δύο – ρυθμό σε τέμπο κομματιού κλασικής μουσικής και σενάριο χτισμένο πάνω σε στέρεη πολιτική ανάλυση. Γιατί η ταινία είναι εντελώς πολιτική, παίρνει σαφή θέση και η ιδεολογία της είναι προφανής. Αυτό έχει ήδη ενοχλήσει και κάμποσοι ψάχνουν για ψεγάδια, αλλά αγνοήστε τους.
Ο Ρομέν Γαβράς συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε ο πατέρας του και το κάνει 2 φορές καλύτερα – εκεί που ο Κώστας Γαβράς κρέμαγε λόγω αμηχανίας ή προσπάθειας σφαιρικής προσέγγισης, ο Ρομέν κάνει εκρήξεις.
Η ταινία ξεκινάει με 30 λεπτά βίαιης χορογραφίας (όταν ακούγεται το ανατριχιαστικό Assault σού έχει ήδη πέσει το σαγόνι στο πάτωμα), σταματάει για 2 λεπτά παρουσιάζοντας μια προσωπική στιγμή, πηγαίνει σε άλλα 30 λεπτά με την ορχήστρα τσίτα, πάλι 2 λεπτά θρήνου και στη συνέχεια καταλήγει σε ένα κρεσέντο όπου η ορχήστρα των ηθοποιών μεγαλουργεί παράλληλα με τους 2 σολίστες που οργιάζουν στις προσωπικές τους ερμηνείες.
•Σε ταινία διάρκειας 97 λεπτών, μέτρησα λιγότερα από 7 cut, μπορεί να κάνω και λάθος γιατί ο ρυθμός σε αρπάζει και δε σε αφήνει να πας ούτε για κατούρημα.
Το μόνο που με χαλάει είναι η σκηνή του τέλους, αλλά εντάξει, εδώ μιλάμε για μια πολιτική ταινία με σαφές μήνυμα στο οποίο οφείλει να υποταχθεί η μυθοπλασία.
Ποιος διάολος είναι αυτός ο Ρομέν Γαβράς; Όσο ψάχνω, ανακαλύπτω ότι είναι μέλος μιας κολεκτίβας στην οποία συμμετέχει ο Ladj Ly (αυτός έχει σκηνοθετήσει τους καλύτερους “Άθλιους” που έχω δει), ο Elias Belkeddar και ο τεράστιος μουσικός ονόματι Surkin. Τα κάνουν όλα σε υπερθετικό βαθμό και συμφέρουν.
