“Κάποτε στο…Χόλιγουντ” (2019). O Κουέντιν Ταραντίνο στην ταινία του -που προβάλλει απόψε -Παρασκευή 5 Ιανουαρίου- το Mega στις 00:15- μας επιστρέφει σε μια εποχή που θαυμάζει. Φινάλε δεκαετίας του 1960 στις ΗΠΑ. Πόλεμος στο Βιετνάμ, σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ και μια ολόκληρη γενιά νέων τότε Αμερικανών που αμφισβητούν στα ίσα – κυρίως μέσω της τέχνης – τη διοίκησή του, το larger than life αμερικανικό όνειρο.
Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 τα πρώτα σκιρτήματα του Αμερικανικού Ανεξάρτητου κινηματογράφου (Τζον Κασαβέτης) αρχίζουν να εξαπλώνονται και το νήμα του παλιού ένδοξου κλασικού Χολιγουντιανού σινεμά περνάει στα χέρια μιας γενιάς τολμηρών σκηνοθετών όπως οι Φράνσις Κόπολα, Μάρτιν Σκορσέζε, Τζορτζ Λούκας, Στίβεν Σπίλμπεργκ, Γούντι Άλεν, Κλιντ Ίστγουντ κλπ. Πώς να μη λατρέψεις αυτή την εποχή;
Αυτό ακριβώς κάνει και ο Κουέντιν Ταραντίνο που, όπως έχει ομολογήσει σε συνέντευξη, σαν παιδί παρακολουθούσε έκθαμβος εν τη γενέσει του τούτο το κινηματογραφικό big bang.
“Κάποτε στο…Χόλυγουντ”. Ολόκληρη η ταινία είναι βουτηγμένη στους νοσταλγικούς τόνους και στην αναπόληση της συγκεκριμένης εποχής. Η αισθητική αναπαράσταση της οποίας είναι σχεδόν τέλεια και η ιστορία, η υπόθεση, απλά υπάρχει και εκτυλίσσεται μόνο και μόνο για να την κάνει εντονότερη. Σ’ αυτό το έργο ο Ταραντίνο αποθεώνει την κινηματογραφική αισθητική των sixties.
Η ιστορία ξετυλίγεται με άξονα τη σχέση δυο καλών φίλων και συνεργατών. Ο ένας, ο Ρικ Ντάλτον, πρώην αστέρας τηλεοπτικών σειρών που τώρα προσπαθεί να προσαρμοστεί στη νέα τάξη πραγμάτων και να αρχίσει νέα καριέρα σε ταινίες δευτέρας διαλογής και ο άλλος, ο Κλιφ Μπουθ, ο μόνιμος κασκαντέρ του Ρικ, που δεν έχει τις υπαρξιακές αγωνίες που βασανίζουν τον φίλο του παραμένει… κουλ και διαθέσιμος για… οτιδήποτε.
Η βαθιά φιλία που τους ενώνει θα βοηθήσει να αντιμετωπίσουν κάθε εμπόδιο με αποκορύφωμα το τελευταίο δραματικό συμβάν της εισβολής ομάδας χίπις στο σπίτι τους. Και εδώ ήρθε η ώρα για μια αναγκαία διευκρίνιση.
Ο Ταραντίνο βάζει ως γείτονες των δύο φίλων το ερωτευμένο τότε ζευγάρι των Ρομάν Πολάνσκι και Σάρον Τέιτ, του διάσημου Πολωνού σκηνοθέτη και της εξ ίσου διάσημης Αμερικανίδας ηθοποιού που ήταν και έγκυος. Ως γνωστόν στη γειτονιά έδρασε ο ψυχικά διαταραγμένος Τσαρλς Μάνσον, επικεφαλής μιας ομάδας φρικιών-σατανιστών που ένα βράδυ εισέβαλαν στο σπίτι του ζευγαριού και δολοφόνησαν εν ψυχρώ την ηθοποιό και τους τέσσερις φίλους της.
Το γεγονός συντάραξε στην κυριολεξία την παγκόσμια κοινή γνώμη και μαζί με την επίσης δραματική δολοφονία ενός οπαδού των Ρόλινγκ Στόουνς από μηχανόβιο μέλος των Hells Angels στη γνωστή συναυλία του Άλταμοντ σήμανε το τέλος της «αθωότητας» μιας ολόκληρης εποχής.
“Κάποτε στο…Χόλιγουντ”– Η ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο (Pulp Fiction, Kill Bill Volume 1 & 2, Inglorious Basterds και Django Unchained) ήταν υποψήφια για 10 Όσκαρ, όπου απέσπασε τα βραβεία β΄ αντρικού ρόλου (Μπραντ Πιτ) και παραγωγής ενώ ήταν υποψήφια, μεταξύ άλλων, για τα βραβεία καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου και α΄ αντρικού ρόλου (ΝτιΚάπριο).
Στις 77ες Χρυσές Σφαίρες, η ταινία κέρδισε τρία βραβεία, συμπεριλαμβανομένων των καλύτερης ταινίας – κωμωδία ή μιούζικαλ και β΄ αντρικού ρόλου για τον Μπραντ Πιτ.
Τέλος, οφείλουμε να σημειώσουμε πως η εν λόγω ταινία – “Κάποτε στο…Χόλιγουντ” είναι και η λιγότερο ..ταραντινική.
Απουσιάζουν οι εκκεντρικότητες της αφήγησης, η «λοξή» ματιά στα πράγματα, οι εξάρσεις βίας – στο φινάλε αγριεύουν κάπως τα πράγματα – ο κυνισμός. Η σκηνοθετική του προσέγγιση είναι περισσότερο γραμμική – ποτέ επιφανειακή – και αρκείται απλά στη συναρμογή των γεγονότων και των επιμέρους δράσεων. Απλώς υπάρχει μια μικρή «κοιλιά» προς το δεύτερο μέρος.
Ένας ήπιος αλλά μεστός νοημάτων Ταραντίνο που για πρώτη, ίσως και τελευταία, φορά άφησε το συναίσθημα να κυριαρχήσει πλήρως. Οι ερμηνείες των δύο σταρ είναι αντάξιες της φήμης και του ταλέντου τους και για άλλη μια φορά το σάουντρακ με τα σοφά επιλεγμένα τραγούδια αναμοχλεύει ευεργετικά τη μνήμη και χαρίζει στιγμές ευφορίας.
Σκηνοθεσία: Κουέντιν Ταραντίνο
Παίζουν: Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Μπραντ Πιτ, Μάργκο Ρόμπι, Εμίλ Χιρς
