Καλάβρυτα 1943 / Η ΕΡΤ1 έπαιξε -Σάββατο 28 Οκτωβρίου- μια ταινία που σήκωσε μεγάλη κουβέντα (και πια μπορείτε να δείτε μέσα από το Ertflix)
Όλα είναι λάθος στο δραματικό φιλμ «Καλάβρυτα 1943» (2021) : Πρωτόλεια κινηματογραφική αφήγηση, μετέωρες, γραφικές και «κενές» ερμηνείες ηθοποιών -εκτός από τον αείμνηστο βετεράνο Μαξ φον Σίντοφ– αδέξιο σενάριο και εξωραϊσμός της κτηνωδίας των Γερμανών του Χίτλερ που εξόντωσαν τους άρρενες κατοίκους των Καλαβρύτων -500!- στα χρόνια της Κατοχής. Το έργο έπαιξε το Σάββατο 28 Οκτωβρίου- Α’ τηλεοπτική μετάδοση, η ΕΡΤ1 και πια μπορείτε να δείτε μέσα από την πλατφόρμα της ΕΡΤ Ertflix – ΕΔΩ
Η ταινία «Καλάβρυτα 1943» προσπαθεί να μεταφέρει στην οθόνη μία από τις μεγαλύτερες θηριωδίες των ναζί. Τον Δεκέμβρη του 1943 εκτέλεσαν όλο τον ανδρικό πληθυσμό και έκαψαν το χωριό των Καλαβρύτων γράφοντας μία από τις πιο μαύρες ιστορίες της κατοχής στην Ελλάδα.
Η ανεκδιήγητη και απαράδεκτη σκηνή που έχει εξοργίσει -και δικαίως- κάθε πατριώτη και βαθιά ευαίσθητο πολίτη της χώρας μας είναι εκεί που ένας Αυστριακός «καλός» Ναζί σπάει την πόρτα του σχολείου που έχουν φυλακίσει τα γυναικόπαιδα του χωριού και τις σώζει, κάτι που όλοι οι επιζήσαντες το διαψεύδουν και δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη ή υπόνοια ότι συνέβη κάτι τέτοιο.
Γιατί, λοιπόν, επιλέχθηκε μια τέτοια έκβαση σε μια ιστορική, εθνική τραγωδία; Δεν είναι επόμενο να πηγαίνει το μυαλό και του πλέον αντικειμενικού θεατή στο καλόπιασμα και στον εξωραϊσμό της κυρίαρχης και σήμερα -οικονομικά- Γερμανίας και το πλασάρισμα της ταινίας στη διεθνή αγορά ως συμφιλιωτικής, μιας ταινίας που ρίχνει ανάθεμα στη διχόνοια και στις σφαγές; Κι όλα αυτά, φυσικά, βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι θύτες και θύματα!
Και για όσους λένε -διάβασα αρκετά τέτοια δημοσιεύματα…- ότι η ταινία είναι φιξιόν -με σενάριο και δράση- κι όχι ντοκιμαντέρ για να είναι πιστή στα γεγονότα, απαντώ: Ο κάθε δημιουργός έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει αλλά όταν η βάση της ιστορίας του στηρίζεται σε αληθινά ιστορικά γεγονότα, ΔΕΝ έχει δικαίωμα να τα αγνοήσει, να τα «πειράξει» και να παραχαράξει όπως συμβαίνει στη ταινία Καλάβρυτα 1943 που μέχρι και αυτή την ημερομηνία χρησιμοποιεί στον τίτλο της.
Ακόμα και «Η λίστα του Σίντλερ» δεν τόλμησε κάτι τέτοιο. Όπως και η πρόσφατη και πολυβραβευμένη σε ξένα φεστιβάλ ταινία «Quo vadis, Aida?» της Γιασμίλα Σμπάνιτς, που αναφέρεται στη διαβόητη Σφαγή της Σρεμπρένιτσα, το βιαιότερο ίσως σκίρτημα της «εθνικής» ή εθνικιστικής κάθαρσης στον Πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, το 1995.
Διαβάστε την ιδέα γύρω από το σενάριο της ταινίας «Καλάβρυτα 1943» και θα καταλάβετε πόσο ισοπεδωτική -και βέβηλη στη μνήμη των θυμάτων- είναι: «Η Καρολάιν Μάρτιν, δικηγόρος και εκπρόσωπος της γερμανικής κυβέρνησης εναντίον της ελληνικής αξίωσης για πολεμικές αποζημιώσεις για την περίοδο της ναζιστικής κατοχής, επισκέπτεται την Ελλάδα και συναντά τον Νικόλα Ανδρέου, έναν από τους τελευταίους εν ζωή επιζήσαντες της Σφαγής των Καλαβρύτων του 1943. Όσο ο Νικόλας εξιστορεί τα γεγονότα του παρελθόντος, οι δυο τους θα αντιπαρατεθούν με τις προσωπικές τους προκαταλήψεις και πεποιθήσεις σε μια επίπονη αναμέτρηση που θα τους φέρει πιο κοντά. Το καθαρτήριο αυτό ταξίδι μέσα από ένα σκοτεινό κεφάλαιο της ιστορίας θα καταλήξει στην αναγνώριση μιας αμοιβαίας ανάγκης: την αναζήτηση της ελπίδας». Την αναζήτηση ποιας ελπίδας; Της ωραιοποίησης των εγκλημάτων των Γερμανών του Χίτλερ κατά της ανθρωπότητας;
Ένα άλλο μελανό σημείο είναι πως στη ταινία είναι συμπαραγωγός και η ΕΡΤ, το κρατικό κανάλι, που γι’ άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι οι εν λόγω γραφειοκράτες υπογράφουν χωρίς να διαβάζουν αφού έτσι κι αλλιώς τα χρήματα δεν είναι δικά τους, είναι του ελληνικού λαού.
Το μόνο θετικό της ταινίας είναι η παρουσία του τεράστιου Σουηδού ηθοποιού Μαξ φον Σίντοφ του Μπέργκμαν, που κάνει εδώ τη τελευταία εμφάνισή του πριν φύγει από τη ζωή.
Σκηνοθεσία: Νικόλας Δημητρόπουλους
Σενάριο: Δημήτριος Κατσαντώνης
Πρωταγωνιστούν: Max Von Sydow, Astrid Roos, Δανάη Σκιάδη, Νικόλας Παπαγιάννης, Martin Laer, Alice Krige, Tomas Arana, Γιώργος Βογιατζής, Μάξιμος Λιβιεράτος, Τάσος Καρλης
