της The Bitch //
Έτσι τελειώνουν όλα. Για άλλους ελπιδοφόρα, για άλλους μαύρα κι άραχλα. Εξαρτάται πώς το βλέπει ο καθένας. Η εθνική Γαλλίας έχει (σχεδόν) μόνο αγόρια από τις αφρικανικές πρώην αποικίες και κτήσεις της «τρικολόρ». Αυτό θα μπορούσε να εκληφθεί ως ότι άμα σε χρειάζονται, σε βγάζουν από τη φτώχια και την αφάνεια, σε αποσπούν από τα γκέτο, προκειμένου να τους κάνεις τη δουλειά τους.
Και εν μέρει είναι έτσι. Αν δεν έχεις αυταπάτες, η μόνη περίπτωση να ξεφύγει ένας νέος μετανάστης δεύτερης ή τρίτης γενιάς, είναι μια παρόμοια. Χάνονται λαμπρά μυαλά και υπέροχα ταλέντα, αναμφισβήτητα. Εφόσον όμως είσαι καλός αθλητής, ίσως και να έχεις μια ευκαιρία. Ναι, σ’ αυτόν τον εμπορευματοποιημένο κόσμο στον οποίο ζούμε.
Ισως όμως να είναι και αλλιώς. Η εθνική Γαλλίας και οι πανηγυρισμοί που ακολούθησαν σε ένα Παρίσι που έχει τραυματιστεί βαριά από τρομοκρατικές επιθέσεις, μου θύμισαν, πάντως, το Σοβέτο στην Νότια Αφρική. Όταν επισκέφθηκα το γκέτο, επ’ ευκαιρία μιας συναυλίας του Μίκη Θεοδωράκη στο Γιοχάνεσμπουργκ, είδα ανθρώπους που επιτέλους είχαν πάρει τη μοίρα τους στα χέρια τους – ο Μαντέλα ζούσε και ήταν πρόεδρος.
Άνθρωποι περήφανοι έτσι κι αλλιώς, δυνατοί, θαυμάσιοι. Μου προξένησαν μεγάλη συγκίνηση Αλλά εκείνοι που με συγκίνησαν διαφορετικά, στις άκρες του πρώην γκέτο, σε μια παραγκούπολη, ήταν οι οικονομικοί μετανάστες από γύρω αφρικανικές χώρες. Με κοινόχρηστες βρύσες, με σκεπές και τοίχους από λαμαρίνα, αλλά με αξιοπρέπεια και εσωτερική ομορφιά τεράστιες, οι πιο φτωχοί κι απ’ τους φτωχούς, έπαιρναν κουράγιο από τον «μαντίμπα». Γιατί αν εκείνος, ο πατέρας, μετά από δεκαετίες στη φυλακή και στην απομόνωση, όπου κοίταξε πολλές φορές τον θάνατο κατάματα, τελικά όχι μόνο απελευθερώθηκε, παραμένοντας πιστός στα ιδανικά του μέχρι κεραίας, αλλά και έγινε πρόεδρος της χώρας του, τότε κι οι ίδιοι θα μπορούσαν να καταφέρουν πολλά.
Δεν έχει σχέση η πολιτική με το ποδόσφαιρο (;). Αλλά το ανθρώπινο όνειρο τρυπώνει παντού…
The bitch
