του Γιάννη Παναγόπουλου //
Στην αρχή ήταν μόνο ένας υποψήφιος δήμαρχος με περίσσια αυτοπεποίθηση. Πόσο περίσσια; Εξωφρενικά περίσσια.Έδινε ραντεβού με επαγγελματικούς φορείς της πόλης, συζητούσαν, και μετά κυκλοφορούσε δελτία τύπου που μιλούσαν για τις ανάγκες της πόλης και πως όταν έρθει εκείνος στη Δημαρχία, η λειτουργία της θα αλλάξει. Τότε ο Κώστας Μπακογιάννης δεν ήταν μόνο υποψήφιος δήμαρχος. Ήταν ένας φερόμενος ως δήμαρχος πολίτης. Είναι λίγο, πώς να το πω, “ψωνίστικο” να θεωρείς την αφεντιά σου ήδη κάτοχο αξιώματος πριν γίνουν εκλογές για το αξίωμα αλλά έχουμε κιμπάρικη καρδιά. Σε άλλες περιπτώσεις αυτό θα θεωρούνταν γραφικότητα. Η αμετροέπεια των δηλώσεων του Κώστα Μπακογιάννη θα θεωρούνταν επιστροφή σε μια μεγαλομανιακού τύπου παιδικότητα. Ο, τότε, φερόμενος ως δήμαρχος με προεκλογικό λόγο που συνδύαζε τον πολιτικαντισμό της δεκαετίας του πενήντα με το προφίλ του γεφυροποιού ανάμεσα σε διαφορετικές απόψεις, ταυτοποιήθηκε ως κομιστής μιας μοντέρνας πολιτικής πρότασης. Δεν ήταν έτσι βέβαια.
Το έργο, ως δήμαρχος, του Κώστα Μπακογιάννη κοινοποιείται όσο συχνά γίνεται ή μπορεί με κάθε μέσο. Σοβαρά το λέω. Κάθε μέρα η Δημαρχία κυκλοφορεί δελτία τύπου με επικές ή επικούτσικες παραγράφους γύρω από τις δραστηριότητες του δήμου. Οι αυτονόητες εργασίες συνεργείων του βαπτίζονται: “παρεμβάσεις καθαριότητας”. Πώς να το πούμε απλά; Επί δημαρχίας Κώστα Μπακογιάννη στην Αθήνα τίποτε δεν είναι αυτονόητο. Η διατήρηση της καθαριότητας μιας πλατείας είναι πράξη γενναιότητας και αποφασιστικότητας συνεργείων του δήμου υπό τις διαταγές του.
Ο δήμος της Αθήνας είναι λαλίστατος πάντα και όποτε τον βολεύει (βέβαια). Πρόσφατα διαβάσαμε πως αναλαμβάνει τη διαχείριση του λόφου του Λυκαβηττού. Και πως ετοιμάζεται, σε συνεργασία με το ΥΠΠΟ, να αναλάβει την ανάπλαση της Ακαδημίας Πλάτωνος. Ο δήμαρχος και ο δήμος του γενικά δηλώνει πάντα διαθέσιμος να αναλάβει νέα έργα ακόμα και αν δεν έχει ολοκληρώσει τα προηγούμενα. Παράδοξο έτσι; Ο Μεγάλος Περίπατος της Αθήνας παραμένει ως σήμερα έργο “πιλοτικό”. Κανένα πρόβλημα(;). Το ότι η καρδιά ευρωπαϊκής πρωτεύουσας παραμένει ένα χρόνο τώρα υπό δοκιμή δεν είναι κάτι που πρέπει να μας απασχολεί, επειδή δεν απασχολεί τον ίδιο τον δήμο. Οι ζαρντινιέρες των εκατομμυρίων κάθονται στη θέση τους. Τα λευκά μεταλλικά κυκλικά παγκάκια χρησιμοποιούνται από ελάχιστους και όσο οι ζέστες φουντώνουν δεν θα χρησιμοποιούνται από κανέναν. Η σιωπή του δήμου για την εξέλιξη (στην προκειμένη περίπτωση και η απόσυρση του έργου εξέλιξη θα ήταν) του Μεγάλου Περιπάτου φανερώνει την ηθική του ενοχή γύρω από το εγχείρημά του.
Ο μεγάλος περίπατος είναι η σημαία του ουδέν μονιμότερου του προσωρινού. Τουλάχιστον έτσι τον βλέπουμε κάθε φορά που κυκλοφορούμε στην πλατεία Συντάγματος και ατενίζουμε το αναίτιο των παρεμβάσεων του δημάρχου της Αθήνας.
Ο Κώστας Μπακογιάννης επιπλήττει όσους διαφωνούν μαζί του ή γύρω από το έργο του ως ανέτοιμους να μοιραστούν το όραμά του για μια πόλη πιο τολμηρή, πιο σύγχρονη. Το έργο του, ως σήμερα, μιλά από μόνο του. Για γέλια είναι.
