Του Ελευθέριου Λεβαντή //
Κεφάλαιο 22: Mονοπάτια σε άλλους κόσμους!
Δεν γνωρίζουμε από πού έρχονται τα όνειρα, ούτε πού πηγαίνουν, ξέρουμε μόνο ότι, όπως τα κβάντα ετσι κι εκείνα, εμφανίζονται μόνο όταν ψάχνουμε να τα βρούμε.
Άγνωστης Μοναχής
https://www.youtube.com/watch?v=D6fs9ZsncS4
Tame Impala – Keep On Lying
Ο Boltzmann αυτοκτόνησε ένα καλοκαιρινό απογευματάκι στη Βιέννη, αδυνατώντας να δεχτεί πως η ζωή γύρω του καλπάζει προς το άπειρο έξω από κάθε ρυθμό και λογική. Μα και ο Λορέντζο τελικά κάποιους κανόνες έψαχνε και πίστευε ότι αν τους έβρισκε θα γαλήνευε.
Εκείνο το βράδυ ο Λορέντζο δεν είχε υπηρεσία. Η Denise είχε βγει από το απόγευμα. Κατά το σούρουπο, πάνω στο πέρασμα από τον κόσμο της ημέρας στον κόσμο της νύχτας, τότε που έλεγαν οι ινδιάνοι σαμανοί ότι ανοίγει για λίγα λεπτά η πύλη των ονείρων, τότε ακριβώς βγήκε μια βόλτα.
Ήξερε ότι έπρεπε να μείνει μόνος, για να ψάξει για τα σημάδια της ξανθούλας του. Από το παράθυρο του πελάγους είδε πως ο ήλιος είχε κάτσει πάνω στη γραμμή του ορίζοντα, η μέρα κοκκίνιζε ντροπιασμένη για την ήττα της και ο ίδιος είχε περίπου 15 λεπτά ακόμα για ν’ ανεβεί στο Κάστρο.
Έκλεισε την πόρτα, πηρέ μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησε να βγει από τα ροζ συννεφάκια της Δύσης, μα σχεδόν μόλις απομακρύνθηκε από το σπιτάκι και προχώρησε λίγα μέτρα, σκοτείνιασε απότομα σαν κάποιος να είχε σβήσει το φως.
Ήταν τόσο σκοτεινά, που μόλις που διέκρινε τα σοκάκια κάτω από τις σόλες του και έτσι όπως σερνόταν μέσα στο σκοτάδι, ένιωθε σαν να πετούσε – σαν οι κανόνες της νύχτας και των ονείρων να διέκοπταν τη ροή της ημέρας.
Σε λίγο όμως φάνηκαν και τα πρώτα δείγματα βίαιης ανατροπής της καθημερινής κανονικότητας. Δεν μπορούσε έτσι να εξηγήσει εκείνα τα βαθιά γαλάζια νεφελώματα γύρω του, όμως καταλάβαινε ότι αυτό ήταν το αποτέλεσμα μια ανίερης ένωσης.
Συνέχισε να ανεβαίνει προς την κορυφή του λόφου – μα όσο εκείνος ανέβαινε, τόσο ξεμάκραινε το ίδιο το κάστρο. Και όσο ανέβαινε άρχισε πάλι να βλέπει. Κοίταξε γύρω του ανήσυχα – από τα παράθυρα άρχισαν να φαίνονται πάλι οι πρώτες σπίθες από τα τσακμάκια.
Στράφηκε απελπισμένα στον ουρανό, σα να ψαχνε για κάποιο σημείο αναφοράς και συνειδητοποίησε ότι η Αφροδίτη που έψαχνε κάπου μακριά, βρισκόταν ακριβώς από πάνω του! Η Αφροδίτη, έτσι όπως την έβλεπαν τα βράδια από το patio της ξανθούλας του στην έρημο.
Φτάνοντας στο κάστρο της Αλμερία, περπάτησε προς τις πολεμίστρες και στάθηκε μπρος στον ορίζοντα και τότε, τότε τον είδε πάλι εκεί μπροστά του, τον ήλιο, τον ίδιο ήλιο που πριν λίγο είχε δύσει, σαν να είχε ανέβει για λίγο, για να βουτήξει ξανά – πιο βαθιά ακόμα – στο υπάργυρο πέλαγος του σούρουπου.
Κρύωνε και φοβόταν! Όλα του τα ‘πε ο Heisenberg εκείνο το χάραμα στα χαρακώματα της Ludwigstrasse, μόνο για τα συναισθήματα της κβαντικής υπόστασης των ιδίων των αναχωρητών δε του ‘χε μιλήσει.
Τα χρόνια εκείνα είχε ακούσει για τη μετάφραση της Θιβετιανής βίβλου των νεκρών του Yvan-Wentz και προσπαθούσε επίμονα να θυμηθεί τις περιστάσεις, που συνοδεύουν τη μετάβαση του ανθρώπου σε παράλληλες πραγματικότητες και κυρίως τις συμβουλές των βουδιστών μοναχών.
