του Γιάννη Παναγόπουλου //
Άνθρωποι σε κίνηση, που γνωρίζουν τι θέλουν από τα καλοκαίρια τους. Άνθρωποι που μπαίνουν στη μνήμη τους και μας ξεναγούν σε προορισμούς της Ελλάδας που αγάπησαν, που δέθηκαν μαζί τους. Αν η Ελλάδα είναι όμορφη δεν μπορεί… όμορφοι είμαστε κι εμείς. “Αρχικά” Θεσσαλονικιός, ο Πέτρος Σταυριανίδης “αθροίζει” τους λόγους που η Φολέγανδρος έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του. Αν έχεις περάσει από το νησί, γνωρίζεις πως το μπαρ του Ρακεντιά έχει μια μια από τις ομορφότερες βεράντες στο Αιγαίο
-Πότε πήγες για πρώτη φορά στη Φολέγανδρο;
-Το 1994. Και ξέρεις πώς διάλεξα τη Φολέγανδρο; Πέταξα ένα μολύβι στον χάρτη. Αν έπεφτε πάνω σε νησί το πράγμα θα ήταν εύκολο, θα πήγαινα εκεί για διακοπές. Και είχα συμφωνήσει με μένα πως, αν χτυπούσε πάνω στη θάλασσα, θα πήγαινα στο νησί που έπεφτε κοντύτερα στο σημείο που το μολύβι θα χτύπαγε. Έτσι διάλεξα τόπο για διακοπές, αρχικά, δεν είχα ιδέα για το τι θα ακολουθούσε.
-Ποια ήταν η πρώτη εικόνα που έχεις από τη Φολέγανδρο;
-Δεν είναι μία. Είναι τρεις σε μία. Το, τότε, καταπληκτικό γραφικό λιμανάκι του Καραβοστάση με τα αρμυρίκια, τα λίγα λευκά σπιτάκια, τις πολύχρωμες βάρκες. Η παραμυθένια λιλιπούτεια Χώρα. Η άγρια όμορφη και αραιοκατοικημένη Άνω Μεριά. Κάπου ανάμεσα στη Χώρα και την Άνω Μεριά βρήκα το ιδανικό μέρος να στήσω το μπαρ που ονειρευόμουν. Εκεί που θα έβλεπα όλο το Αιγαίο με ηλιοβασίλεμα.
-Ποια ήταν η δυσκολότερη επιστροφή, από τη Φολέγανδρο, στην Αθήνα;
-Το 1995, την πρώτη χρονιά που άνοιξα το μπαρ. Ήμουν από τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους στη Φολέγανδρο και επέστρεψα τον Οκτώβριο. Η επιστροφή ήταν πολιτισμικό σοκ. Από το νησί χωρίς βενζινάδικο, στη βαβούρα της Αθήνας αρχικά και στη συνέχεια η διαδρομή για τη Θεσσαλονίκη. Αυτοκίνητα, φανάρια, κόσμος να τρέχει. Κυριολεκτικά φοβόμουν να περάσω τον δρόμο. Με έπιανε δέος όταν άκουγα κορναρίσματα. Είχα ξεχάσει πώς είναι να περιμένεις να περάσεις έναν δρόμο ακολουθώντας κανόνες.
-Πόσο άλλαξε η Φολέγανδρος από την πρώτη φορά που το επισκέφτηκες;
– Έχει αλλάξει πολύ. Τριπλασιάστηκαν και οι τέσσερις μεγάλοι οικισμοί του νησιού, αυτό είναι το τίμημα της ανάπτυξης. Βέβαια ο κόσμος που επισκέπτεται το νησί μένει ενθουσιασμένος. Για εμένα, παρόλο που επιχειρηματικά είναι καλύτερα, νομίζω πως το όλο πράγμα παραμορφώνει τη φυσική ομορφιά της Φολεγάνδρου. Ποιος ο λόγος να υπάρχουν πισίνες σ’ ένα φυσικά άνυδρο νησί; Aυτοκίνητα, μηχανάκια, πολύς κόσμος. Θεωρώ ότι ένα από τα σημαντικά θέματα του νησιού είναι η φωτορύπανση. Την εποχή της αιχμής είναι τόσα πολλά τα λευκά ψυχρά φώτα τύπου κρεοπωλείου γύρω σου που πρέπει να απομακρυνθείς αρκετά από τους οικισμούς για να δεις τον καταπληκτικό ουρανό με τα νεφελώματα και τους αστερισμούς, τον Πήγασο, την Κασσιόπη, την Αίγα.
-Θυμάσαι πότε είπες πως τελικά η Φολέγανδρος είναι “τόπος” σου;
-Μόλις κατέβηκα από το πλοίο ένιωσα παράξενα χωρίς να ξεχωρίσω αν το συναίσθημα που ένιωσα ήταν καλό ή κακό. Η Φολέγανδρος είναι μέρος με πολλή ενέργεια και το νιώθεις έντονα. Ειδικά αν είσαι ανοιχτός σου δείχνει πολλά, όπως τι πρέπει να αφήσεις πίσω σου και άλλα πολλά. Θυμάσαι αυτό που είπα για το μολύβι και τον χάρτη; Έφτασα στο νησί από καθαρή τύχη. Τότε, την πρώτη φορά, έμεινα 10 μέρες τον Ιούλιο. Όταν γύρισα Θεσσαλονίκη ήμουν βέβαιος ότι ο τόπος που είχα επισκεφτεί ήταν μαγικός και ξανακατέβηκα προς τα τέλη Αυγούστου όπου έμεινα περίπου έναν μήνα με σκοπό να βρω το σημείο που θα έφτιαχνα το μπαρ που έχω τώρα. Ήμουν σίγουρος πως η σχέση μου με τη Φολέγανδρο θα είχε και συνέχεια.
-Τι είναι, τελικά, για σένα η Φολέγανδρος;
-Είναι το χωριό μου, ο τόπος που αγαπώ, το μέρος που συνδέθηκα και μου έδωσε την Ιρίνα, τη γυναίκα μου και τα παιδιά μας. Τον Στράτο, την Ίλια, την Αλίκη.
