Η προβεβλημένη απόπειρα συστηματικοποίησης της (σεξουαλικής κυρίως) ηδονής στην εκσυγχρονισμένη μορφή της καπιταλιστικής κοινωνίας, έχει αναμφισβήτητα προκαλέσει αν όχι την εγκαθίδρυση σίγουρα τη συζήτηση γύρω από τη δημιουργία ενός ολόκληρου συστήματος, που λειτουργεί συνδρομητικά στην καλλιέργεια της αυταπάτης της «απελευθέρωσης».
Το αίτημα για σεξουαλική απελευθέρωση, γίνεται εργαλείο αυτής της αυταπάτης, ενώ στην πραγματικότητα επιχειρείται ο άνθρωπος και οι σεξουαλικές επιλογές του να προσδεθούν σε ένα νέο άρμα εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και χειραγώγησης της ιδιοσυγκρασίας, της ψυχής και των συναισθημάτων του. Παλιά και ξεπερασμένα κοινωνικά στερεότυπα, αντικαθίστανται με νέα, φαινομενικά «προοδευτικά» που ως εκ θαύματος συμπίπτουν απόλυτα με την προσαρμογή σε νέες καταναλωτικές και μάλλον τεχνητές ανάγκες και απαιτήσεις.
Η σεξουαλικότητα και η απελευθέρωσή της, δε θα μπορούσε να παρά να είναι ένα μέγα ταξικό ζήτημα αν δεχτούμε ότι ταξικότητα είναι ο,τιδήποτε αφορά τον κόσμο της εργασίας, ο οποίος ζει και εργάζεται υπό καθεστώς εξαρτημένης εργασίας πουλώντας της εργατική τους δύναμη (οι αυτοπασχολούμενοι βεβαίως ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία– αν και εύστοχα καλυμένα πίσω από την ψευδαίσθηση του «ελευθέρου επαγγέλματος»- μιας και η απότομη προλεταριοποίησή τους είναι από τα κύρια χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής κρίσης της εποχής μας). Ο,τιδήποτε έχει αναφορά στον απλό κόσμο, είναι ταξικό και δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από την αντζέντα του λαϊκού κινήματος: ίσες ευκαιρίες στη δουλειά χωρίς διακρίσεις , ζωή χωρίς διακρίσεις, προάσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, γειτονιές απαλλαγμένες από ομοφοβία, πάλι ενάντια στον σεξισμό, εξαφάνιση ενδοοικογενειακής βίας. Και παρόλο που όλα αυτά αποτελούν λαϊκές διεκδικήσεις, είναι ο φιλελευθερισμός ως κυρίαρχη καπιταλιστική ιδεολογία που επιχειρεί να τις καπηλευθεί, αφαιρώντας κάθε διεκδικητικό επί της ουσίας στοιχείο από το αίτημα της απελευθέρωσης εκφυλίζοντας το ίδιο το κίνημα , όπως άλλωστε συνέβη ιστορικά και με τον φεμινισμό, που αλλιώς ξεκίνησε για την ουσιαστική χειραφέτηση και ισότιμη κοινωνική συμμετοχή της γυναίκας για να καταλήξει σε μια βραδιά στα μπουζούκια την 8η του Μάρτη.
Για να το πούμε πιο λαϊκά, ουδόλως ενοχλεί ο πλούσιος «π@@της» αλλά η φτωχιά «αδερφή». Πρόβλημα είναι όποιος δεν έχει ούτε την ευκαιρία ούτε τη δυνατότητα να εξέλθει από ένα προαναγγελθέν περιθώριο, και πολύ περισσότερο πρόβλημα είναι όποιος παλεύει κινηματικά, με όλα τα τυχόν λάθη και υπαναχωρήσεις, για την κατάκτηση ουσιαστικής ισότητας. Καταπίεση δεν υφίσταται για παράδειγμα ο εκκεντρικός πλούσιος δημοσιοσχετίστας ή ο ομοφυλόφιλος πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου (αντίθετα αποτελούν φωτεινά παραδείγματα «αριστείας» και προβαλλόμενα πρότυπα «ευφυΐας» και «οξυδέρκειας»). Ούτε αποτελούν και πρόβλημα για την κοινωνία. Καταπίεση όμως υφίσταται ο ανώνυμος ομοφυλόφιλος υπάλληλος ενός σουπερ-μάρκετ που ζει για παράδειγμα σε επαρχιακή πόλη. Και πολλές φορές, αυτός αποτελεί πρόβλημα. Πόσο μάλλον ο Ζακ Κωστόπουλος (Zackie O), ο οποίος είχε αναπτύξει κινηματική ακτιβιστική δράση για τα δικαιώματα της ομοφυλόφιλης επιθυμίας.
Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά της παράστασης «Ζακ/Zackie Oh! A Queen Story» σε κείμενο και σκηνοθεσία του Ανδρέα Ζαφείρη που παίζεται αυτήν την περίοδο στο Θέατρο Άβατον. Η κοινωνική και επί της ουσίας πολιτική σκέψη γύρω από τα ζητήματα και τις διεκδικήσεις της ομοφυλόφιλης κοινότητας εφορμάται από το τραγικό πρόσωπο του Ζακ Κωστόπουλου και της άδικης και άγριας δολοφονίας του. Ο Ζακ γίνεται το μέσο να ανοίξει η συζήτηση γύρω από αυτά με τρόπο καθόλου χειριστικό, χωρίς διάθεση διδακτισμού και κηρύγματος, αλλά θέτοντας αυτά τα ζητήματα στον τάπητα της ίδιας της ζωής και της καθημερινότητας. Το βασικό είναι ότι δεν εκμεταλλεύεται ούτε σαν σκέψη, το γεγονός της δολοφονίας, θέτοντας μέσα από αυτόν ζητήματα που αφορούν την κοινότητα . Οι μεταπτώσεις του, η ιδιοσυγκρασία του, οι εξομολογήσεις και τα μυστικά του, το AIDS, το bulling και η ακτιβιστική του δράση βρίσκονται επί σκηνής, πότε σαν αγόρι, πότε σα drag qween, με αθλητικά ή με γόβες, με glitter ή πουλόβερ. Μελαγχολία και «έξω καρδιά», απογοήτευση και ελπίδα, εσωστρέφεια και γιορτή, λογική και απερισκεψία, όλα βρίσκονται εκεί. Η αποδοχή και η ισότητα προβάλλουν ως ανεπιτυχείς στόχοι και ως σισσύφειο μαρτύριο. Η περίφημη «διαφορετικότητα» δεν προβάλλεται και δεν αιτείται ως τέτοια. Αίτημα της παράστασης είναι η η ίδια η ζωή.
Ο Τζώρτζης Παπαδόπουλος, προσεγγίζει το πορτρέτο του Ζακ χωρίς ίχνος φορεμένου και εξιδανικευμένου μιμητισμού. Μεταφέρει τη ψυχή και τη σκέψη του Ζακ όχι το σώμα. Και ίσως αυτός είναι ο βασικός λόγος που η παράσταση δεν αποτελεί ούτε μνημόσυνο, ούτε ντοκουμέντο. Διαθέτοντας την πλαστικότητα των σωματικών μέσων, γίνεται το όχημα της σκέψης και της ζωής. Ο Τζώρτζης Παπαδόπουλος ζει τη ζωή του Ζακ επί σκηνής μεταφέροντας την αυθεντικότητά της. Ίσως η παράσταση χρειαζόταν λίγο περισσότερο φως (μάλλον σκοτεινιάζουν τον Ζακ τα φώτα της παράστασης) η κίνηση ωστόσο της Βασιλικής Μπέγκα αναδεικνύει τη ζωντάνια του.
Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στο Θέατρο Άβατον
Σκηνοθεσία: Ανδρέας Ζαφείρης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Βασιλική Μπέγκα
Ερμηνεύει: Τζώρτζης Παπαδόπουλος
Κινησιολογία/Χορογραφία: Βασιλική Μπέγκα
Φωτογραφίες: Mamalena Mpoi
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Ελευθερία Σακαρέλη
