Η Αναζήτησις (1972) είναι ένα καλτ αριστούργημα του ελληνικού κινηματογράφου, χωρίς μπουζούκια, γεμάτη ηρωικές ερωτικές ατάκες και πλάνα που τονίζουν τις στάσεις του σώματος των ηθοποιών.
Η ταινία δράσης που προβάλλει απόψε -Σάββατο 9 Δεκεμβρίου- η ΕΡΤ1 στις 23:20 είναι μια life-style κινηματογραφημένη εξτραβαγκάντζα γυρισμένη στις καμπάνες του Αστέρα Βουλιαγμένης, στη Μύκονο, σε Βίλες στο Λαγονήσι, σε ακριβά γραφεία της Πλατείας Συντάγματος, στο Κολωνάκι.
Στα παραπάνω αξίζει να βάλουμε και την κα-τα-πλη-κτι-κή μουσική επένδυση του έργου που έγραψε ο μοναδικός Γιάννης Σπανός. Μιλάμε για ένα ποπ-ροκ ψυχεδελικό αριστούργημα. Το τραγούδι “Σ’ αναζητώ” (στοίχοι Αλέξης Αλεξόπουλος) ερμηνεύει η Μαρία Δημητριάδη.
Η Έλενα Χρυσού (Έλενα Ναθαναήλ), μια όμορφη και αργόσχολη κόρη εφοπλιστή επιδιώκει να γνωρίσει τον Θάνο Βεργή (Άγγελος Αντωνόπουλος), έναν μοναχικό άνδρα, πλούσιο και πολυάσχολο, με στόχο μια ερωτική περιπέτεια. Αρχίζει, έτσι, να τον παρακολουθεί καθημερινά, αφού νοικιάσει μια εξοχική καμπάνα στο Λαγονήσι, ακριβώς πλάι στη δική του και γίνεται μάρτυρας των ερωτικών του περιπτύξεων με πολλές διαφορετικές γυναίκες. Όλες τους είναι μοντέλα, σταλμένα από τη φίλη του Θάνου, τη Νατάσα, που είναι επικεφαλής ενός οίκου μόδας.
Για να πλησιάσει τον Θάνο, η Έλενα παρουσιάζεται σε ένα από τα μοντέλα, την Τζένη (Τασσώ Καβαδία), και λέγοντας πως είναι γραμματέας του Βεργή διώχνει την κοπέλα πηγαίνοντας η ίδια αντ’ αυτής στην καμπάνα του. Όταν ο Θάνος ζητά να τον επισκεφθεί ξανά η Τζένη, αποκαλύπτεται ότι εκείνη (η πραγματική Τζένη) είναι νεκρή από τροχαίο που έχει συμβεί στην περιοχή, αν και η αστυνομία υποπτεύεται δολοφονία.
Ο Βεργής, θεωρώντας την Έλενα ένα ακόμη κολ γκερλ, τη συσχετίζει με τον φόνο της Τζένης. Μέσα στο βαρύ κλίμα των ανακρίσεων για τον φόνο, η Έλενα εξαφανίζεται από τη ζωή του Θάνου ξαφνικά, αν και αυτός αρχίζει να συνδέεται όλο και πιο πολύ συναισθηματικά μαζί της. Τελικά η αστυνομία, μετά από αναζητήσεις, βρίσκει τον δολοφόνο της κοπέλας, που δεν είναι άλλος από τον σύζυγο του θύματος.
Αυτό, βέβαια, που δίνει μοναδικότητα στην ταινία δεν είναι η σεναριακή της βάση. Είναι οι αναρίθμητοι συμβολισμοί που κάνουν παρέλαση στα μάτια του θεατή με μοναδική -επαναλαμβάνουμε- τέρμα καλτ λογική. Η μοναξιά των πλούσιων, η ματαιότητα του έρωτα, το σεξ ως προϊόν, η ανασφάλεια, ο κοσμοπολιτισμός, η αστυνομία που θέλει να κάνει το καθήκον της με τατς ταξικής συνείδησης, η Μύκονος των Χίπηδων (όχι των κάγκουρων) που διασκεδάζουν στις 9 Μούσες, η προαγωγός που διακινεί την πραμάτεια της μέσα από ντεφιλέ μόδας.
