Ένα γρήγορο διάβασμα αρκεί. Μπορείς βέβαια να πάρεις το ρίσκο να εκτεθείς σε μάταιους, φλύαρους εξυπνακισμούς διαβάζοντας αργά κείμενα – αναλύσεις που δημοσιεύουν συντηρητικά μέσα για το προεδρικό διάταγμα γύρω από την αξία των πτυχίων των ηθοποιών.
Η απολυτότητα της αρθρογραφίας τους τονώνει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, όχι τόσο για το ίδιο το θέμα που έχει προκύψει αλλά, κυρίως, για τη δίψα αρθρογράφων παντός καιρού και παντός είδους, να ασχοληθούν μαζί του.
Ένα δημοφιλές επιχείρημά (τους), το οποίο στην τελική καταλήγει ικανό αντεπιχείρημα, συνοψίζεται σε ιδέα που λήγει με ερωτηματικό. Γιατί να μην αλλάξουμε τη βαρύτητα ενός πτυχίου τη στιγμή που το ταλέντο είναι άυλη αξία ή η ελεύθερη αγορά δεν το αναγνωρίζει; Πόσο μάλλον όταν μια τέτοια αλλαγή μπορεί να στηριχτεί στην απαραίτητη συμμόρφωση σχετικών επιταγών της ΕΕ. Τόσοι καλλιτέχνες και μάλιστα πετυχημένοι υπάρχουν εκεί έξω που δεν το χρειάστηκαν ποτέ.
Το ίδιο ερώτημα, ελαφρώς παραλλαγμένο, μπορεί να τεθεί απλά και από την πλευρά των ηθοποιών, των ανθρώπων της τέχνης. Γιατί να υπάρξει παρέμβαση στην αξία των πτυχίων μας τη στιγμή που το ταλέντο είναι άυλη αξία ή η ελεύθερη αγορά δεν τα αναγνωρίζει; Ποια η ανάγκη του Π.Δ..;
Η μιντιακή κοινότητα της “Λογικής”, έτσι όπως συστήνεται, αγωνιά και απ’ ό,τι φαίνεται κυριολεκτεί σε αυτό, για τον τρόπο που θα προσλαμβάνει ηθοποιούς το δημόσιο.
Εδώ βέβαια υπάρχει και η εκλογίκευση που λέει ότι η διόγκωση του δημόσιου τομέα πρέπει να αποφευχθεί με κάθε κόστος. Απολύσεις, μειώσεις δημοσίων υπαλλήλων, υποβάθμιση πτυχίων. Με αυτοπεποίθηση, δημοσιογράφοι-αναλυτές δηλώνουν πως είναι γνωστή η τεχνική του εξορθολογισμού του.
Η λύση είναι μια σε κάθε περίπτωση, λιγότερο δημόσιο παντού. Εδώ γελάμε; Μπορεί και ναι, μπορεί και δυνατά. Γιατί; Γιατί συχνά οι ίδιοι άνθρωποι, οι Αναλυτές – Αρθρογράφοι που επιχειρηματολογούν για το παραπάνω, που όταν βάζουν το βερπαλιζατέρ να δουλεύει ξεχνούν να το κλείσουν, σιτίζονται από το ίδιο το δημόσιο, στην καλύτερη, ή φημίζονται για την αναρριχητική τους ικανότητα σε κομματικές ή παρακομματικές βαθμίδες του κόμματος που κυβερνά.
Αλλά ας μη μείνουμε εδώ.
Το πρόβλημα, φυσικά, είναι η διαβάθμιση των πτυχίων των ηθοποιών, είναι, επίσης, και η σιωπηλή παραδοχή ότι η κυβέρνηση, αφού δεν μπορεί να αυτοπροστατευθεί από τις περιττές προσλήψεις, αναζήτησε τη λύση στο ελάχιστο πολιτικό κόστος. Την αλλαγή αξίας ενός πτυχίου μιας συγκεκριμένης κατηγορίας σχολών.
Η ηθική βλάβη του υποβιβασμού των πτυχίων των ηθοποιών είναι μεγάλη για τον ίδιο τον κλάδο των καλλιτεχνών. Εννοείται πως κάποιος που νιώθει ηθοποιός, ηθοποιός θα γίνει, μόνο που πρέπει να καταλάβουμε πως η σύνδεση με τον κόσμο της υποκριτικής και η εκφορά του σε σκηνή δεν είναι τεχνική αλλά τέχνη.
Και εδώ προβάλλει το, πρόβλημα. Άλλο η τεχνική και άλλο η τέχνη κύριες και κύριοι.
