«Ο ποιητής είναι ένας ψεύτης που πάντα καταγράφει την αλήθεια» – Ζαν Κοκτώ
Ο Ζαν Κοκτώ εξερεύνησε το γράψιμο, τη ζωγραφική, τους αρχαιοελληνικούς μύθους και τη ζωγραφική, το θέατρο και τα φιλμ, συνδέοντας διαφορετικές μορφές τέχνης αναζητώντας ετερόκλητους προορισμούς της σκέψης. Οι μύθοι, η σύγχρονη ζωή, η σεξουαλική ταυτότητα ήταν κάποιοι από αυτούς. Καθόλου τυχαία αναφέρεται ως ποιητής, μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ζωγράφος και σκηνοθέτης του κινηματογράφου.
•Ο Κοκτώ φιλοδοξούσε να δημιουργήσει “συνολικά έργα τέχνης”, συνδυάζοντας λέξεις, εικόνες και κινήσεις σε πολλαπλές διαστάσεις. Αυτή η στάση απέναντι στην τέχνη έδωσε τον τόνο στην καλλιτεχνική πρωτοπορία του 20ου αιώνα
Το έργο του Ζαν Κοκτώ είναι συχνά προσωπικό, χαρτογραφώντας τη δική του προοπτική στη σύγχρονη ζωή. Ο Κοκτώ απέφυγε την ανοικτή πολιτική άποψη και κριτική, ευνοώντας τη διαφυγή από τη ζωή που προσφέρει η εξερεύνηση του ονείρου και του ασυνείδητου. Ήταν βαθιά καταθλιπτικός για μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής του και χρησιμοποίησε την τέχνη, μαζί με το όπιο, ως μέσο αντιμετώπισης της κατάθλιψής του. Η δουλειά του είναι ενδεικτική των αγωνιών του. Δίνει την αίσθηση πως η δημιουργικότητά του ήταν άρρηκτα δεμένη με την προσωπική του απόγνωση.
Το έργο του Ζαν Κοκτώ χαρακτηρίζεται τακτικά σαν «σουρεαλιστικό», αν και ποτέ δεν ήταν συνδεδεμένο με την ομάδα των σουρεαλιστών. Ο Αντρέ Μπρετόν, ο ηγέτης των σουρεαλιστών, θεώρησε τη ρομαντική αισθητική του Κοκτώ ως συντηρητική.
•Ο Ζαν Κοκτώ πέθανε στις 11 Οκτωβρίου του 1963, μία ημέρα μετά την Εντίθ Πιάφ. Ο Κοκτό και η Εντίθ Πιάφ, σε ένα από τα περίεργα παιχνίδια της μοίρας, διασταυρώθηκαν το 1940 όταν η Πιάφ ερμήνευσε αλησμόνητα τον Ωραίο Αδιάφθορο, που ο Κοκτό είχε γράψει ειδικά για εκείνη.
Ο Κοκτώ υπήρξε φίλος για δεκαετίες με τον Πάμπλο Πικάσο και ήταν ένας από τους κουμπάρους στον γάμο του Ισπανού ζωγράφου με την Όλγα Χοχλόβα. Επίσης, ήταν φίλος με τον Μαρσέλ Προυστ, τον Αντρέ Ζιντ και τον δισέγγονο του Βίκτορος Ουγκό, Ζαν. Από το 1937 ως τον θάνατό του είχε σχέση με τον ηθοποιό Ζαν Μαρέ.
