Η αρχή δισκογραφικά γίνεται με τους FF.C, τους Active Member αργότερα και με τους Terror X Crew. Το 95 γίνεται το μπαμ στο ελληνόφωνο hip hop. Μου άρεσαν οι στίχοι του Foxmoor, περισσότερο όμως τα τρομερά beats του Dj ALX. Ποτέ δεν θα ξεχάσω όταν πρωτοάκουσα την “Μέθοδο του Προκρούστη” να παίζει κάτω από τις ρίμες Lafayette Afro Rock Band. Όλοι τους όμως, ακούγοντάς τους σήμερα, καταλαβαίνεις ότι άκουγαν πολλή και ετερόκλητη μουσική.
Με τα χρόνια το ελληνόφωνο hip hop γίνεται τεράστιο. Τις κιθάρες, τα συνθια και τα ντραμς πάνω στο stage τα έχουν αντικαταστήσει τα drum machine, τα πικάπ, τα mpc ένας dj και δυο τρεις, ή και παραπάνω, Mc’s.
Φέτος ήταν η χρονιά της, σχεδόν 15. Χτες ήταν η σειρά της. Θα πάω με τα παιδιά στη συναυλία των “Λόγος Τιμής” στο γήπεδο της Ριζούπολης μου είπε. Φυσικά δεν θα την άφηνα να πάει μονή της. Αν και δεν ήξερα κανένα κομμάτι τους και ξενερωμένος με τα Yo, έλα ρε Bro και “πού είσαι ρε man;” Κανονίζω πρόσκληση δίχως να το ξέρει. Σαν Καπετάν φάντης μπαστούνι σκάω μπροστά της και μένει σύξυλη. “Για ό,τι θες εγώ θα είμαι τέρμα πάνω στη θύρα 2. Κοιτάξτε να το ευχαριστηθείτε απόψε”, λέω και φεύγω.
Το γήπεδο σχεδόν γεμάτο με μέσο όρο ηλικίας τα 22-23. Μαυροφορεμένοι, Σημαίες, “Ινδιάνοι των Πόλεων”, “Λόγος Τιμής” πάλλονταν παντού! Αυτοκόλλητα, μπλουζάκια και καπέλα με το λογότυπο Λάμδα Ταφ χιλιάδες. Δίχως να ξέρω τι θα επακολουθούσε κάθομαι τέρμα πάνω εκεί που είχα πει.
Λίγο πριν τις 9μιση, ένα πανό σχεδόν μισό πέταλο απλώνεται μπροστά μου. Δεν μπόρεσα να δω τι έγραφε. Καπνογόνα και βεγγαλικά βγαίνουν από τσέπες, τσάντες σακούλες και ανάβουν!! Ή θα καούμε ζωντανοί ή θα αρχίσω τα χαστούκια σαν τον Κωνσταντάρα.
Παρατηρούσα όμως πως ό,τι εξελισσόταν μπροστά μου ήταν τόσο οπαδικά οργανωμένο. Ουρλιαχτά, σφυρίγματα, χειροκροτήματα, η λέξη “Ψυχή” με πύρινα γράμματα εμφανίζεται πίσω στο μόνιτορ. Ακόμα περισσότερα καπνογόνα και βεγγαλικά σε κερκίδες και αρένα. Ο ουρανός γίνεται κόκκινος και από την κάπνα δεν έβλεπες πουθενά τι γινόταν.
Το πρώτο beat μπαίνει σαν τη “Φωτιά”. Με χέρια σηκωμένα ψηλά, μάτια να κοιτούν τον ουρανό και μια Ριζούπολη που τραγουδούσε :
Σε Κρήτη, Λάρισα, Βόλο, Ιωάννινα, Πάτρα, Θεσσαλονίκη, Αθήνα
Σκάμε 10 και οι 10 σημαδεμένοι
Μας κοιτάνε σαν να ‘μαστε συμμορία
Πού να ξέρανε πως από παιδάκια παλεύουμε για την ενότητα και την ελευθερία ….
…Όταν νικάμε τον φόβο ανοίγουν δρόμοι
Που καταλήγουν στα πιο όμορφα τοπία
Γιατί πότε δεν είδα ένα αντικείμενο πολυτιμότερο από την αγάπη και την ηρεμία…
Μάχιμο pit, αλλά εντύπωση μου έκανε όταν σταματήσαν τη συναυλία για ένα παιδί που λιποθύμησε και για ένα κινητό τηλέφωνο που χάθηκε. Αδερφός για αδερφό ήταν τα λόγια.
Όπως είπα, δεν ξέρω ούτε ένα κομμάτι των “Λόγος Τιμής”. Άκουγα όμως στίχους να μιλάνε για ανθρωπιά, συναισθήματα, νύχτες μοναχικές και ηλιοβασιλέματα με φίλους, για οικογένεια, για σεβασμό στον συνάνθρωπο, για την ελευθερία. Όμορφοι στίχοι όχι μόνο για έναν έφηβο,αλλά και για μας που ξεχνιόμαστε. Που η ρουτίνα της καθημερινότητας μάς έχει κάνει να θεωρούμε κάποια πράγματα δεδομένα.Ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά ή ένα “σ’ αγαπώ” στη γυναικά σου, στο παιδί σου, στον πάτερα, στη μάνα ή στον κολλητό σου.
Και όταν οι πρωταγωνιστές της βραδιάς έκαναν το πρώτο τους διάλειμμα ένας νεαρός εμφανίστηκε στο stage παίζοντας με μπουζούκι τραγούδια του Μάρκου Βαμβακάρη και στο μόνιτορ να γράφει κάτι που είχε πει ο ίδιος. “Ο άνθρωπος για να λέγεται αληθινός άνθρωπος πρέπει να έρθει και στη θέση του άλλου.” Και ξανά πάνω στο stage. Και ξανά κάθε τραγούδι τους καπνογόνα και βεγγαλικά. Και ξανά φωνές, βλέμματα στον ουρανό, αγκαλιές και χαμόγελα μέχρι το τέλος, τρεις ώρες σχεδόν live 12:20 !!! Βρεθήκαμε έξω απ’ τη θύρα που είχαμε πει.
Μ’ ένα τεράστιο χαμόγελο, ένα “ευχαριστώ μπαμπά” και μια αγκαλιά, όπως εκείνες που έδινε πριν λίγο, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Από μωρό σχεδόν τραβολογούσα την κόρη μου σε διάφορα live. Από John Cale, Yo La Tengo και Lost Bodies μέχρι Dr Lonnie Smith, Pet Shop Boys και Iron Maiden. Το πρώτο της συνειδητά live ήταν στους Τroggs πριν μερικά χρόνια σ’ ένα σχεδόν άδειο Gagarin, που γούσταρε γιατί ήταν μπροστά και τσίμπησε και κάποια αυτόγραφα, αλλά μέχρι εκεί.
Πέρσι στους Maiden κατάλαβα τελικά το λάθος που έκανα όλα αυτά τα χρόνια. Το ότι μπορεί να αρέσουν σε μένα πχ οι Cure δεν σημαίνει ότι μπορεί να αρέσουν και σε μια έφηβη 14 στα 15. Και τι θέλει τελικά μια έφηβη; Ένταση, παλμό, φασαρία, σόου, στριμωξίδι παρέα με τους κολλητούς, αλλά και όμορφους στίχους (που συχνά γίνονται και συνθήματα στους δρόμους)! Το ίδιο δεν θέλαμε και εμείς τότε; Οι σημερινοί 45plus;
