Ο Ηλίας Πετρόπουλος που γεννήθηκε στην Αθήνα ήταν Έλληνας ποιητής, λαογράφος, εικονογράφος και μελετητής του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού.
Ο Πετρόπουλος ασχολήθηκε με το περιθώριο και κατέγραψε πρόσωπα και πράγματα περιφρονημένα από την επίσημη ιστορία της χώρας του.
Έζησε από κοντά ρεμπέτες, αλήτες, μάγκες, πόρνες και ομοφυλόφιλους, φυλακισμένους, συμμορίτες και καταδιωκόμενους, που έγιναν οι ήρωες των βιβλίων του. Έγραφε μέχρι το 2003 όταν πέθανε από καρκίνο. Σύμφωνα με τη διαθήκη του, το πτώμα του αποτεφρώθηκε και οι στάχτες του πετάχτηκαν στον υπόνομο.
•«Προτιμώ έναν γνήσιο Δολοφόνο από έναν επιτυχημένο γιατρό. Τι ότι ένας δολοφόνος μπορεί ταυτόχρονα να ‘ναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος είναι γνωστόν τουλάχιστον από την εποχή που ο Ντοστογιέβσκι δημοσίευσε το Έγκλημα και Τιμωρία. Η αστική κοινωνία αυτοθαυμάζεται. Ο Δολοφόνος, ο Πούστης, ο Κλέφτης, η Πουτάνα, σπάνε τον Καθρέφτη»
Ο Ηλίας Πετρόπουλος περιέγραψε τις συμπεριφορές του αντεργκράουντ, του λούμπεν με εξαιρετική ποιητική σαφήνεια.
•«Δεν ισχυρίζομαι πως είμαι ζωγράφος. Καλπάζω προς τα εβδομήντα μου και, πια, μου φαίνεται σόλοικο να παριστάνω αυτό που δεν είμαι. Ωστόσο, σχεδιάζω από μικρό παιδάκι. […] Εδώ και είκοσι χρόνια καταπιάστηκα με το κολάζ. Μου αρέσει να ψαλιδίζω φωτογραφίες γυμνών γυναικών και να τις συνταιριάζω σε διάφορες συνθέσεις που κάνω σύμφωνα με το κέφι της στιγμής. Δεν είμαι σοβαρός άνθρωπος. Μου αρέσουν τα καραγκιοζιλίκια»
Ο Πετρόπουλος λογοκρίθηκε και καταδικάστηκε τέσσερις φορές από τα ελληνικά δικαστήρια για τον αναρχικό, μηδενιστικό χαρακτήρα των γραπτών του. Για το βιβλίο του Τα ρεμπέτικα τραγούδια, που δεν έφερε σφραγίδα λογοκρισίας, η χούντα τον καταδίκασε σε πεντάμηνη φυλάκιση το 1968, όπως και για τα Καλιαρντά το 1972 και για το κείμενό του Σώμα, που δημοσίευσε στο περιοδικό Τραμ. Το 1972 διεκδίκησε και πέτυχε να αποκτήσει αστυνομική ταυτότητα η οποία ανέγραφε στο θρήσκευμα «άθεος». Μέχρι το 1998 —δηλαδή για πάνω από 25 χρόνια και μέχρι τα 70 του— εκκρεμούσε εναντίον του καταδίκη σε φυλάκιση για προσβολή της θρησκείας. Δυσανασχετώντας με τις εναντίον του αντιδράσεις μετακόμισε στο Παρίσι το 1975, από όπου συνέχισε ασταμάτητα να γράφει βιβλία για την Ελλάδα.
Ο Ηλίας Πετρόπουλος πέθανε στις 3 Σεπτεμβρίου 2003 στο Παρίσι. Kατά τον θάνατό του, ζήτησε να αποτεφρωθεί και οι στάχτες του να πεταχτούν στον υπόνομο. Με βασικό άξονα ό,τι ο ίδιος αποκάλεσε «λαογραφία του άστεως», το έργο του καταγράφει δομές, θεσμούς, τρόπους έκφρασης και αντικείμενα της ελληνικής λαϊκής υποκουλτούρας.
