του Γιάννη Παναγόπουλου //
Η κοινότητα, η πλατφόρμα, η ελεύθερη επικοινωνία. Ανώδυνοι όροι για πνευματικές μπίζνες. Θυμάστε πώς συστηθήκαμε με τα σόσιαλ μίντια; Πάμε λίγα χρόνια πίσω. Το Facebook, για παράδειγμα, άλλαξε τον τρόπο που ανταλλάσσαμε ιδέες, έγινε το μέσο να ανακαλύψουμε παλιούς συμμαθητές, χαμένους συγγενείς. Σήμερα αυτή η ανάλαφρη ατμόσφαιρα σε φόντο μπλε και άσπρου μοιάζει με καρτ ποστάλ εποχής χωρίς επιστροφή. Οι μέρες της αθωότητας είναι παρελθόν αλλά ήταν, άραγε, ποτέ αθώες; Πια γνωρίζουμε ή, καλύτερα, μυηθήκαμε στο γεγονός πως η προβεβλημένη εξέλιξη, ένας μονόδρομος δηλαδή, στην επικοινωνία των κοινωνικών δικτύων πήγε πακέτο και με την ριζοσπαστικοποίησή της. Και μετά; Η ενδυνάμωση της σχέσης μας με τα σόσιαλ μίντια κατέληξε στη λογοκρισία σχολίων ή κειμένων πολιτικού περιεχομένου σε πλατφόρμες σαν το Facebook. Στα προηγούμενα εντάσσουμε και αυτό που αποτελεί την πιο προβληματική εξέλιξη. Την ομογενοποίηση των ιδεών που η συγκεκριμένη πλατφόρμα διαλέγει να απορρίπτει από το περιεχόμενο της.
Τι μπορεί να θεωρηθεί αισθητικά προσβλητικό, πολιτικά εξτρεμιστικό; Το Facebook έχει άποψη. Πριν λίγα χρόνια απέρριψε από το περιεχόμενό του έργα του Πικάσο την ίδια στιγμή που επέτρεπε εικόνες βίας, την προβολή και επομένως τη διανομή βίντεο με βίαιες συγκρούσεις ομάδων χούλιγκανς σε προάστια της Μόσχας.
Στο φινάλε του περασμένου Γενάρη το Facebook αποφάσισε να απαγορεύσει κυκλοφορία πολιτικού περιεχομένου εντός της πλατφόρμας. Μια γενικότητα ήρθε να προστεθεί στις συζητήσεις με πολιτικό περιεχόμενο ακόμα και αν δεν παραβίαζαν τους όρους του όπως τους γνωρίζαμε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Η “ίση απόσταση” ανάμεσα στις ομάδες που διακινούν ακροδεξιό, ρατσιστικό περιεχόμενο και εκείνες που μιλούν για αντιρατσιστική δράση προκάλεσε την αντίδραση δεκάδων κοινοτήτων και συλλογικοτήτων αριστερής προέλευσης.
Η απόφαση της πλατφόρμας να αντιμετωπίσει τις αριστερές “σελίδες” της ως ισοδύναμες με εκείνες που διατηρούσαν ρατσιστικές ομάδες εφόδου, αποτελεί μια επέκταση της άποψης κυβερνήσεων, ανάμεσά τους και η ελληνική, που εξισώνει τον αριστερό πολιτικό ακτιβισμό-διάλογο με την ακροδεξιά βία. Η νέα αντίδραση, το είπε και δημόσια ο Τραμπ άλλωστε, κρύβεται στην ενδυνάμωση της μετριοπάθειας και της τήρησης των ίσων αποστάσεων. Πόσο αληθινό μπορεί να είναι αυτό το δίλημμα άραγε;
Οι ΗΠΑ δίνουν ένα καλό παράδειγμα. Η ακροδεξιά έχει πραγματοποιήσει 329 δολοφονίες τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Μεταξύ του 2009 και του 2018, οι ρατσιστές και οι ακροδεξιοί ήταν υπεύθυνοι για το 73% των εξτρεμιστικών δολοφονιών στη χώρα. Και εδώ δεν αναφέρουμε καν τις, επικυρωμένες από το κράτος, ρατσιστικές δολοφονίες που πραγματοποίησε η αστυνομία.
με πληροφορίες από: aftoleksi.gr