«Καλιαρντά»: Ο λαογράφος Ηλίας Πετρόπουλος ήταν ο πρώτος που ασχολήθηκε με τα καλιαρντά. Στο ερμηνευτικό-ετυμολογικό λεξικό του, «Καλιαρντά», (πρώτη έκδοση 1971, ανατύπωση 1993 από τις εκδόσεις Νεφέλη) κατέγραψε πάνω από 3.000 λέξεις. “Η καλιαρντή έχει ένα χαρακτηριστικό θέλγητρο είναι μία γλώσσα πού σε κάνει να χαμογελάς άθελά σου. Κι αυτός είναι ο στόχος των κιναίδων: επιζητούν να αφοπλίσουν τον συνομιλητή, γυρίζοντας την κουβέντα στο ευτράπελο. Η καλιαρντή, εξ απόψεως λογοτεχνικής καταξιώσεως καί φιλολογικής διερευνήσεως, είναι γλώσσα παντελώς άγνωστη καί παρθένα. Η διαβόητη λογοτεχνική γενιά του ’30 συνεβάδιζε με το ρεμπέτικο τραγούδι καί ουδέν αντελήφθη περί αυτού. Η μουγκαμάρα συνεχίζεται καί προς την πλευρά των κιναίδων. Στήν Ελλάδα ουδείς διακινδυνεύει το κύρος του διερευνών αντικείμενα που στερούνται κύρους ίσως διότι, πας αποκτών κύρους θνήσκει.”
Στο βιβλίο του “Το Μπουρδέλο” (1980) – εκδόσεις “Γράμματα” ο Ηλίας Πετρόπουλος έγραψε: “Σ’ αυτή την μελετούλα δεν θα εκθέσω, γενικώς και αορίστως, το θέμα της πόρνης. Ούτε -πολύ περισσότερο- το μέγα φαινόμενο της πορνείας. Στο Εγχειρίδιον του Καλού Κλέφτη ισχυρίζομαι ότι η πόρνη δεν ασκεί το αρχαιότερον επάγγελμα του κόσμου, γιατί αυτό το επάγγελμα το ασκεί ο κλέφτης. Το Εγχειρίδιον του Καλού Κλέφτη είναι ένα ευθυμογράφημα, όπου δεν αστειεύομαι καθόλου. Εδώ θα προσθέσω πως η πόρνη ασκεί ένα κοινωνικό λειτούργημα, και δη υψίστης σημασίας. Και, βεβαίως, δεν χρειάζεται να δηλώσω ότι λατρεύω τις πουτάνες. Το πεδίον της πορνείας είναι τόσο μεγάλο που μπορεί να καταπιεί όλη την ανθρωπότητα. Δεν θα διολισθήσω προς μιαν έρευναν, όπου θα πνιγότανε και ο μεγαλύτερος συγγραφέας. Θα μιλήσω, κυρίως, για τους οίκους ανοχής, όπως τους γνώρισε η γενιά μου. Θα μιλήσω, κυρίως, για τις πόρνες των νομίμων μοντέλων της Ελλάδος. Είναι αυτονόητον ότι θα πρέπει να μιλήσω, κάπως, και για ορισμένα παράλληλα φαινόμενα. Θα προσπαθήσω να αποφύγω τους, σχεδόν αναγκαίους, πλατιασμούς. Ωστόσο, ξέρω εκ των προτέρων πως η παρούσα μελέτη μου θα ‘χει μια παραμορφωμένη ταξινόμηση και οικονομία ύλης. Δε γινότανε αλλιώς. Αν αυτό το βιβλίο είναι βαρετό, ζητώ συγγνώμη. Αν αυτό το βιβλίο είναι χυδαίο, επίσης ζητώ συγγνώμη. “
